Το κοντράστ των συναισθημάτων μετά το τελευταίο σφύριγμα στο Κάρντιφ ήταν διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Ανάμεσα στα σκυμμένα κεφάλια των Γιουβεντίνων έβλεπες μια τεράστια προσωπικότητα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου να προσπαθεί να βρει κουράγιο για να εξηγήσει πως για ακόμα μια φορά το τρόπαιο γλίστρησε μέσα από τα γάντια του.
Τελείωνα την Α' Λυκείου όταν έβλεπα τον Μπουφόν να χάνει τον πρώτο μεγάλο τελικό της καριέρας του. Κατά σύμπτωση και εκείνος σε βρετανικό έδαφος. Ένας ιταλικός εμφύλιος μεταξύ της Γιουβέντους και της Μίλαν στο Όλντ Τράφορντ του Μάντσεστερ. Ο Τζίτζι, 25 χρονών τότε έβλεπε τον μεγάλο Αντρέι Σεφτσένκο να τον νικάει στο τελευταίο πέναλτι της «ρώσικης ρουλέτας» και να τον στέλνει στο Τορίνο με άδεια χέρια.
Τα χρόνια περάσαν, ο Μπουφόν αγγίζει τα 40, αλλά αυτός επιμένει. Για να κατακτήσει το τρόπαιο που του έλειπε τόσο πολύ. Η δεύτερη ευκαιρία χάθηκε πριν δύο χρόνια στο Βερολίνο, όταν η παρέα του Μέσι, του Σουάρες και του Νεϊμάρ του στέρησε ξανά τη δυνατότητα να πανηγυρίσει.
Η δίψα του να σηκώσει το βαρύτιμο τρόπαιο παρέμενε φλογερή. Όλα τα λεφτά η αντίδρασή του στην γκολάρα της ισοφάρισης του Μάντζουκιτς. Γυρνάει προς τους εκστασιασμένους τιφόζι της Γιούβε, σφίγγει τις γροθιές του και βγάζει όλη την ένταση. Νιώθει ότι αυτή τη φορά θα πάρει αυτό που του αξίζει.
Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που χθες το βράδυ ήθελαν να δουν τη Γιουβέντους να πανηγυρίζει την κατάκτηση του Champions League μόνο και μόνο για τον Τζίτζι Μπουφόν. Αυτόν τον ΚΥΡΙΟ των γηπέδων, αυτήν την τρομερή αθλητική προσωπικότητα που συνδέει το ρομαντικό ποδόσφαιρο του παρελθόντος με τους νεοτερισμούς της σύγχρονης εποχής.
Η συγκίνηση του μεγάλου Ιταλού πορτιέρε στα μάτια μετά το σφύριγμα της λήξης στο Κάρντιφ αντιπροσώπευε στο 100% το κλισέ «μια εικόνα, χίλιες λέξεις». Μάτια που μαρτυρούσαν ένα μεγάλο «γαμώτο» για τον τρόπο που χάθηκε πάλι το τρόπαιο που με τόσο πάθος αγωνιούσε να κατακτήσει.
Είναι αλήθεια πως οι τελικοί δεν τον πάνε τον Τζίτζι. Το έχει η μοίρα του. Ένα στους πέντε μετράει, συνυπολογίζοντας και τη συντριβή της Ιταλίας στον τελικό του Euro του 2012 από την Ισπανία στο Κίεβο. Μόνο στο Βερολίνο χαμογέλασε. Ένα βράδυ του Ιουλίου του 2006 όταν η Σκουάντρα Ατζούρα κόντρα σε όλους και σε όλα, όταν άπαντες την είχαν ξεγραμμένη από το ξεκίνημα, κατάφερε να φτάσει στην κορυφή του κόσμου.
Πως τα φέρνει η ζωή όμως... Εκείνο το βράδυ που ο τεράστιος Τζιανλουίτζι Μπουφόν θα σήκωνε το τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου και μαζί ολόκληρη την Ιταλία στα σταθερά του χέρια, ο θρύλος Ζινεντίν Ζιντάν θα τελείωνε άκομψα την ποδοσφαιρική του καριέρα με την κουτουλιά στον Ματεράτσι.
Χθες βράδυ, ο μεγάλος Ζιζού από την πλάγια γραμμή πλέον, όχι με ποδοσφαιρικά παπούτσια, αλλά με γραβάτα και κουστούμι, θα οδηγούσε τη δική του Ρεάλ για δεύτερη σερί χρονιά στην κορυφή της Ευρώπης, ενώ την ίδια στιγμή ο Μπουφόν στη δύση της καριέρας του θα περνούσε... ξυστά από το τρόπαιο του Champions League για να πάρει το μετάλλιο του χωρίς να χαμογελάσει.
Ποτέ δεν ήμουν φαν του ιταλικού ποδοσφαίρου και της φιλοσοφίας του. Αλλά πάντα σεβόμουν τους Ιταλούς. Πιο πολύ από κάθε άλλον. Και πόσο μάλλον τον Τζιανλουίτζι Μπουφόν. Έναν ποδοσφαιρικό χαρακτήρα που ξέρει να διαχειρίζεται τόσο τις μεγάλες του νίκες, όσο και τις επώδυνες ήττες του. Εκεί βρίσκεται όλο το μεγαλείο.
Παρά την πίκρα, ο Μπουφόν μετά το τελευταίο σφύριγμα σαν ΚΥΡΙΟΣ χαιρέτησε τους αντιπάλους για την κατάκτηση του τροπαίου και πήγε στην εξέδρα των τιφόζι της Γιούβε. Να σηκώσει το χέρι και να τους ευχαριστήσει για την υποστήριξη. Είμαι σίγουρος ότι το ίδιο θα είχε κάνει και σε περίπτωση που τα πράγματα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά. Γιατί είναι ΚΥΡΙΟΣ.
Γι' αυτόν τον Μπουφόν δάκρυα δεν υπάρχουν. Δεν το αξίζει η ανυπέρβλητη αθλητική προσωπικότητά του. Πριν μερικές μέρες στο αντίο του Φραντσέσκο Τότι, το ποδόσφαιρο έγινε φτωχότερο καθώς ένα σύμβολο θα κρεμούσε οριστικά τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Δεν ήταν όμως ο τελευταίος, θα πω.
Γιατί όπως «ράγισε » το Ολίμπικο στο αντίο του Τότι, κάτι αντίστοιχο αρμόζει και στον μεγάλο Μπουφόν σε ένα χρόνο από σήμερα που πιθανότατα θα βάλει μια για πάντα τα γάντια στο ράφι. Είτε αυτό γίνει μπροστά στους τιφόζι της Γιούβε, είτε μπροστά τα μάτια των τιφόζι της Σκουάντρα Ατζούρα, της μεγάλης αγάπης του Τζιανλουίτζι...
