Οσονούπω θα αρχίσουν οι εξαγγελίες στη Θεσσαλονίκη, αλλά και στην ευρύτερη ελληνική περιφέρεια. Τα γήπεδα φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, στο πλαίσιο ενός άκρατου λαϊκισμού.
Όλοι ξέρουν ότι αν τάζεις, δεν χάνεις. Κυρίως οι πολιτικοί. Που είναι ο Βοτανικός; Που είναι η Φιλαδέλφεια εδώ και 15 χρόνια;
Είναι προφανές πως όταν η πολιτεία δεν μπορεί να λύσει τα βιοτικά ζητήματα και να προάγει την παιδεία, στρέφεται στο "όπιο του λαού", στο ποδόσφαιρο. Έχει χρησιμοποιηθεί πλειστάκις το πλέον λαοφιλές άθλημα ως κρατικός ιδεολογικός μηχανισμός για να αποπροσανατολίσει τον κόσμο από τα πραγματικά του προβλήματα.
Δεν φταίει το ποδόσφαιρο γι αυτό. Όμως η αλήθεια είναι ότι οι εκάστοτε εξουσίες (είτε πολιτικές είτε οικονομικές) το χρησιμοποιούν με κυνισμό.
Το 1976 η καταρρέουσα δικτατορία Βιντέλα στην Αργεντινή κυβέρνησε άλλα τέσσερα χρόνια γιατί εκμεταλλεύθηκε την χαρά ενός ολόκληρου λαού από την κατάκτηση του Μουντιάλ που εκ των υστέρων αποδείχτηκε εξαγορασμένο.
Παραδείγματα υπάρχουν πολλά και στην Ελλάδα. Τόσο στα χρόνια της χούντας, όσο και στη μεταπολίτευση. Γι αυτό οι φίλαθλοι ας φροντίσουν να κρατούν μικρό καλάθι.
