Υπάρχουν ποδοσφαιριστές σούπερ σταρ, υπάρχουν ποδοσφαιριστές σπουδαίοι, ταλαντούχοι, τεχνίτες, ιδιοφυείς... Υπάρχουν και παίκτες με μια... περίεργη αύρα. Και κάποιοι που είναι όλα αυτά μαζί... Όπως ο 31χρονος Ισπανός και ο 36χρονος Ιταλός. Αντιμέτωποι το βράδυ του Σαββάτου στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.
Ο... γηραιός κύριος
Ένα παιδί μικρόσωμο και κοκκαλιάρικο... «Είναι σχεδόν καχεκτικός, πως θα παίξει ποδόσφαιρο; » ήταν η πρώτη αντίδραση των ανθρώπων της Μπρέσια, όταν ο πατέρας του, σιδεράς στο επάγγελμα, τον πήγε στις ακαδημίες της ομάδας. Τα χρόνια που πέρασαν τους διέψευσαν. Ο Πίρλο χρονιά με τη χρονιά ωρίμαζε και γινόταν καλύτερος, σαν το παλιό καλό κρασί που βγάζει ο ίδιος στους αμπελώνες του στη Λομβαρδία. Ο Μιρτσέα Λουτσέσκου τον πίστεψε, του έδωσε την ευκαιρία να κάνει επίσημο ντεμπούτο με τους μεγάλους στα 16 του. Ο Ρουμάνος προπονητής ήταν αυτός που μερικά χρόνια αργότερα, όταν ο ίδιος ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Ίντερ, έπεισε τον Μάσιμο Μοράτι να πάρει στην ομάδα και τον Πίρλο, ο οποίος είναι τότε 20 ετών. Στους «νερατζούρι» κυριαρχεί η μορφή του σπουδαίου Ρομπέρτο Μπάτζιο. Η συνύπαρξή του με τον «μικρό Βούδα» είναι καθοριστική για τον νεαρό Πίρλο, είναι το ινδαλμά του, τον θαυμάζει, τον παρακολουθεί, τον μελετά. Η ποδοσφαιρική τους μοίρα θα τους φέρει κοντά και λίγο αργότερα στη Μπρέσια, όπου ο Πίρλο θα δοθεί δανεικός και θα έχει περισσότερο χρόνο συμμετοχής. Δίπλα στον Μπάτζιο θα μάθει και τα μυστικά των άψογων εκτελέσων φάουλ. 
Το καλοκαίρι του 2001, θα μεταγραφεί στη Μίλαν, ο Κάρλο Αντσελότι θα αρχίσει σιγά σιγά να τον «μεταμορφώνει» στον σπουδαίο αμυντικό χαφ που... χαζεύει όλα αυτά τα χρόνια όλος ο κόσμος. Ο Πίρλο μεγάλωνε, αλλά παρέμενε αδύνατος, σαν να έμελλε να είναι αυτή η... αέρινη φιγούρα του το χάρισμά του. Παρέα με τον μεγάλο αρχηγό, Πάολο Μαλντίνι, τον Νέστα, τον Σεφτσένκο, τον θρύλο Κλάρενς Ζέεντορφ θα φτιάξουν τη μεγάλη Μίλαν, ο Πίρλο θα κατακτήσει δύο Τσάμπιονς Λιγκ, ενδιάμεσα το 2006, θα στεφθεί παγκόσμιος πρωταθλητής με την Ιταλία, θα γεννηθούν τα δύο παιδιά του, ο Πίρλο έχει κάνει πράξη όλα τα όνειρά του, ποδοσφαιρικά και προσωπικά. 
Το 2011 είναι πια 32 ετών... Στα τελευταία του! Δέκα χρόνια έμεινε στη Μίλαν, ένα ακόμα συμβόλαιο, να παίξει δυο-τρια χρόνια μπάλα και να σταματήσει. Όχι δα. Όχι ο Πίρλο. Πηγαίνει στη Γιουβέντους και κάνει restart! Σαν να είναι εκείνος ο έφηβος στα χρόνια της Μπρέσια, αρχίζει από την αρχή... Ασταμάτητος, ανεξάντλητος, ακούραστος. Τέσσερα πρωταθλήματα στην Ιταλία με τη «μεγάλη κυρία», ένα Κύπελλο, ένα Σούπερ Καπ. Λείπει το Τσάμπιονς Λιγκ, φέτος είναι η ευκαιρία του. Όχι για να μπει στο πάνθεον των σπουδαίων, εκεί βρίσκεται ήδη. Και ας σκεφτόταν να τα παρατήσει όλα μετά τον χαμένο τελικό του 2005 στην Κωνσταντινούπολη. «Σκέφτηκα να σταματήσω γιατί μετά την Κωνσταντινούπολη τίποτα δεν είχε νόημα πλέον. Ο τελικός αυτός με έπνιγε. Είδα το τέλος της γραμμής: η πορεία είχε τελειώσει. Η ιστορία είχε τελειώσει και εγώ μαζί της». Η ιστορία του Πίρλο γράφεται ακόμα. Θα τελειώσει όταν ο μαέστρος αποφασίσει να αφήσει την μπαγκέτα του... 
