Δεν υπάρχει τίποτα πιο οδυνηρό για ένα πατέρα, από μία παιδική απορία χωρίς απάντηση. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για ένα πατέρα, από ένα απογοητευμένο παιδικό βλέμμα, που αδυνατεί να πάρει απάντηση σε ένα απλό «γιατί». Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για ένα πατέρα, από δύο βουρκωμένα παιδιά μάτια που αναρωτιούνται γιατί θα πρέπει να ακολουθούν το κακό ριζικό του μπαμπά τους.
Χρειάστηκαν μόνο μερικά κινηματογραφικά καρέ και ένα σποτ αστραπή των 26 δευτερολέπτων. Δεν υπήρχε σενάριο, ούτε διάλογοι. Ήταν ένα δωρικό, λακωνικό, ειλικρινές διαφημιστικό που μέσα σε 5 λέξεις κατάφερε να συνοψίσει 98 χρόνια ιστορίας ενός συλλόγου. Μία αληθινή γροθιά στο στομάχι.
Τελικά, δεν ήταν ένα σύντομο κακό όνειρο. Ο εφιάλτης είχε και συνέχεια. Το καλοκαίρι του 2001 η Ατλέτικο Μαδρίτης ψάχνει τρόπο για να συσπειρώσει τον κόσμο της, που ψάχνει από κάπου για να πιαστεί. Η ομάδα που πήρε το νταμπλ την περίοδο 1995-96 ήταν υποχρεωμένη να παίξει για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν στην Segunda Division κινδυνεύοντας με οικονομικό αφανισμό, εμπορική απαξίωση, αλλά το κυριότερο: χαμένες γενιές οπαδών.
«Γιατί μπαμπά»;
Το μελαγχολικό βλέμμα του μπόμπιρα στο πίσω κάθισμα είναι απλανές. Χαμένο στο πουθενά. Στο κόκκινο φανάρι, ο πατέρας στο μπροστινό κάθισμα χτυπάει νευρικά τα δάχτυλα στο τιμόνι. Τα λόγια του γιου του είναι σωστή μαχαιριά στην καρδιά: «Μπαμπά, εμείς γιατί είμαστε Ατλέτικο;». Το βλέμμα παγώνει. Το χέρι κοκαλώνει. Τα λόγια αδυνατούν να βγουν πια από το στόμα του. Μαύρο.
Το διαφημιστικό σπορ για τα εισιτήρια διαρκείας της Ατλέτικο Μαδρίτης για την σεζόν 2001-02 τελείωνε με δύο φράσεις που μιλούσαν κατευθείαν στην καρδιά του πιτσιρικά της διαφήμισης, αλλά και του κάθε πιτσιρικά «κολτσονέρο» που αδυνατούσε να βρει απάντηση στην ερώτηση γιατί να υποστηρίζεις μία ομάδα που η μοίρα την έχει καταραστεί να μην χαρίζει χαρές σχεδόν ποτέ: «Δεν είναι εύκολο να το εξηγήσεις. Αλλά είναι κάτι πολύ πολύ μεγάλο.».
Όπως θα έλεγε κι ο Μικρός Πρίγκιπάς στο παραμύθι του Αντουάν ντε Σεντ Εξιπερί: «Μόνο με την καρδιά μπορεί κάποιος να δει σωστά. Αυτά που είναι πραγματικά σημαντικά δεν μπορούν να τα δουν τα μάτια». Περίπου 30.000 κόσμος παρακινήθηκε να αγοράσει ένα διαρκείας μετά από αυτή την διαφήμιση και να δείξει έμπρακτα την αγάπη του προς τον σύλλογο που το μόνο που του χάριζε ήταν πίκρες. Η Ατλέτικο Μαδρίτης ανέβηκε... τρένο. Δεν ξαναέπεσε ποτέ. Εκείνη η διαφήμιση σημάδεψε μία ολόκληρη γενιά. Ήταν η ευλογία και η κατάρα των «κολτσονέρος».
