MENU

Ο λαίμαργος πλούσιος αλαζόνας δεν έχει φίλους· έχει υποτακτικούς, όσο απολαμβάνει της κορυφής και της εξουσίας τα εδέσματα. Οι υποτακτικοί του σιτίζονται με την ψευδαίσθηση ότι πλάι στον ισχυρό και αυτοί αποκτούν ισχύ και εξουσία.

Η ποδοσφαιρική ομάδα του Ολυμπιακού μοιάζει κατά πολύ στο μοντέλο του πλούσιου βουλιμικού-λαίμαργου αλαζόνα. Τα θέλει όλα, τα παίρνει όλα, βλέπει αφ' υψηλού τους αντιπάλους της, είναι πρώτη, όχι όμως και καλύτερη, και δείχνει υγιής και εύρωστη, αλλά... Η κλινική της εικόνα δείχνει ανεξήγητη απώλεια φίλων.

Το μισοάδειο Γεώργιος Καραϊσκάκης (θα πρέπει να) προβλημάτισε και σίγουρα στενοχώρησε τους κοπιώντες παντοιοτρόπως για την πρόοδο του Ολυμπιακού. Η Κυριακή η περασμένη ήταν η ημέρα που ένα πρωτάθλημα ακόμη κατέληξε στο ερυθρόλευκο στομάχι· το πέμπτο στη σειρά! Η πλειονότητα των φίλων του Ολυμπιακού δεν έσπευσε να χειροκροτήσει την επιτυχία από τις εξέδρες της προσφιλούς «αρένας» τους. Γιατί; Χόρτασαν; Εχασαν το ενδιαφέρον τους; Περιμένουν την επίσημη φιέστα εν χορδαίς και οργάνοις; Ερωτήματα που θα μείνουν αναπάντητα.

Μια προσέγγιση είναι και αυτή: ο γάλλος γιατρός και συγγραφέας της Αναγέννησης Ραμπελέ στο έργο του «Γαργαντούας» (η ζωή ενός γίγαντα και του πατέρα του Πανταγκριέλ) παρουσιάζει μια ουτοπική κοινότητα όπου αποφάσεις και πράξεις δεν καθορίζονται ούτε περιορίζονται από κανονισμούς, νόμους και καταστατικό, δηλαδή από εξωτερικούς καταναγκασμούς, παρά μόνο από τη θέληση και τις άκρατες ορέξεις τους. Η φιλοσοφία του Ραμπελέ διακηρύσσει ότι η αρετή είναι συνυφασμένη με την ελευθερία. Οταν οι άνθρωποι, οι ισχυροί εν προκειμένω, είναι ελεύθεροι να κάνουν ό,τι τους υπαγορεύει η συνείδησή τους τότε πράττουν σωστά. Οι συνθήκες καταπίεσης οδηγούν σε εξέγερση.

Η κοινότητα του Ολυμπιακού δεν είναι επ' ουδενί ουτοπική· είναι πέρα για πέρα υπαρκτή. Οι παράγοντες του συλλόγου απολαμβάνουν της ελευθερίας που παρέχεται από την ισχύ τους και αναλόγως πράττουν. Οι αντίπαλοι (και όχι οι εντός εισαγωγικών αντίπαλοι) αμφισβητούν και καταγγέλλουν τον τρόπο διαχείρισης της εξουσίας και της ελευθερίας, προτάσσοντες το επιχείρημα: η ηθική δεν συνδέεται με τα βραβεία - και τις επιτυχίες - άρα η πληθώρα βραβείων και επιτυχιών που κάποιος έχει στην κατοχή του δεν τον καθιστά απαραίτητα και ηθικό.

Από την άλλη, οι φίλα προσκείμενοι και υγιώς σκεπτόμενοι αντιλαμβάνονται και αφουγκράζονται πως «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας» και τηρούν ασφαλείς αποστάσεις. Αποτέλεσμα: η μοναξιά απλώνεται σαν πυρετός. Η βουλιμία μόνο οδυνηρά αποτελέσματα προκαλεί, με τελικό εκείνο της απέχθειας σε ό,τι βρώσιμο κυκλοφορεί στον αθλητικό χώρο. Και εν τέλει η ερημία καραδοκεί στα απόκρημνα των επιτυχιών. Το «σύμπτωμα» μισοάδειο Γεώργιος Καραϊσκάκης πρέπει να εξεταστεί ενδελεχώς. Τα μισοάδεια σπάνια ξαναγεμίζουν, συνήθως κενώνονται!* Του Νίκου Τζιανίδη από τη στήλη στα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακο», Champions Greek

Η τιμωρία της βουλιμίας