Το κακό είναι ότι οι καθυστερήσεις δεν έχουν να κάνουν με την ενδελεχή διερεύνηση των δικογραφιών, καθώς διαπιστώνεται πως κατά τη διάρκεια της ανάκρισης αγνοήθηκαν βασικά στοιχεία που θα μπορούσαν να συνεισφέρουν στο ακροατήριο.
Όμως ακόμα και όταν έρχονται οι υποθέσεις στα δικαστήρια, οι περισσότεροι μάρτυρες έχουν αλλάξει ρότα. Φρόντισαν να εξομαλύνουν τις σχέσεις τους με τους κατηγορούμενους, διαφοροποίησαν τις καταθέσεις τους και τελικά επιτυγχάνεται μια... τρύπα στο νερό.
Χαρακτηριστικές είναι οι υποθέσεις του Koriopolis και των κασετών Μπέου-Δαλούκα. Και στις δυο αυτές δικογραφίες οι μαρτυρίες στάθηκαν αδύνατο να φωτίσουν το δικαστήριο και το μόνο που απομένει είναι οι νόμιμες καταγραφές της ΕΥΠ.
Αυτή είναι και η μεγάλη αδυναμία του δικαστικού συστήματος στην Ελλάδα. Οι ανακριτές δεν έχουν τα κατάλληλα εργαλεία, οι υποθέσεις είναι πολλές και ο φόρτος εργασίας οδηγεί σε ελλειπτική διαδικασία. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο Koriopolis άλλαξαν τρεις ανακριτές και ουσιαστικά τίποτα δεν έχει τελειώσει καθώς 6 χρόνια μετά το ξέσπασμα του σκανδάλου στα εισαγγελικά γραφεία έφτασε μόλις τώρα ο νέος φάκελος του Koriopolis 2.
Αναρωτιέται κανείς με ποιον τρόπο θα μπορέσει ο οποιοσδήποτε εισαγγελέας ή ανακριτής να κάνει έρευνα σε μια υπόθεση που πιθανόν ορισμένοι άνθρωποι δεν θα θυμούνται όχι μόνο ημερομηνίες, αλλά και καταστάσεις. Έτσι εμπεδώνεται στην κοινή γνώμη η αντίληψη ότι όλα αυτά γίνονται για το θεαθήναι και στο τέλος για να ξεχαστεί η κάθε υπόθεση. Οι δράστες μένουν ατιμώρητοι και τα φαινόμενα διαφθοράς διογκώνονται.
Η στήλη έχει επιμείνει ότι για την σημερινή κυβέρνηση η διαφθορά στο ποδόσφαιρο είναι προνομιακό πεδίο άσκησης πολιτικής. Η κυβέρνηση ούτε μισθούς μπορεί να αυξήσει ούτε γενναίες συντάξεις μπορεί να δώσει. Άρα της απομένει ένας χώρος δράσης: ο πόλεμος κατά της διαφθοράς. Εκτός και αν τον αντιλαμβάνεται μόνο ως επικοινωνιακό πόλεμο.
