Το τετραήμερο από 26 έως 29 Μαΐου βρέθηκα στην πρωτεύουσα της Λομβαρδίας, στο Μιλάνο, για να συμμετάσχω στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του Pro Evolution Soccer 2016, ως πρωταθλητής Ελλάδας, και τις στιγμές που έζησα θα τις κουβαλάω μαζί μου για μια ζωή.
Μπορεί στο τουρνουά να απέτυχα, καθώς και εγώ αλλά και όσοι με γνωρίζουν περίμεναν να πάω πολύ ψηλά, αλλά οι εμπειρίες που μάζεψα είναι ανεκτίμητης αξίας!
Από που να ξεκινήσω; Το Μιλάνο φόρεσε τα καλά του για να υποδεχτεί φίλους του ποδοσφαίρου από όλο τον κόσμο! Ταμπέλες παντού, διαφημίσεις, ακόμη και στο ξενοδοχείο που μείναμε υπήρχε φωτεινός πίνακας με αντίστροφη μέτρηση στη ρεσεψιόν. Στα δωμάτιά μας, υπήρχαν φυλλάδια που σε έβαζαν στο κλίμα του τελικού του Σαν Σίρο.
Μόνο και μόνο το γεγονός πως γίναμε «ένα» άνθρωποι από 32 διαφορετικές χώρες (Γαλλία, Πορτογαλία, Μεγάλη Βρετανία, Ιταλία, Γερμανία, Ισπανία, Φινλανδία, Αυστρία, Ολλανδία, Βέλγιο, Τουρκία, Ρωσία, Πολωνία, Σερβία, Σκόπια, Βραζιλία, Χιλή, Κολομβία, Αργεντινή, Περού, Μεξικό, ΗΠΑ, Παναμά, Χονγκ Κονγκ, Ιαπωνία, Νότιο Κορέα, Σαουδική Αραβία, Ισραήλ, Ιράν και Μαρόκο), αυτό τα λέει όλα!
Στην πλατεία του Ντουόμο, όπου έγινε και ο τελικός της δικής μας διοργάνωσης, με τη Γαλλία να κάνει για πρώτη φορά το back to back με έναν παίκτη - ιδιοφυΐα (σ.σ. φωτό με την απονομή από τον Γκαΐθκα Μεντιέτα), γινόταν ο κακός χαμός από τουρίστες, αλλά κυρίως από φίλους της Ρεάλ και της Ατλέτικο Μαδρίτης.
«Μερένχες» και «ροχιμπλάνκος» έκαναν τις βόλτες τους μαζί, στην πιο διάσημη πλατεία του Μιλάνου, οικογένειες, παρέες, όπου το μόνο που τους χώριζε, ήταν τα χρώματα της φανέλας της αγαπημένης τους ομάδας. Τίποτα άλλο!
Το φεστιβάλ που είχε διοργανώσει η UEFA για τον τελικό ήταν εξαιρετικό, το τρόπαιο του Champions League σε περίοπτη θέση για όσους ήθελαν να το αγγίξουν και να φωτογραφηθούν μαζί του, χοροί που ανέβαζαν το κέφι, τουρίστες από κάθε χώρα της Ασίας να ενώνονται με τους φίλους της Ρεάλ και της Ατλέτικο και να φωτογραφίζονται με ένα τεράστιο χαμόγελο στα πρόσωπά τους.
Στιγμές μοναδικές που πραγματικά κάθε άνθρωπος που αγαπάει τον αθλητισμό, οφείλει να ζήσει έστω για μία φορά στη ζωή του!
Μία ημέρα πριν τον τελικό, και παρότι η κούραση ήταν τεράστια, αποφασίσαμε να βγούμε σε ένα από τα πιο γνωστά club του Μιλάνου. Εκεί, εκτός από πανέμορφες Ιταλίδες, συναντήσαμε και τεράστιες μορφές του παρελθόντος, όπως ο Μίτσελ Σαλγάδο, ο Όουεν Χάρκγριβς και ο Στιβ ΜακΜάναμαν, με τον τελευταίο να έχει πάθει... πλάκα από το πλήθος κόσμου που βρισκόταν στο μαγαζί για να διασκεδάσει!
