Βράδυ Τετάρτης φίλοι μου, κι ενώ προσπαθώ να βρω απάντηση στο αιώνιο ερώτημα «Πόσοι Γιόσου Σαριέγκι είναι ένας Τριανταφυλλόπουλος;» βλέπω στο sdna.gr το ρεπορτάζ του Άκη Στρατόπουλου για το μέλλον του Πουλίδο στον Ολυμπιακό και χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου:
«Το μεταγραφικό σίριαλ που τον αφορούσε κράτησε σχεδόν ένα χρόνο, όμως φαίνεται ότι η παραμονή του στο Λιμάνι μετά βίας θα κλείσει μήνα». Δεν το λες απαραιτήτως κακό αυτό.
Όλοι οι μεγάλοι παίκτες και προπονητές είχαν ένα σύντομο πέρασμα από κάποια ομάδα. Και ο Αλέφαντος στο Φωστήρα 2,5 ώρες έμεινε, αλλά μετά τα σάρωσε όλα (τα κεφτεδάκια).
«Όπως προκύπτει από το «ερυθρόλευκο» στρατόπεδο, ο Άλαν Πουλίδο -τουλάχιστον για φέτος- μετράει μέρες, αφού δεν έχει πείσει τον Μάρκο Σίλβα και λογικά θα δοθεί δανεικός». Δεν μας τα λέει καλά ο Πορτογάλος.
Εδώ ο Πουλίδο έπεισε κοτζάμ Κομπόταρο να κάνει υπερατλαντικό ταξίδι στη Ρώμη και με τον παρά του και τα άπταιστα Ιταλικά του να τον κλέψει μέσα απ’ τα χέρια του Ολυμπιακού και της Ίντερ και δεν πείθει το Μάρκο το Σίλβα;
Το Μάρκο το Σίλβα που για να σταθεί δίπλα στον Κομπότη θέλει άλλες 1789 ανατροπές με over από το πρώτο 45λεπτο (1-2 ημίχρονο 4-2 τελικό); Είμαστε σοβαροί; Είναι σαν να συγκρίνουμε το Βασίλη Τσιτσάνη με τον Τριαντάφυλλο!
Δυστυχώς για όλους μας φίλοι μου, το ρεπορτάζ του sdna.gr δεν άφηνε πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Το χάνουμε το κορμί πατριώτη:
«Μετά από... προσπάθεια ενός -και βάλε- χρόνου, μετά από μια μεταγραφή στον Λεβαδειακό χωρίς καν μάλιστα να έχει τελεσιδικήσει η υπόθεσή του στο Μεξικό, ο Άλαν Πουλίδο έφτασε στον Ολυμπιακό για να αποτελέσει το ένα κομμάτι της επιθετικής “τριπλέτας” της ομάδας ενόψει της νέας σεζόν. Τουλάχιστον αυτό προέκυπτε από τον Ολυμπιακό όλο το τελευταίο διάστημα».
Η αλήθεια είναι ότι δυο άνθρωποι ξεχώρισαν το νεαρό από την πρώτη μέρα. Ο Κώστας Νικολακόπουλος και η Ναταλία Γερμανού. Αν διάβαζε κανείς Νικολακόπουλο θα νόμιζε ότι ο Πουλίδο είναι κράμα Ντρογκμπά-Ετό με μια πινελιά Αλέκου Τάτση. Ο Κώστας από την πρώτη μέρα που φόρεσε τα ερυθρόλευκα ο Άλαν, πέταξε τη σκούφια του για τον Μεξικάνο:
«Τι είδα; Ένα σέντερ φορ κλάσης! Ένα μοντέρνο κινητικό κυνηγό, κίνδυνο θάνατο για κάθε άμυνα!». Αν σας φαίνεται ότι κάπου τα έχετε ξαναδιαβάσει αυτά, έχετε δίκιο. Και ο Γκόντζος για το Φρανκ Στράντλι τα ίδια έγραφε και δικαιώθηκε. Ο Νορβηγός αποδείχθηκε όντως κίνδυνος θάνατος. Τρία κοτοπουλάδικα και δυο γυράδικα στην Κηφισιά μπορούν να το επιβεβαιώσουν.
Ο πάντα μετρημένος «Νικολακό» είχε και άλλα εγκώμια για τον Πουλίδο: «Κατ' αρχάς ο Πουλίδο είναι λαγωνικό. Μυρίζεται τη φάση. Παραμονεύει στην περιοχή για την καλή σέντρα, προκειμένου να κάνει την προβολή και να στείλει την μπάλα στα δίκτυα ή να την καρφώσει για γκολ σαν κόμπρα με το κεφάλι, παρότι όχι πάνω από 1μ76». Κλαίει η μάνα του Πελέ και του Αμποάγκουε (νέος Πελέ).
Μετά την «Κόμπρα από το Εκουαδόρ», τον τεράστιο Φέλιξ Μπόρχα που θα έβαζε 25 γκολ το χρόνο, ο Νικολακόπουλος ανακάλυψε και την «Κόμπρα από το Μεξικό», που τα καρφώνει με το κεφάλι όπως ο Μίμης ο Μπενίσκος.
Παρόλα αυτά ο Μάρκο Σίλβα δεν δείχνει να συγκινείται. Το ρεπορτάζ του sdna ήταν μαχαιριά στην καρδιά:
«Ο Πορτογάλος τεχνικός δεν έχει πειστεί ότι ο Μεξικανός αξίζει μια θέση στο φετινό ρόστερ, αφού οι εμφανίσεις του στα φιλικά δείχνουν ότι βρίσκεται πολύ πίσω από τους υπόλοιπους». Όντως. Σε σχέση με τον Κολοβό που κάνει 12 βουτιές σε ένα τέταρτο ο Πουλίδο που κάνει μία στο 90λεπτο είναι πολύ πίσω .
Αλλά νέος είναι ακόμα, θα μάθει.
Αν δουλέψει σκληρά και δει σε DVD με τι στιλ και χάρη βούταγε ο Ντιόγκο μπορεί μια μέρα να φτάσει το δάσκαλο της πτώσης, Στέλιο Γιαννακόπουλο ή τον πρύτανη Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς. Με τον καιρό και τις προπονήσεις θα αντιληφθεί το ολυμπιακό μότο: «Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να κερδίσεις πέναλτι».
«Τώρα, από το “ερυθρόλευκο” στρατόπεδο τονίζεται ότι ο 24χρονος επιθετικός δύσκολα θα κερδίσει μια θέση στη φετινή ομάδα και πως η λογικότερη εξέλιξη θα ήταν να παραχωρηθεί δανεικός». Να δείτε που στο τέλος ο Πουλίδο θα επιστρέψει στο Λεβαδειακό και θα αποδειχτεί ότι όλα έγιναν βάσει σχεδίου, για να κάνει ο Κομπόταρος τη μεγάλη ανατροπή.
Όλοι οι άλλοι δίνουν τους παίκτες δανεικούς με οψιόν αγοράς. Ο Κομπότης τους δίνει αγορασμένους με οψιόν δανεισμού (δικού του). Γιατί όπως έλεγε και ο μεγάλος Λίνεκερ: «Ποδόσφαιρο είναι το άθλημα που παίζουν 11 εναντίον 11 και στο τέλος κερδίζει ο γείτονας του Κομπότη στο στοίχημα».
