Είναι ο άτυπος ύμνος της, έστω και αν δεν δεν γράφτηκε για αυτήν, αλλά για μία ταινία που κανείς δεν θυμάται. Το συγκρότημα από το Λίβερπουλ Gerry and the peacemakers το διασκεύασε το 1963, έφτασε στην κορυφή των charts, οι οπαδοί στο Kop το τραγούδησαν πρώτοι κι έμεινε. Το «You ‘ll never walk alone» έγινε το μοτο του συλλόγου, ο άτυπος ύμνος, το σήμα κατατεθέν του στα πέρατα της γης.
Στην πορεία του χρόνου το υιοθέτησαν κι άλλοι. Οι οπαδοί της Σέλτικ το απαγγέλλουν με ευλάβεια πριν από κάθε παιχνίδι τους, το λένε με λιγότερη ή περισσότερη επιτυχία και οι οπαδοί της Τβέντε, της Φέγενορντ, της Μάιντς, της Μόναχο 1860, της Τόκο F.C. Είναι ένα πια ένα οικουμενικό ποδοσφαιρικό τραγούδι.
Αφορά την αιώνια πίστη no matter what. Είναι όμως μελωδικό και καμιά φορά ληθαργικό. Δεν τσιτώνει την ομάδα. Της προκαλεί ανατριχίλα, ενίοτε συγκίνηση, αλλά δεν την ανεβάσει, δεν της δίνει αδρεναλίνη κάτι απαραίτητο για κάθε μεγάλο ματς.
Εδώ και περίπου ένα χρόνο, η Λίβερπουλ έχει ένα σύνθημα, που της δίνει καύσιμο στο γήπεδο. Ένα σύνθημα που ανεβάζει την λίμπιντο των οπαδών, τους βοηθά να κερδίζουν την μάχη της εξέδρας, να παρασύρουν την ομάδα μες το γήπεδο. Γράφτηκε κατά τύχη, όπως όλα τα μεγάλα και ιστορικά συνθήματα. Δεν έχει καν αγγλικό τίτλο, αλλά γαλλική χροιά, αφού το Allez, Allez, Allez είναι στα γαλλικά η προστακτική του ρήματος πάμε.
Το σκάρωσαν δύο πιτσιρικάδες ο Λίαμ Μαλόουν και ο Φιλ Χάουαρντ, όταν σερφάροντας στο Youtube είδαν τους οπαδούς της Ντόρτμουντ και της Πόρτο να τραγουδάνε ένα ανάλογο σύνθημα με τον ιδιαίτερο αυτό ρυθμό.
Μαγεύτηκαν και στρώθηκαν στην δουλειά για να βγάλουν τους στίχους. Δεν ήθελαν να το κάνουν αφιερωματικό για έναν και μόνο παίκτη (όπως συνήθως συμβαίνει με τα αγγλικά συνθήματα), αλλά να φτιάξουν κάτι που θα συνδυάζει το ιστορικό μεγαλείο του συλλόγου, το ένδοξο παρελθόν, με το παρόν. Τα λόγια γράφτηκαν μέσα σε ένα βράδυ και μέσω της δύναμης του διαδικτύου έγιναν viral μέσα σε μερικές ώρες.
Σε αντίθεση με το You ‘ll never walk alone, το Allez, Allez, Allez είναι πόρωτικό, χοροπηδηχτό. Είναι μία ενεργειακή βόμβα που σηκώνει την ομάδα, όταν αυτή κολλάει στο γήπεδο. Είναι αισιόδοξο και αποπνέει αίσθημα νικητή, δεν είναι παρηγοριά σε πιθανές άσχημες στιγμές. Είναι αυτό που εκφράζει την σημερινή ομάδα του Κλοπ, τους παίκτες της, τον κόσμο της.
We've conquered all of Europe
We're never going to stop
From Paris Down To Turkey
We've won a f@cking lot
Bob Paisley and Bill Shankly
The fields of Anfield road
We are loyal supporters
And we've come from Liverpool
Allez, Allez, Allez.
Allez, Allez, Allez.
Το τραγουδάνε μικροί, μεγάλοι, ο Κλοπ, οι παίκτες του, όλοι. Δεν υπάρχει κάποιος που να μη το γουστάρει. Είναι σαν το νέο κεφάλαιο στην κόκκινη βίβλο της Λίβερπουλ. Το βίντεο που ανέβασε από τα αποδυτήρια του Μετροπολιτάνο, ο Οξλεϊντ-Τσάμπερλεϊν μετά το τέλος του τελικού δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το Kop, αφού οι συμπαίκτες του κάνουν την τέλεια κερκίδα, δεν υπάρχει κάποιος που να μην τραγουδά, να μην συμμετέχει.
To You ‘ll never walk alone είναι η κληρονομία της Λίβερπουλ, ένα ιστορικό κειμήλιο ανεξίτηλο στον χρόνο. To Allez, Allez, Allez όμως είναι αυτό που συνδέθηκε με τον ιστορικό αποκλεισμό της Μάντσεστερ Σίτι στο Champions League και με την ακόμα πιο επική ανατροπή επί της Μπαρτσελόνα φέτος.
Είναι ο νέος άτυπος ύμνος της Λίβερπουλ, το soundrack με το οποίο ταξιδεύει σε κάθε σημείο της Ευρώπης. Μαζί του μετράει δύο στους δύο τελικούς Champions League, η Κωνσταντινούπολη περιμένει ήδη του χρόνου τέτοια εποχή...