Στο Μιλάνο βρέθηκαν και πάρα πολλοί Έλληνες παλαίμαχοι, ανάμεσα στους οποίους ήταν ο Γιώργος Καραγκούνης, ο Ντέμης Νικολαΐδης, ο Θοδωρής Ζαγοράκης, αλλά και ο μόνιμος κάτοικος της πόλης, Λάμπρος Χούτος με τον νεαρό επιθετικό του Παναθηναϊκού, Λάζαρο Λάμπρου.
Από νωρίς το πρωί του Σαββάτου, ξενυχτισμένος και άυπνος, πήγα και πάλι στην πλατεία του Ντουόμο για να «ρουφήξω» όσο πιο πολλές στιγμές μπορούσα από τους αξιολάτρευτους Ισπανούς.
Έζησα και είδα σκηνές που στα μάτια ενός Έλληνα μοιάζουν πολύ μακρινές και... άπιαστες, δυστυχώς, με τα σημερινά δεδομένα στη χώρα μας.
Οι φίλοι της Ατλέτικο είχαν... πλημμυρίσει τη Galleria Vittorio Emanuele II, την Ιστορική Στοά Μαγαζιών δεξιά από τον γιγάντιο Καθεδρικό Ναό του Ντουόμο, και δημιούργησαν μία φοβερή γηπεδική ατμόσφαιρα.
Οι φίλοι της Ρεάλ ήταν λιγότερο εκδηλωτικοί, αλλά η παρουσία τους ήταν δυναμική με συνθήματα για το 11ο που λίγες ώρες αργότερα κατέκτησαν.
Ο κόσμος, σαφώς περισσότερος, καθώς ο τελικός ήταν μόλις λίγες ώρες μακριά. Το γιορτινό κλίμα ήταν ακόμη πιο ευχάριστο για μερικά ζευγάρια που αποφάσισαν να παντρευτούν το πρωί του Σαββάτου σε μία μικρή εκκλησία κοντά στο Ναό του Ντουόμο!
Οι ώρες περνούσαν τόσο ευχάριστα, που όση κούραση κι αν ένιωθα ήθελα να απολαύσω μέχρι τέλους τις στιγμές με τους φίλους της Ρεάλ και της Ατλέτικο, καθώς ήμουν από τους άτυχους που δεν κατάφεραν να μπουν στο Σαν Σίρο.
Βασικά, όχι και τόσο άτυχος, γιατί το μαγαζί στο οποίο μας πήγαν οι υπεύθυνοι της Konami (σ.σ. η εταιρεία που δημιουργεί το Pro Evolution Soccer) για να παρακολουθήσουμε τον τελικό ήταν φοβερό, το αλκοόλ και το φαγητό άφθονο, και δωρεάν εννοείται! Γιατί τι σόι πρωταθλητές θα ήμασταν αν δεν τρώγαμε και πίναμε τσάμπα!
Οι υποστηρικτές της Ατλέτικο και της Ρεάλ ήμασταν μοιρασμένοι περίπου στη μέση, με τους μεν να «πειράζουν» τους δε με κόσμιο τρόπο σε κάθε φάση. Τα βλέμματα συγκέντρωσε για ακόμη μία φορά ο καλός μου φίλος από τη Φινλανδία, Άακε, που φορούσε μία φανέλα του Τόρες και κάθε φορά που ερχόταν σε επαφή με την μπάλα τον «έκραζε» και τον αποθέωνε ταυτόχρονα!
Τελικά, η Βασίλισσα πήρε το 11ο, η σκληροτράχηλη Ατλέτικο του Τσόλο πήρε τα εύσημα όλων, κι εμείς πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, έχοντας στις αποσκευές μας αναμνήσεις που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ!
ΥΓ: Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον πρωταθλητή της Φινλανδίας, τον Γιούσι. Ένα παλικάρι 30 χρονών καθηλωμένο σε αναπηρικό καροτσάκι από τη γέννησή του, γεμάτος με όρεξη για ζωή και απίστευτο, ατελείωτο κέφι! Αυτοσαρκασμός στο φουλ, από έναν άνθρωπο που, παρότι και τα χέρια του έχουν αναπηρία, ζει μόνος του, και είναι απόλυτα αυτόνομος καλύπτοντας όλες τις ανάγκες του σπιτιού χωρίς να χρειάζεται βοήθεια! Παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας, και σίγουρα είναι πολλοί εκείνοι που ζουν σαν τον Γιούσι, οι οποίοι πρέπει να μας γεμίζουν με αισιοδοξία για ένα καλύτερο, ανθρώπινο μέλλον...
