Μόνος στο σαλόνι του σπιτιού σου να κλαις σαν μικρό παιδί, 47 ετών μαντράχαλος! Να νιώθεις ηλεκτρικό ρεύμα να διαπερνά τις φλέβες σου και να σιγοψιθυρίζεις κι εσύ το “You ‘ll never walk alone” σκουπίζοντας τα δάκρυα από τα μάτια σου, όπως το έπρατταν την ίδια ώρα εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά ο Ρόμπερτσον, ο Άρνολντ, ο Μίλνερ, ο Χέντερσον μπροστά από το Kop σε μια από τις πλέον ανατριχιαστικές στιγμές που έχει ζήσει ποτέ το θρυλικό πέταλο του «Άνφιλντ». Και είναι πολλές οι άτιμες. Πάρα πολλές!
Όπως έγραψα λίγα λεπτά μετά την επική (σ.σ. πόσο φτωχή μοιάζει ακόμη και η συγκεκριμένη λέξη για να περιγράψει όσα ζήσαμε το βράδυ της Τρίτης) πρόκριση επί της Μπαρτσελόνα στα social media, «ρε φίλε, έχω φτάσει 47 ετών, έχω αγαπήσει αυτή την ομάδα από μικρό παιδί κι ακόμη δεν έχω αντιληφθεί το μέγεθος του μεγαλείου της. Την έχω δει να κάνει τα αδύνατα δυνατά κι όμως δεν πίστευα ότι μπορούσε να πετύχει αυτό που είδαν τα ματάκια μου πριν από λίγο. Χωρίς Σαλάχ, χωρίς Φιρμινο, με τον Ρόμπερτσον νοκ άουτ στο ημίχρονο. Κλαίω σαν μικρό παιδί, και μόνο ένα πράγμα σκέφτομαι: Θεέ μου σε ευχαριστώ που με έκανες Λίβερπουλ! Σε ευχαριστώ που μου μαθαίνεις να μη χάνω ποτέ την πίστη μου!!!»…
Όταν και η πίστη... μοιάζει να έχει όρια!
Πριν από εφτά πρωινά (την επομένη του πρώτου αγώνα στο «Καμπ Νου») είχα γράψει ένα κείμενο για το πόσο σκληρό μπορεί να είναι το ποδόσφαιρο, με αφορμή την πιθανότητα (βεβαιότητα, στα δικά μου μάτια, να μην κρυβόμαστε) να μείνει άτιτλη η φετινή Λίβερπουλ. Την ώρα που ακόμη και πολλοί εν Ελλάδι φίλοι των «κόκκινων», προσπαθούσαν να αξιολογήσουν με… εγχώρια κριτήρια τα τρία γκολ που είχε δεχτεί η ομάδα του Κλοπ, έγραφα ότι προσωπικά δεν είδα τη Λίβερπουλ να κάνει τίποτα λάθος στη Βαρκελώνη, εκτός από τις κάκιστες εκτελέσεις στην τελική της προσπάθεια. Είχα δει μια Λίβερπουλ που τακτικά ήταν ανώτερη της Μπαρτσελόνα, που είχε δημιουργήσει περισσότερες ευκαιρίες από την αντίπαλό της και όμως είχε χάσει 3-0.
Ουδέποτε πίστεψα ότι η Λίβερπουλ θα έπεφτε αμαχητί στη ρεβάνς. Αν το πίστευα απλά… δεν θα υποστήριζα τη συγκεκριμένη ομάδα! «Είναι σίγουρο ότι η Λίβερπουλ δεν θα παρατήσει τη ρεβάνς. Είναι τέτοιο το dna της ομάδας που δεν επιτρέπει σε κανέναν να πιστέψει ότι έχει αποκλειστεί παρά το 3-0 του πρώτου αγώνα. Οι «κόκκινοι» θα το παλέψουν μέχρι εκεί που δεν παίρνει, αν προηγηθούν νωρίς θα φτάσουν την Μπάρτσα στα όρια της, αλλά θα αποκλειστούν γιατί είναι εξαιρετικά απίθανο να κρατήσουν στο μηδέν τους Καταλανούς», έγραφα χαρακτηριστικά.
Βλέπετε, ακόμη και η δική μου πίστη… έμοιαζε να έχει όρια! Όρια που κλονίστηκαν ακόμη περισσότερο όταν έγινε γνωστή η απουσία των Σαλάχ, Φιρμίνο από τη ρεβάνς. Ποια ανατροπή στην Πόλη; Ποια ανατροπή με την Ντόρτμουντ; Η ανατροπή ενός «καθαρού» 3-0 απέναντι στον Μέσι και την παρέα του, χωρίς τα δύο τρίτα της επιθετικής σου γραμμής, ξεπερνούσε κατά πολύ ακόμη και το πλαίσιο ενός ποδοσφαιρικού θαύματος. Κι όμως…
Ο Κλοπ που αγόρασε και έχτισε!
