Δεν κατάλαβα δηλαδή. Ο Ντιόγκο που ερχόταν κι έλεγε «είμαι γαύρος» απ’ ευθείας απ’ τα δάση του Αμαζονίου, καλύτερος ήταν; Όχι φίλοι μου. Η γαυροσύνη είναι υποχρέωση. Δεν είναι επιλογή. Άπαξ και βρεθείς στο σωματείο του επινείου της Αττικής, δεν έχεις γυρισμό. Είσαι γαυρόπουλο γνήσιο, αυθεντικό.
Ο Κάρλος ο Κορμπεράν, ο νέος Βαλβέρδε θα μου επιτρέψετε να πω και σας παρακαλώ να μου πιστωθεί όταν θα κατακτά την ευρωπαϊκή διοργάνωση που θα συμμετάσχει ο τεράστιος αυτός κόουτς. Μου τα είπε εμένα ο Καρεμπέ στο διάλλειμα ενός video clip που γύριζε. Αλλά δεν τα κρατάω μέσα μου, τα μοιράζομαι μαζί σας.
Αυτός ο τιτάνας της προπονητικής που ήρθε να διαδεχθεί τον μυρωδιά τον Μαρτίνς, έκανε δηλώσεις πριν την πρεμιέρα του στο πρωτάθλημα. Ένα ακόμη που θα πάρει τίμια ο Θρύλος. Εδώ που τα λέμε όλα τα έχει πάρει τίμια και κάποια του τα έκλεψε το σκοτεινό παρακράτος του ποδοσφαίρου που εποφθαλμιά το καθαρό άτι που μα δοξάζει στάς Ευρώπας.
Όχι δεν είπε τα κλισέ που λένε όλοι οι μυρωδιάδες για νίκες, συστήματα, απουσίες, φιλοδοξίες. Ο Κάρλος ως τσακάλι που είναι - τα προσωνύμια δεν βγαίνουν τυχαία τελικά - άνοιξε τις πόρτες της καρδούλας του και φτερούγισαν αλήθειες:
«Από όταν ήμουν μικρός όλοι όσοι ασχολούνταν με το ποδόσφαιρο ήξεραν πως ο Ολυμπιακός είναι μια σημαντική ευρωπαϊκή ομάδα. Ήμουν παιδί και παρακολουθούσα τον Ολυμπιακό να παίζει στα ίσα απέναντι σε μεγάλες ομάδες της Ευρώπης και πολλές φορές να τις κερδίζει».
Παύση εδώ. Θα πείτε πως είναι γεννημένος το 1983. Άρα 39 ετών. Άρα πότε ήταν παιδί; Ας πούμε έβλεπε ποδόσφαιρο αναλύοντας συστήματα επειδή «έκοβε» το μάτι του, απ’ τα 10 του χρόνια. Δηλαδή 1993. Ας ορίσουμε και τέλος παιδικής ηλικίας τα 18, πείτε μωρέ πως δεν υπάρχει εφηβεία, κολλάτε σε κάτι λεπτομέρειες κι εσείς.
Στιγμές Ολυμπιακής περηφάνιας απ’ το 1993 μέχρι το 2001 ρε Κάρλος. Πόσο δίκιο έχεις. Εκτός του ότι αυτό το διάστημα στην Ισπανία απ’ όπου προέρχεται, έδειχναν Ρεάλ Μαδρίτης και μετά παράλληλες συνδέσεις Μπαρτσελόνα και Ολυμπιακό. Τόσο μεγάλη αγάπη.
Τι είδαν αυτά τα αθώα, ποδοσφαιρικά, παιδικά ματάκια σου Κάρλος μου. Δύο ήττες απ’ το μεγαθήριο της Τενερίφης το 1993. Την μυθική εμφάνιση στη Μασσαλία το 1994, γκολ εμείς σέντρα εσείς. Σάμπως δεν είδανΝταβόρ Σούκερ και Σεβίλλη το 1995;
Μετά είχαμε το απίστευτο σερί μεγαλείου που θάμπωνε την Ευρώπη. Άντε πείτε μου εσείς πώς να μην αγαπήσει η αθώα ψυχούλα τον Θρύλο…
Φερεντσβάρος, 5 απ’ τη Ρόζενμποργκ, Αντόνιο Κόντε παραλίγο να πάμε στους «4» χωρίς εκτός έδρας νίκη, Μόλντε 0-2 ημίχρονο 3-2 τελικό, καρδούλες της Χίρενφεϊν ή όπως λέγεται και τσουπ… ενηλικίωση.
Όχι τον καταλαβαίνω τον Κάρλος. Αφού τα θυμήθηκα κι εγώ που ζω Ελλάδα κι ανατρίχιασα. Απλά ξέρετε ποιο είναι το κακό; Τα έχουμε μέσα στα πόδια μας και δεν τα εκτιμούμε όσο θα τους έπρεπε. Ο τίμιος Ίβηρας ζούσε στην άλλη άκρη της Ευρώπης, τα έβλεπε και ονειρευόταν παιδί 17-18 χρονών πριν πιει το ζεστό γαλατάκι με το Carnation, μια μέρα να ζήσει αυτό το μεγαλείο από κοντά.
Ε πείτε μου μετά εσείς πως δεν πρέπει να ονειρευόμαστε! Απορώ τι κάνει το Netflix και δεν έχει πάρει τα δικαιώματα να το κάνει ταινία. Last Dance και κουραφέλαξα.
Μετά τα μπέρδεψε λιγάκι ο Ισπανός, αλλά δε θα τα χαλάσουμε εκεί: «Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως έβλεπα τα παιχνίδια με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όπου ο Ολυμπιακός έφτασε μια ανάσα από το να προκριθεί και μου είχε κάνει εντύπωση με την απόδοση του».
Αυτό καλέ μου Κάρλος Κορμπεράν, έγινε το 2014. Μισό να μετρήσω με τα δάχτυλα μην κάνω λάθος. ’83 μέχρι 2014 μας κάνει 31. Άρα ήσουν παιδί στα 31 σου. Πάρε αναγνώστη μου και το κοινωνικό μήνυμα της προπονητάρας! Να αισθάνεστε παιδιά ρε.
Μη σας παίρνει από κάτω. Και στα 31 πιτσιρικάκια είμαστε. Πάω να βάλω Ζιγκ-Ζαγκ ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω.
Μπορεί και να το χοντρύνω με Κοινούση και να ξαναγινόμασταν πάλι πιτσιρίκοι με κοντοπαντέλονο, μπάλα και ξυλίκι. Ειδικά αυτό το μπάλα και ξυλίκι μου κάνει για Ολυμπιακό. Αν γραφόταν σήμερα θα έμπαινε στους στίχους κι ένας διαιτητής κάπου να βρίσκεται. Έστω ένας Κλάτενμπεργκ με λίγο από Νότιγχαμ.