MENU

Η νίκη ήταν μονόδρομος αποκλειστικά για τον ΠΑΟΚ. Αυτός «καιγόταν». Όμως, η ομάδα του Άγγελου δεν έδειξε ικανή να σηκώσει αυτό το βάρος. Δεν είναι ότι δεν ήθελε. Απλώς δεν μπορούσε. Ήταν αδύναμος.

Ο Αναστασιάδης αντιμετώπισε φοβικά τον Ολυμπιακό. Και δεν μου έκανε εντύπωση ότι στο φινάλε δήλωσε ευχαριστημένος από το 0-0. Ακριβώς αυτή ήταν και η εικόνα που απέπνεε ο ΠΑΟΚ μέσα στο τερέν: ότι αρκούνταν στο 0-0. Οποιοδήποτε ρίσκο στις «ειδικές» συνθήκες που επικρατούσαν στην Τούμπα ήταν εμφανώς πολύ μακριά από τις σκέψεις του Άγγελου. Σου λέει, άσε μη φάμε κάνα γκολ και δεν φύγουμε ποτέ από εδώ...

Σε ένα ματς-τελικός, που αποτελούσε θεωρητικά το τελευταίο χαρτί του για να ξαναμπεί στη διεκδίκηση του τίτλου, ο ΠΑΟΚ δεν έκανε απολύτως τίποτα ώστε να απαντήσει στις υψηλές απαιτήσεις του παιχνιδιού. Και ο Άγγελος μάλλον... ανυπομονούσε να λήξει το ματς. Δεν εξηγούνται αλλιώς οι απελπιστικά καθυστερημένες αλλαγές του. Ειδικά τον ωσεί παρόντα Περέιρα έπρεπε να τον είχε βγάλει από το ημίχρονο. Και τον αντικατέστησε στο 84'!...

Ίσως ο Αναστασιάδης τρόμαξε από όσα έβλεπε μέχρι το 45'. Γιατί στο πρώτο ημίχρονο, ο ΠΑΟΚ είχε άγιο. Για την ακρίβεια, είχε Ιτάνζ. Ο Καμερουνέζος εξέθεσε τον προπονητή του που τον είχε αφήσει αδικαιολόγητα στον πάγκο στο ματς με τον ΟΦΗ, επαναφέροντας τον Γλύκο με τα... γνωστά αποτελέσματα. Ο Ιτάνζ κράτησε όρθιο τον ΠΑΟΚ με τις 4 επεμβάσεις του και του έδωσε το δικαίωμα να παραμείνει ζωντανός στο παιχνίδι. Γιατί αν έκανε το 0-1 ο Ολυμπιακός,  αυτός ο ΠΑΟΚ δεν θα μπορούσε να το διαχειριστεί. Ούτε, φυσικά, να το γυρίσει.

Κι αυτό διότι η ομάδα του Περέιρα πατούσε πολύ καλύτερα στο γήπεδο, είχε τακτικό προσανατολισμό και εξαιρετική αμυντική οργάνωση, είχε έναν Κασάμι που «δάγκωνε», είχε δύο ακραίους μπακ πειθαρχημένους, είχε και τους Σαντάνα και Σιόβα να κερδίζουν όλες τις μονομαχίες. Δεν είναι τυχαίο ότι το πρώτο 45λεπτο τελείωσε με 1-7 (οι 4 «ερυθρόλευκες» on target) τελικές! 

Ο Ολυμπιακός ήταν σοβαρός και συγκεντρωμένος, έβγαζε αλληλοκαλύψεις και αυτοματισμούς, πρέσαρε αρκετά ψηλά και «φώναζε» από μακριά πως είχε σχέδιο. Μία από τις βασικές πτυχές αυτού του πλάνου ήταν να «χτυπήσει» πάνω στον αργό Ρικάρντο Κόστα (που έκανε πολλά λάθη στο α' ημίχρονο, αλλά στο β' μέρος ήταν ο καλύτερος του ΠΑΟΚ). Και αν ο Μήτρογλου ήταν λίγο πιο προσεκτικός, θα το είχε «καρφώσει».