Εκτός, όμως, από το μεγαλείο, τη διαχρονική αστείρευτη πίστη και τη μοναδικότητα της Λίβερπουλ υπάρχουν και ποδοσφαιρικές εξηγήσεις για το «θαύμα του Άνφιλντ» που έχει αφήσει άφωνη την ποδοσφαιρική Υφήλιο. Και όλες οδηγούν σε ένα ονοματεπώνυμο: Γιούργκεν Κλοπ!
Ναι, είναι σκληρό να μην έχει κατακτήσει ακόμη τίτλο ο Γερμανός με την ομάδα, ωστόσο είναι ο άνθρωπος που έχει αλλάξει ολοκληρωτικά τη μοίρα της μετατρέποντας τη ξανά σε κάτι γοητευτικό, κάτι μαγικό, κάτι ονειρεμένο. Ο Κλοπ είναι ο πρώτος προπονητής που έχει καθίσει τα τελευταία είκοσι χρόνια στον πάγκο της Λίβερπουλ που προσθέτει τη δική του προσωπική σφραγίδα στη μοναδική κληρονομιά μιας ομάδας που τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 δημιουργούσε γενιές ποδοσφαιρόφιλων σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Δεν ξέρω αν θα ξορκίσει ο Κλοπ την κατάρα που τον συνοδεύει στους τελικούς (όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος), ωστόσο η προσφορά του στο σύλλογο είναι ήδη ανεκτίμητη.
Στα χέρια του η Λίβερπουλ έγινε ξανά… Λίβερπουλ! Ένας γοητευτικός ποδοσφαιρικός προορισμός για τους κορυφαίους παίκτες του πλανήτη! Μια ομάδα που σε πολλά παιχνίδια σε μαγεύει με το επιθετικό της ποδόσφαιρο! Και το έπραξε με διαφορετικούς τρόπους: Είτε επενδύοντας σωστά τα εκατοντάδες εκατομμύρια που ούτως ή άλλως ξόδευαν οι ιδιοκτήτες της Λίβερπουλ, είτε παίρνοντας στα χέρια του ακατέργαστο υλικό για να παράγει ο ίδιος… ποδοσφαιρικά διαμάντια!
Η Λίβερπουλ βλέπετε έπρεπε να ξοδέψει περισσότερα από 150 εκατομμύρια ευρώ για να διαθέτει αυτή τη στιγμή στο ρόστερ της τον κορυφαίο κεντρικό αμυντικό του πλανήτη (Φαν Ντάικ) και έναν εκ των κορυφαίων τερματοφυλάκων του κόσμου (Άλισον). Κι αν για τον πρώτο έχουν αφιερωθεί δεκάδες ύμνοι με αφορμή και τις διαδοχικές βραβεύσεις του, το βράδυ της Τρίτης άπαντες κατάλαβαν τη σημασία την παρουσίας του δεύτερου κάτω από τα κόκκινα δοκάρια. Μπορεί τα φώτα δικαιολογημένα να έπεσαν στον Ορίγκι και τον Βαϊνάλντουμ, ωστόσο αν δεν υπήρχε ο Βραζιλιάνος κέρβερος να σταματήσει τις επιθέσεις της Μπάρτσα και να διατηρήσει το πολυπόθητο μηδέν που φάνταζε απίθανο πριν την έναρξη του αγώνα, η Λίβερπουλ θα είχε μείνει και πάλι με τις εντυπώσεις.
Αν, όμως, ο Κλοπ αγόρασε την ποιότητα στα πρόσωπα των Φαν Ντάικ, Άλισον, την έπλασε ολοκληρωτικά μόνος του σε αυτά των Άρνολντ, Ρόμπερτσον. Πήρε δύο νέα παιδιά, που ουσιαστικά δεν υπήρχαν στον ποδοσφαιρικό χάρτη και κατάφερε να τα μετατρέψει μέσα σε ένα μόλις χρόνο σε δύο εκ των κορυφαίων ακραίων μπακ του ποδοσφαιρικού πλανήτη!
Εύχομαι ειλικρινά το ποδόσφαιρο να ανταμείψει τον Γερμανό με ένα πρωτάθλημα Αγγλίας γιατί αξίζει όσο κανείς να είναι ο άνθρωπος που θα επαναφέρει τη Λίβερπουλ στο φυσικό της θρόνο. Φέτος, του χρόνου, σε δύο χρόνια, εύχομαι κάποια στιγμή να τον ανταμείψει. Ακόμη, όμως, κι αν δεν το καταφέρει έχει ήδη πάρει μια ξεχωριστή θέση στη βίβλο των «θρύλων του Άνφιλντ». Άλλωστε, η Λίβερπουλ ήταν, είναι και θα παραμείνει ένα τόσο μεγάλο ποδοσφαιρικό μέγεθος που δεν μετριέται ούτε με τίτλους, ούτε με νίκες. Είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή ποδοσφαιρική ομάδα! Μια φορά να βρεθείς στο «Άνφιλντ» αρκεί για να το καταλάβεις…