Λούζερ
Για να είσαι Ατλέτικο (τουλάχιστον μέχρι και πριν από μερικά χρόνια) θα έπρεπε είτε να είσαι μαζόχας είτε… πειραγμένος. Πώς να ξεφύγεις από το mainstream ποτάμι τίτλων της «βασίλισσας» μπροστά στα μάτια σου, στην πόλη σου; Πώς να ξεγλιστρήσεις από την λαμπερή αγκαλιά της, που σου εξασφάλιζε επιβολή, νίκες, χαρές; Ακόμα και το διάστημα της πολύ μεγάλης Ατλέτικο (1960-80), έπεσε πάνω σε αυτό της κυριαρχίας των «μερένγκες» που σε αυτές τις δύο δεκαετίες κατέκτησαν 14 πρωταθλήματα, έναντι μόνο τεσσάρων των «ροχιμπλάνκος» που ήταν οι αιώνιοι δεύτεροι, στην χώρα και στην πόλη.
Ακόμα και όταν οι φτωχοί συγγενείς της πόλης τολμούσαν να σηκώσουν κεφάλι κάτι εξωπραγματικό γινόταν. Στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών της 15ης Μαΐου του 1974, η Ατλέτικο Μαδρίτης έζησε την πρώτη (καθαρά ποδοσφαιρική αυτή τη φορά) τραγωδία του Χέιζελ. Δίχως τους τιμωρημένους Αγιάλα, Ντίαθ, Κίκε που είχαν αποβληθεί σε ένα απίθανα επεισοδιακό ημιτελικό με την Σέλτικ, οι Μαδριλένοι έμοιαζαν με ερίφιο που πήγαινε στο στόμα του λύκου, της παντοδύναμης Μπάγερν.
Οι «κολτσονέρος» με απόλυτη αυταπάρνηση πήγαν το ματς στην παράταση, όπου με ένα τέλειο φαλτσαριστό φάουλ του Λουίς Αραγονιές (114’) παίρνουν το προβάδισμα! Με το ρολόι να σημαδεύει το 120’ ο σκόρερ προσπαθεί να εκμαιεύσει και τα τελευταία δευτερόλεπτα καθυστέρησης, όμως οι Γερμανοί κλέβουν την μπάλα για την απέλπιδα προσπάθεια.
Ο άτεχνος, άτσαλος, ατσούμπαλος στόπερ Χανς-Γκεργκ Σβάρτσενμπεργκ κάνει ένα σουτ-προσευχή από τα 35 μέτρα, ο τερματοφύλακας Ρέινα (αργότερα παραπονέθηκε ότι τυφλώθηκε από τα φλας) πέφτει αργά και η μπάλα καρφώνεται στο πλαϊνό δίχτυ (1-1)! Στον επαναληπτικό τελικό δύο μέρες αργότερα (τότε δεν υπήρχαν πέναλτι) οι διαλυμένοι ψυχολογικά Ισπανοί κατέρρευσαν.
Τα γερμανικά ρομπότ έκαναν ότι ήθελαν (4-0) και η Ατλέτικο έχασε την απόλυτη ευκαιρία να πάρει το τρόπαιο για το οποίο η μισητή συμπολίτισσα πάντα κοκορευόταν: το κύπελλο πρωταθλητριών!

Cholismo
Εκείνο το πρωινό της 23ης Δεκεμβρίου του 2011 οι «παλιοί» της Ατλέτικο το θυμούνται πολύ καθαρά. Βημάτιζε νευρικά, πέρα - δώθε. Τα μάτια του έβγαζαν φλόγες. «Το μόνο που είναι αδιαπραγμάτευτο μαζί μου είναι η προσπάθεια! Δεν μπορώ να σας εξηγήσω γιατί πρέπει να με ακολουθήσετε. Με βλέπετε. Με ξέρετε. Είτε θα έρθετε μαζί μου, βάζοντας όλη σας την ψυχή είτε δεν σας θέλω δίπλα μου!».
Εκείνο το πρωινό γεννήθηκε η ποδοσφαιρική αίρεση του Cholismo, που έχει για Θεό της τον Ντιέγκο Σιμεόνε και χιλιάδες αλαλάζοντες πιστούς ντυμένους στα «ροχιμπλάνκο». Δεν υπάρχει γιατί. Είτε πιστεύεις με όλη σου την ψυχή, είτε πήγαινε να βρεις κάτι άλλο. Τα πρώτα λόγια που βγήκαν από το στόμα του αιώνια μαυροφορεμένου Αργεντινού, μετά τον αποκλεισμό της Μπαρτσελόνα ήταν μία επανάληψη της δικής του Αγίας Γραφής: «Nunca dejes de creer» («Εδώ, ποτέ δεν σταματάμε να πιστεύουμε».).