Αντίθετα, ο ΠΑΟΚ έπαιζε... κουτουρού, είχε άμυνα για κλάματα και δεν έδειχνε να έχει σοβαρή στρατηγική. Η ακατανόητη απόφαση του Αναστασιάδη να εκτίσει την ποινή του ο Τζανδάρης κόντρα στον Ολυμπιακό, άφησε τον ΠΑΟΚ γυμνό στα χαφ. Και επιστρατεύτηκε ο Νομπόα δίπλα στον (μοναδικό κόφτη) Κάτσε. 

Μόνο που ο Νομπόα δεν κάνει γι' αυτή τη δουλειά. Παίζοντας λοιπόν με ένα «εξάρι», οι γηπεδούχοι μοιραία ήταν έρμαια των Μανιάτη, Κασάμι και Τσόρι. Ούτε να κόψει μπορούσε ο ΠΑΟΚ, ούτε να κρατήσει μπάλα, ούτε να δημιουργήσει. 

Το πρόβλημα το κατάλαβε ο Άγγελος στο 38', όταν έδωσε εντολή στους παίκτες του να αφήσουν το 4-4-2 και να αγωνιστούν με 4-3-3. Ναι, αλλά με ποιον επιπλέον εσωτερικό μέσο; Τον... Σαλπιγγγίδη ή τον Κλάους; Είπαμε, μια φορά γίνονται θαύματα τύπου «δεξί μπακ ο Σάλπι και διπλό στο Καραϊσκάκη». Οι αλχημείες έχουν κι ένα όριο. Και ο ΠΑΟΚ αυτοπαγιδεύτηκε και... αυτοεξουδετερώθηκε. Οι 7 τελικές που κατέγραψε η στατιστική (έναντι 10 του Ολυμπιακού) ήταν “μαγική εικόνα”. Πρακτικά, ο ΠΑΟΚ απείλησε τον Ρομπέρτο μόλις δύο φορές. Αμφότερες με τον Μακ. Και τέλος.

Αυτή η ιστορία με τον Κλάους τόσο μακριά από την περιοχή, το μοναδικό χώρο στο γήπεδο όπου μπορεί να γίνει καθοριστικός, είναι άκρως επιζήμια για τον ΠΑΟΚ. Και όσο δεν το καταλαβαίνει ο Άγγελος τόσο χάνει ουσιαστικά η ομάδα του τον καλύτερό της επιθετικό, τον κορυφαίο σκόρερ της. Δίχτυα από το... κέντρο δεν μπορεί να βρει ο Αθανασιάδης.

Ένα μεγάλο «μπράβο» αξίζει σε όλους τους παίκτες που αγωνίστηκαν σ' αυτό το ματς. Η Τούμπα μύριζε μπαρούτι (και... δακρυγόνα πριν το ματς) και ήταν εύκολο να πυροδοτηθεί τούτη η συσσωρευμένη ένταση και να λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις αν οι ποδοσφαιριστές δεν διατηρούσαν τον αυτοέλεγχό τους. Τον διατήρησαν ακόμη και όταν ο Τσόρι δέχτηκε το σίδερο από το χέρι κάποιου κάφρου. Βοήθησαν όλοι τους πολύ ώστε να αρχίσει, να εξελιχθεί και να τελειώσει ομαλά ένα πολύ «επικίνδυνο» ματς. 

Όσο για τον Γιάχο, γενικά το «κράτησε» το ματς και διέψευσε τους φόβους που υπήρχαν για τη διαιτησία του. Η φάση του 85', όταν ο Κλάους τράβηξε τη φανέλα του Σαντάνα μέσα στην περιοχή, προφανώς του διέφυγε...

Ο σοβαρός Ολυμπιακός και ο αδύναμος ΠΑΟΚ