Δεν το έκανε βεβαίως τυχαία. Η εικόνα των δύο ομάδων στον αγωνιστικό χώρο "μιλούσε". "Μιλούσε" για την διαφορά επιπέδου των δύο ομάδων. "Μιλούσε" για την ποιότητα και το βάθος του ρόστερ των δύο ομάδων. "Μιλούσε" με τον Ολυμπιακό να είναι η ομάδα που και ήθελε και μπορούσε να διεκδικήσει την νίκη την ώρα που ο ΠΑΟΚ σαφέστατα ήθελε αλλά δυστυχώς για αυτόν δεν μπορούσε. Το 0-0 βεβαίως σε καμία περίπτωση δεν δίνει το δικαίωμα στον Ολυμπιακό να πανηγυρίζει. Και με ιδιαίτερη ικανοποίηση είδα τις τοποθετήσεις των ανθρώπων του που ναι μεν είπαν το αυτονόητο, πως η ομάδα πάλεψε και ήταν ανώτερη απο τον ΠΑΟΚ, αλλά στάθηκε όχι στον βαθμό που πήρε αλλά στους δύο βαθμούς που έχασε. Την ώρα που στον ΠΑΟΚ το τελευταίο σφύριγμα του Γιάχου ακούστηκε με ανακούφιση.
Το πρωτάθλημα δεν έχει τελειώσει ακόμη. Υπάρχει το +6 απο τον ΠΑΟ, με τον ΠΑΟΚ όμως να βγαίνει μετά την Τούμπα απο το "κάδρο" για τον Ολυμπιακό και το πρωτάθλημα. Έντεκα αγωνιστικές έμειναν και η Λεωφόρος θα κρίνει αν ο Ολυμπιακός θα πάρει εύκολα ή όχι και το φετινό πρωτάθλημα. Μέχρι να φτάσουμε σε αυτό το ματς βεβαίως υπάρχουν δύο ακόμη σημαντικοί αγώνες. Στην Τούμπα όμως ο Ολυμπιακός του Περέιρα πιστοποίησε με τον καλύτερο τρόπο την σοβαρότητα που τον διέπει σαν ομάδα. Σε όλα τα επίπεδα. Ο Περέιρα είχε τονίσει πως ο Ολυμπιακός θα παίξει για την νίκη, και το έκανε.
Δεν το πέτυχε για τρεις λόγους. Πρώτον γιατί στην τελική προσπάθεια οι παίκτες του ήταν άστοχοι. Δεύτερον γιατί στην τελική πάσα δεν ήταν ψύχραιμοι. Τρίτον γιατί δεν του δόθηκε η ευκαιρία στο 85΄να εκτελέσει πέναλτι μια και ο Γιάχος, που είχε "πιάτο" την φάση μπροστά του, προφανώς δεν θέλησε να καταλογίσει το αυτονόητο στο καθαρό τράβηγμα του Σαντάνα απο τον Αθανασιάδη. Αν ο Γιάχος είχε δώσει το πέναλτι ως όφειλε πιθανόν ο Ολυμπιακός να είχε πάρει και την νίκη, που άξιζε με την συνολική εικόνα των δύο ομάδων, και τώρα να είχε "κλειδώσει" για τα καλά το πρωτάθλημα. Δεν θα σταθώ πάντως περισσότερο απο ότι πρέπει σε αυτή την φάση. Δεν δόθηκε, κακώς δεν δόθηκε, όμως προχωράμε παρακάτω. Θα δεχθώ πως έκανε λάθος σε ένα δύσκολο ματς με πολλές ιδιαιτερότητες που προσπάθησε όσο μπορούσε να το κρατήσει χωρίς να του ξεφύγει. Προφανώς και φαντάζομαι τι θα γινόταν αν το σκηνικό ήταν αντίστροφα στην εστία του Ρομπέρτο.
Ούτε βεβαίως θα πανηγυρίσω γιατί έφυγαν όλοι οι "ερυθρόλευκοι" απο την Τούμπα χωρίς να χρειαστεί να παίξουν ξύλο στη φυσούνα, να γίνουν συνεχόμενες διακοπές και να απειληθεί η σωματική ακεραιότητα των ποδοσφαιριστών. Όταν το κομμάτι απο τσιμέντο χτυπάει στον ώμο έναν ποδοσφαιριστή δεν μπορείς να είσαι χαρούμενος που αυτό έγινε μια φορά. Όπως δεν μπορείς να είσαι χαρούμενος όταν ο Γλύκος γίνεται στόχος στο Καραϊσκάκη. Θα είμαι χαρούμενος, και πιστεύω και η πλειοψηφία όσων αγαπούν το ποδόσφαιρο, είτε ως φίλαθλοι είτε ως οπαδοί, όταν δεν θα υπάρξει το παραμικρό σε ένα ντέρμπι. Όταν δεν θα πέσει ούτε ένα αντικείμενο με στόχο να χτυπήσει τον "εχθρό".
Υ.Γ. Τι να πει κανείς για το πανό που αναρτήθηκε στη Λεωφόρο; Πόσο... μάγκες άραγε ένιωσαν οι δημιουργοί του; Πόσο... έξυπνοι ήταν οι εμπνευστές του; Δεν θα μπω καν στη διαδικασία να αναπαράγω το εμετικό του περιεχόμενο που είχε να κάνει με τους νεκρούς της Θύρας 7. Αυτό που μένει είναι η θλίψη για την κατάντια τους...