Το να φτιάξεις μία πετυχημένη ομάδα, γίνεται. Έχει ξαναγίνει. Θα ξαναγίνει. Αυτό που πέτυχε ο «Τσόλο» είναι κάτι πολύ πιο διεισδυτικό. Πολύ πιο βαθύ. Κάτι… αδύνατο. Μέσα σε μία σκάρτη πενταετία κατάφερε να αλλάξει το DNA μίας ολόκληρης ομάδας, ενός ολόκληρου λαού, που είχε δηλητηριαστεί / συνηθίσει / βολευτεί με το μικρόβιο της ηττοπάθειας.
Μίας ομάδας που δεν ήξερε πως να διαχειριστεί τις (λιγοστές χαρές) κι έμοιαζε να απολαμβάνει περισσότερο και να αναζητά το μαρτύριο των αποτυχιών. Η Ατλέτικο Μαδρίτης παραδοσιακά ήταν μία ομάδα soft, χωρίς μέταλλο, ψυχή, νεύρο. Ήταν η βασίλισσα του «παραλίγο», η πριγκίπισσα του «δεν πειράζει».
Για τον Τσόλο τίποτα δεν είναι αδύνατον. Ο μύθος λέει ότι κατάφερε κι έγινε αρχηγός στην χορωδία του σχολείου του, χωρίς καν να είναι καλλίφωνος, μόνο και μόνο επειδή μπορούσε να τους συσπειρώσει όπως κανείς άλλος! Για τον Τσόλο ισχύει η φράση του Γκάντι: «μην περιμένεις να γίνει κάποιο θαύμα για να σωθείς. Γίνε εσύ το θαύμα». Δεν πίνει, δεν καπνίζει, δεν ξενυχτάει, το σώμα του είναι... πέτρινο όπως όταν έπαιζε μπάλα, είναι μπροστάρης παντού.
Κανείς δεν δικαιούται να πειράξει τους παίκτες του. Όπως αυτός θυσίασε κι άφησε την οικογενειακή του γαλήνη και τους τρεις γιους του στο Μπουένος Άιρες, έτσι κι αυτός απαιτεί από τους παίκτες του να θυσιάσουν το «εγώ» τους στον βωμό του «εμείς». Το ποδόσφαιρο του Τσόλο απαιτεί καρδιά. Ψυχή. Νεύρο. Ένταση. Αφοσίωση. Αυτοθυσία. Δουλειά. Οργάνωση. Πίστη. Αρχές. Εκτός από την ομάδα, σιγά - σιγά άλλαξε κι ο κόσμος της!

Συμμορία
Η Ατλέτικο είναι μία συμμορία γεμάτη προσεκτικά διαλεγμένους αντάρτες. Κανείς δεν είχε κερδίσει τίποτα, πουθενά νωρίτερα! Όλοι τους «γιοι της αμφισβήτησης» και «τέκνα της ανωνυμίας». Ο Γκοντίν ήταν ένας απλώς χρήσιμος αμυντικός. Ο Γκάμπι ένας αιώνιος λούζερ. Ο Τιάγκο ένας ξεπεσμένος λεγεωνάριος. Ο Χουανφράν ένας άσημος μπακ. Ο Φερνάντο Τόρες ένας τελειωμένος. Ο Γκριεζμάν ένα απλό ταλέντο. Οι Κόκε και Σαούλ δύο φιντάνια από τα φυτώρια.
Όσοι έφυγαν από την στοργική του αγκαλιά το σκυλομετάνιωσαν. Ο Φιλίπε Λουίς μετά από ένα εφιαλτικό χρόνο στην Τσέλσι, επέστρεψε. Ο Αρντά αδυνατεί να προσαρμοστεί στην λαμπερή Μπαρτσελόνα. Ο Ντιέγκο Κόστα ποτέ δεν ήταν ξανά ο ίδιος. Ο Μιράντα μαραζώνει στην Ίντερ.
