Πολλοί υποστήριξαν ότι η εξυγίανση στην ΕΠΟ δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί παρά μόνο με τη δραστική παρέμβαση της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας.
Δεν είναι έτσι. Η διαδικασία αυτορύθμισης (ή εξομάλυνσης, όπως αρέσκεται να λέγεται) είναι για την ΕΠΟ μια επώδυνη διαδικασία. Δεν έπρεπε να γίνει με τη βοήθεια του ξένου παράγοντα, καθώς φαλκιδεύεται η ανεξαρτησία των ποδοσφαιρικών Eνώσεων.
Ήδη ακούγονται φωνές ότι είναι τερατογέννηση να διοικούν την ΕΠΟ διορισμένα στελέχη, η εξουσία των οποίων δεν πηγάζει από εκλεκτορικό σώμα. Υπό αυτές τις συνθήκες καθίστανται αυτονόητες οι εκλογές μέχρι την καταληκτική ημερομηνία (31 Μαϊου) που όρισε η ίδια η FIFA.
Όμως για ποιες ακριβώς εκλογές μιλάμε; Αυτές που γίνονταν από 57 έως 180 ανθρώπους ή αυτές που υπαγορεύει η κοινή λογική με διευρυμένο σώμα εκλεκτόρων που να φτάνει ακόμα και μέχρι τους 5.000 ανθρώπους;
Αλήθεια, ποιος θα πάρει αυτή την απόφαση για την αλλαγή του εκλογικού συστήματος; Οι πρόεδροι των Ενώσεων δεν θέλουν να χάσουν την εξουσία τους και ποτέ μια γενική συνέλευση στην ΕΠΟ δεν πρόκειται να ψηφίσει πραγματική διεύρυνση του εκλεκτορικού σώματος. Ούτε η FIFA μπορεί να υπαγορεύσει τις βουλές της στη γενική συνέλευση των μελών της ΕΠΟ.
Άρα το μπαλάκι βρίσκεται στα χέρια της ελληνικής πολιτείας. Ο υφυπουργός Αθλητισμού Γ.Βασιλειάδης υποχρεούται να περιλάβει στο χιλιοταλαιπωρημένο νέο αθλητικό νομοσχέδιο σαφή διάταξη που θα προβλέπει την επιστροφή της Δημοκρατίας στο ποδόσφαιρο με την ουσιαστική διεύρυνση του εκλογικού σώματος. Αλλιώς πολύ σύντομα θα ξανασυζητάμε για τη διεφθαρμένη ΕΠΟ.