O Kαταλανός μάγος
Πόσο διαφορετική θα ήταν η ιστορία αν ο πιτσιρικάς που είχαν ανακαλύψει πρώτοι οι άνθρωποι της Ρεάλ, δεν κατέληγε στη «Μάσια», επειδή οι γονείς του έκριναν πως δεν μπορούσαν να αφήσουν το παιδί τους να κυκλοφορεί στην μάλλον κακόφημη γειτονιά που είχαν την έδρα τους οι ακαδημίες της «βασίλισσας»... Να ακόμα ένα αδύνατο και μικροκαμένο πιτσιρίκι, που όσο μεγάλωνε καθόλου δεν εντυπωσίαζε με τα φυσικά του προσόντα... Είχε, όμως, μυαλό. Μυαλό για να παίξει μπάλα, αλλά και για να μείνει σεμνός και ταπεινός όσα χρόνια κι αν πέρασαν, όσους τίτλους κι αν κατέκτησε, όσες προσωπικές διακρίσεις κι αν πέτυχε. Ποδοσφαιρικό του είδωλο ήταν ο Πεπ Γουαρδιόλα, την δική του αφίσα είχε στο δωμάτιό του στις ακαδημίες. Ο Λορένθο Σέρα Φερέρ τον έβαλε στην πρώτη ομάδα της Μπαρτσελόνα, ο Λουίς Φαν Χάαλ του έδωσε την ευκαιρία για το... μεγάλο ντεμπούτο σε ηλικία 18 ετών. 
Η (ποδοσφαιρική) ζωή του όλη είναι η Μπαρτσελόνα. Καμία άλλη ομάδα, καμία μεταγραφή. Τρία Τσάμπιονς Λιγκ, επτά πρωταθλήματα Ισπανίας, τρία Κύπελλα. Και, φυσικά, παγκόσμιος πρωταθλητής με τους «φούριας ρόχας» το 2010, πρωταθλητής Ευρώπης το 2008 και το 2012. Και η «Χρυσή Μπάλα», πουθενά... Ο ίδιος δεν εξέφρασε ποτέ παράπονο, αλλά ποιος αμφισβητεί ότι είναι ο πιο αδικημένος ποδοσφαιριστής σε αυτό το επίπεδο. Το 2010 ήταν στην τελική τριάδα μαζί με τον Μέσι και τον Τσάβι. Ο Ινιέστα είχε αγωνία και μια κρυφή ελπίδα μαζί ότι αυτή ίσως ήταν η στιγμή του. Ο Πεπ Γουαρδιόλα, το παιδικό ειδωλό του, ανέβηκε στη σκηνή, κρατούσε στα χέρια του τον φάκελο με τα αποτελέσματα. Ο Ινιέστα έμεινε δεύτερος πίσω από τον Μέσι. Το διαδίκτυο «πήρε» φωτιά για την μεγαλύτερη αδικία στην ιστορία του θεσμού. «Εγώ παίζω μπάλα διότι είμαι είμαι ευτυχισμένος με αυτό» ήταν η απάντηση του Ινιέστα. 
Αυτός ο αθόρυβος μαέστρος έφτασε στο σημείο να αφιερώσει ίσως το πιο σημαντικό γκολ της καριέρας του στον Νεύτωνα. Ναι, τον γνωστό, αυτόν που μίλησε για τη βαρύτητα... Θυμόσαστε τις έγινε στις 11 Ιουλίου 2010 στο «Σόκερ Σίτι» του Γιοχάνεσμπουργκ; Εκεί που η Ισπανία και η Ολλανδία θα πήγαιναν στα πέναλτι στον τελικό του Μουντιάλ, αν η μπάλα δεν έπεφτε (να ο Νεύτωνας και η βαρύτητά του) στο πόδι του Ινιέστα για να τη στείλει στα δίχτυα και την πατρίδα του στην κορυφή του κόσμου. Και αυτό είναι ευτυχία... Όπως ευτυχία είναι οι ανέμελες στιγμές στη Φουεντεαλμπίγια, το χωριό των 2.000 κατοίκων, όπου γεννήθηκε και έζησε τα παιδικά χρόνια του. Εκεί, όπου επιστρέφει συχνά για να ηρεμήσει, να... αδειάσει το μυαλό του, να πάρει δυνάμεις. Και για να πιεί και ένα ποτήρι κρασί από τους δικούς του αμπελώνες! Τι ωραία σύμπτωση...
Πίρλο εναντίον Ινιέστα, λοιπόν. Ποιός μπορεί να διαλέξει μεταξύ των δύο; Ποιός μπορεί να επιλέξει ανάμεσα σε ένα ποτήρι κόκκινο Pinot Noir, με την λεπτή και ντελικάτη γεύση, και σε ένα λευκό ραφιναρισμένο, φινετσάτο Chardonnay;