Λίγοι το πρόσεξαν, αλλά η Ατλέτικο Μαδρίτης κατάφερε και σταμάτησε την ανίκητη τριάδα MSN με ένα νέο κομάντο στην άμυνα, ο οποίος μέχρι πριν από ένα μήνα έβλεπε το Champions League μόνο από την τηλεόραση. Όταν ο ατσάλινος Ουρουγουανός Χοσέ Χιμένες λαβώθηκε, ήρθε από πίσω 20χρονος Λούκας Ερνάντεθ για να παίξει πλάι στον Γκοντίν; Κατάλαβε κανείς την διαφορά;

Cholocura
Μπορείς να τους συμπαθείς ή να τους αντιπαθείς. Να τους υποστηρίζεις ή να τους σιχτιρίζεις. Αν είσαι δίκαιος όμως, δεν γίνεται να μην τους βγάλεις το καπέλο. Η Ατλέτικο Μαδρίτης είναι φτιαγμένη κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Τσόλο. Ο Τσόλο παίζει κι αυτός μαζί τους μπάλα κι ας μην φαίνεται. Οι φλέβες στον λαιμό του είναι πάντα στην τσίτα. Όταν βλέπει την ομάδα του να βαριανασαίνει δημιουργεί τεχνητές διακοπές. Όταν νιώθει ότι τα κουράγια των παικτών του στερεύουν με τα χέρια, πάντα ξεσηκώνει τον κόσμο να δανείσει ότι έχει από τα σωθικά του. Μία Cholocura. Μία τρέλα.
Καμία ομάδα δεν τρέχει περισσότερο στην Primera Division ή το Champions League περισσότερο από την δική του Ατλέτικο. Καμία ομάδα, ποτέ δεν έχει καταφέρει να κρατήσει το μηδέν πίσω σε 13 από τα τελευταία της 16 παιχνίδια Champions League!
Η τελευταία ομάδα που απέκλεισε την ανίκητη Μπαρτσελόνα από το Champions League πριν από το βράδυ της Τετάρτης ήταν και πάλι η… Ατλέτικο (το 2014). Η δική του Ατλέτικο της πήρε πρωτάθλημα μες το «Καμπ Νόου» μετά από ανομβρία δύο δεκαετιών. Η δική του Ατλέτικο έσπασε μέσα στο «Μπερναμπέου», στον τελικό κυπέλλου του 2013 σερί 14 ετών (ή 25 αγώνων) χωρίς νίκη επί της Ρεάλ Μαδρίτης.
Η Ατλέτικο είναι ο Τσόλο. Όταν κάποια στιγμή αποχωρήσει από τους «κολτσονέρος» το μετατραυματικό σοκ θα κάνει χρόνια να ξεπεραστεί. Ουδείς άλλος προπονητής στην σύγχρονη ιστορία δεν έχει καταφέρει να ταυτίσει και να ταυτιστεί τόσο πολύ με ένα σύλλογο.

Τώρα ξέρουν...
Περισσότερο από μία πρόκριση, το θαύμα που συντελέστηκε το βράδυ της Τετάρτης ήταν ένα μάθημα ζωής: «Δεν θέλω να σταθώ στην πρόκριση στα ημιτελικά, υπάρχουν άλλα πράγματα πιο σημαντικά, αξίες της καθημερινής ζωής. Υπάρχει ένα γκρουπ ανθρώπων που είναι παρατεταμένο σε μία γραμμή. Μπορεί να χάσεις, μπορεί να κερδίσεις, αλλά έχουμε τα δικά μας εργαλεία. Γινόμαστε πιο δυνατοί κάθε μέρα. Πιστεύουμε στις αξίες της ζωής, που μπορούν να ενισχύσουν τις προσπάθειες μας μες το γήπεδο. Πιστεύουμε στην μάχη, στην αντίσταση, σε αντιπάλους που είναι καλύτεροι από εμάς». Τα λόγια του Σιμεόνε μετά την πρόκριση επί της Μπαρτσελόνα, δεν ήταν ξύλινα λόγια ενός περιχαρούς κόουτς, αλλά ένα δωρεάν φιλοσοφικό μάθημα ζωής.
Ένα βιντεάκι που έγινε viral τις τελευταίες ημέρες στην Ισπανία θα πρέπει να έκανε τον Τσόλο πιο περήφανο από κάθε νίκη που έχει πετύχει στον πάγκο της Ατλέτικο. Την επομένη του αποκλεισμού της Μπάρσα, σε ένα σχολείο της Μαδρίτης, μία ομάδα από 30-40 πιτσιρικάδες μαζεύεται στο προαύλιο και τραγουδά δυνατά με περηφάνια τον ύμνο της Ατλέτικο! Τώρα πια, όλα τα πιτσιρίκια ξέρουν γιατί είναι με την Ατλέτικο. Οι μπαμπάδες τώρα πια έχουν τις απαντήσεις…