Ερασιτέχνες που παίζουν ποδόσφαιρο, που δεν κερδίζουν από το ποδόσφαιρο, είναι το μεράκι τους, η διέξοδός τους, και…ναι ρε, έδωσε το κοράκι πέναλτι και τις έφαγε. Μπορεί να συμβεί σε οποιοδήποτε ντέρμπι, Άνω Κάτι με Κάτω Κάτι.
Θα βάλει ποινές η ντόπια αρχή, και τελειώνει εκεί. Επίσης, μπορεί να συμβεί σε αγώνα σχολείων, δικηγόρων, δημοσιογράφων, επιχειρήσεων. Γιατί έτσι είμαστε εμείς, σ’ αυτήν εδώ τη γωνιά του κόσμου. Σε σχέση με τη μπάλα, με μια γκόμενα, με μια παραγγελιά ή με τα πολιτικά παλαιότερα, μ’ ένα φανάρι και μια προτεραιότητα στη διασταύρωση. Πλακωνόμαστε.
Η Αργυρούπολη, όμως, είναι άλλο. Αυτό δεν σηκώνει καμία κατανόηση. Η διάβρωση που έχει φάει το πρωτάθλημα, κατεβαίνει. Κ-20. Έχει και πιο κάτω. Κ-17, Κ-15, Κ-13. Παιγνίδια που στις εξέδρες συναντά κανείς τρία είδη. Τον γονιό, τον σκάουτ, τον φίλο του παίκτη. Εκατοντάδες παιγνίδια, κάθε Σαββατοκύριακο. Δεν είναι λογικό, ν’ απαιτείς προληπτική αστυνόμευση.
Εδώ, δεν είναι τοπική τιμή ούτε το αυθόρμητο μετά από ένα ανύπαρκτο πέναλτι στο 90’+. Είναι προσχεδιασμένη αλητεία. Να πηγαίνεις πρωί-πρωί, Κυριακή, σε ματς Κ-20 και να ψάχνεσαι. Μεσημέρι, να έχεις στείλει παιδιά στο νοσοκομείο. Τουλάχιστον ο Γεωργάτος, όταν η Κ-20 του Πανιωνίου είχε πάει στου Ρέντη να παίξει, πήρε ο ίδιος επάνω του το bullying με το στόμα, δεν κατέβασε εξοπλισμένη διμοιρία ΘυραΕφτάδων.
Αν μη τι άλλο, το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει την ευθύτητα να «εκπαιδεύει» από μικρά, παιδιά που ονειρεύονται να ενταχθούν κάποτε στον κόσμο του. Τα μαθαίνει, ποιος είναι καταδικασμένος να κερδίζει ό,τι και να γίνει, ποιος είναι για να χάνει ό,τι και να γίνει. Εάν παρά ταύτα (παιδιά και γονείς) θέλουν, τότε συνεχίζουν με δική τους ευθύνη.
Αντιλαμβάνομαι ότι ο Αλαφούζος δεν ελέγχει την πράσινη διμοιρία της Αργυρούπολης. Όπως δεν ελέγχει ο Μελισσανίδης, το κίτρινο αντάρτικο. Κι αμφιβάλλω, σε ποιο βαθμό ελέγχει τους επάνω ο Σαββίδης. Όταν ευαγγελίζεσαι την ηθική διαφορά, ωστόσο, οφείλεις και να δείχνεις ότι το εννοείς. Ο Παναθηναϊκός σιώπησε. Σήκωσε τα χέρια ψηλά.
Εκεί, επί τόπου, οι άνθρωποί του αποσύρθηκαν διακριτικά. Μόνον ο μειλίχιος Σπύρος Μαραγκός, έμαθα, δοκίμασε να πει μια λέξη. Πίσω, στη βάση, η επικοινωνία της ΠΑΕ σίγησε. Δεν τους έκανε εντύπωση, το περιστατικό. Θα έπρεπε. Τα παιδιά που κατέληξαν στο νοσοκομείο είναι ό,τι ήταν κάποτε ο Σαραβάκος, ο Φύσσας, ο Βόκολος, ο Μαραγκός, ο Λαγωνικάκης.
Η σημαία της ηθικής διαφοράς έχει μεγάλο βάρος, για να κυματίζει τόσο ευκαιριακά. Ας πούμε ότι αύριο το πρωί, μ’ ένα μαγικό τρόπο, ο Μαρινάκης εξαφανίζεται κι ο Ολυμπιακός καταλήγει εκεί που έφτασε στην τελευταία χρονιά Κόκκαλη, 5ος ή κι ακόμη πιο κάτω. Τι καταλαβαίνουμε; Ότι, απ’ τους τρεις που θα μείνουν να διεκδικούν την εξουσία, ένας θα νικά κι οι άλλοι δύο θα χειροκροτούν;
Η πάστα του Ελληνα έχει υποστεί οριστική, βαθιά, ανεπανόρθωτη ζημιά. Το αποδεικνύει ο νεκρός της χρονιάς, στο γήπεδο. Ακριβώς ένα γύρο (Γ’ Εθνικής) πριν. Δεν χρειάζεται ο ιδιωτικός στρατός του προέδρου, δεν χρειάζεται να προκαλέσει ο διαιτητής, δεν χρειάζεται να βάλει φιτιλιές ο Τύπος, τίποτα. Κτυπάμε και σκοτώνουμε, έτσι…
