MENU

 Το σίγουρα, και με διαφορά, χειρότερο από τα τρία "ελληνικά" ματς της Πέμπτης, έφερε τη 1/3 πρόκριση. Ηταν αγώνας Γιουρόπα Λιγκ στη Μπρατισλάβα, με επίπεδο ποδοσφαίρου (οριακά) Κόνφερενς Λιγκ. Ο Ολυμπιακός στις επόμενες δύο εβδομάδες θα παίξει πλέι-οφ Γιουρόπα Λιγκ, ενόσω η ποιότητα που επί του παρόντος βγάζει στον αγωνιστικό χώρο, αντιστοιχεί σε όμιλο (;) Κόνφερενς Λιγκ. Ο πρωταθλητής μπορεί να γίνει ακόμη χειρότερος...προτού γίνει κάποια στιγμή, νομοτελειακά, καλύτερος. Οταν γίνει καλύτερος, στο αίσιο σενάριο μετά το μπρέικ του Παγκόσμιου Κυπέλλου δηλαδή, ενδεχομένως τότε τα νοκ-άουτ στο Κόνφερενς Λιγκ θα του ταιριάξουν.

Για να 'μαι ειλικρινής, αυτή την Πέμπτη ήμουν προετοιμασμένος για 0/3. Το 1/3 είναι το λεγόμενο "πάλι καλά" μεν, δεν εξωραϊζει κάτι δε. Σίγουρα μία ομάδα σε ευρωπαϊκό όμιλο, θα έχει και η Φινλανδία. Σίγουρα μία ομάδα σε ευρωπαϊκό όμιλο, θα έχει και η Ιρλανδία. Σίγουρα μία ομάδα σε ευρωπαϊκό όμιλο, θα έχει και η Αρμενία. Σίγουρα μία ομάδα σε ευρωπαϊκό όμιλο, θα έχει και η Λιθουανία. Για την Κύπρο, ας μη το κοιτάξουμε καν. Σίγουρα σε ευρωπαϊκό όμιλο, η Κύπρος θα έχει τρεις ομάδες που υπάρχει περίπτωση να γίνουν και τέσσερις. Επίσης, σίγουρα μία ομάδα σε όμιλο Κόνφερενς Λιγκ θα έχει η Λετονία ή η Βόρεια Ιρλανδία. Κι άλλη μία, η Βόρεια Μακεδονία ή το Κόσοβο. 

Η Μπρατισλάβα είχε διαστήματα στα οποία παιζόταν ποδόσφαιρο, είχε και τα διαστήματα στα οποία παιζόταν μπάλα. Στα διαστήματα ποδοσφαίρου, όσο η αναμέτρηση κυλούσε στο 0-0 και έπειτα στο 1-1 με 10 v 11, ο Ολυμπιακός ήταν ο εγνωσμένος αδούλευτος, αργός και βαρύς, Ολυμπιακός. Στα διαστήματα μπάλας, μετά το 0-1 και μετά το 1-2, ο Ολυμπιακός ήταν κάτι πιο άσχημο. Ηταν, χωριό. Αμυνόταν, σαν σε αλάνα. Πρόδιδε, τη μηδενική αυτοπεποίθησή του. Δύο ωραία "στημένα" της Σλόβαν, είτε εναντίον ζώνης είτε εναντίον μαν-του-μαν, και στα δύο η Σλόβαν μπήκε με τη μπάλα μες στα δίχτυα.

Ευθύς εξαρχής, ο Ολυμπιακός δεν διέθετε την πνευματική ευκρίνεια ώστε να μη δίνει, τόσο εύκολα, τόσα αχρείαστα φάουλ που (θα) έφερναν τη μπάλα μες στην περιοχή του. Αν μη τι άλλο όμως, είχε την υποτυπώδη οργάνωση (πρόσεξε περισσότερο αυτή τη φορά, ένα παράδειγμα, τον αντίπαλο δεξιό μπακ) για να μη τρώει τα τετ-α-τετ που έφαγε από τους Σλοβάκους στον Πειραιά. Στη φάση κατοχής εξάλλου, κάπως έβγαινε η μπάλα με τον Μ'Βιλά τρίτο στόπερ στην εκκίνηση του build-up, κάπως έφερναν στο τερέν μια ζωηράδα ο Κούντε, ο Πίπα, ο Ραντζέλοβιτς, ημιτελείς ενέργειες συνήθως, σπασμωδικές, ζωντανές ωστόσο.

Υπήρξε και ένα αληθινά καλό δεκάλεπτο δε, στο μέσον του πρώτου ημιχρόνου, κατά το οποίο κυνήγησαν/κέρδισαν αρκετές φίφτι-φίφτι μπάλες και έφτασαν σε υποσχόμενες "καταστάσεις γκολ" με τον Μασούρα και τον Ελ Αραμπί. Το οποίο γκολ, εν τέλει το βρήκαν από ένα μάλλον "σκοτωμένο" σουτ-σπόντα του Ζίνκερναγκελ. Οσο έπρεπε να βρουν γκολ, οι Κόκκινοι στέκονταν. Οσο έπρεπε να υπερασπίσουν (το ένα) γκολ, η συμπεριφορά ήταν τοπικής κατηγορίας. Στην πρώτη ισοφάριση, η απορία ήταν "και τώρα πώς βγαίνει ολόκληρη παράταση;" Η από μηχανής απάντηση, ήλθε εξ ουρανού. Στην αποβολή του σέντερ-μπακ της Σλόβαν, στο φινάλε του ενενηντάλεπτου. Αλλιώς, χλωμό.

Με καμιά δεκαριά καινούργιους ποδοσφαιριστές ώσπου να κλείσει το παράθυρο στα μέσα Σεπτεμβρίου, με καινούργιο προπονητή (από τον Αύγουστο, όχι από τον Μάιο), πιθανότατα και με καινούργιο τεχνικό διευθυντή οσονούπω, οπωσδήποτε με παιγνίδι ανά τρεις-τέσσερις ημέρες ως τον Νοέμβριο, η "προσευχή" του Ολυμπιακού για ό,τι έρχεται στη σεζόν θα είναι, εν πρώτοις να "κάνει άμυνα" με το μίνιμουμ των απωλειών, προτού αντεπιτεθεί, πληρέστερα οπλισμένος και δουλεμένος, από τις Γιορτές και πέρα. Ακόμη και η ιδεατή εξέλιξη, σημαίνει αυτό, για αρχή δεν παύει να μοιράζει δικαιώματα/βλέψεις δεξιά κι αριστερά.    

Ο Παναθηναϊκός και ο Αρης, οι δύο από τους τέσσερις...δεξιά κι αριστερά, έφυγαν από την Ευρώπη με, ας το πούμε, διασωθέν κούτελο. Η Σλάβια και η Μακάμπι, φάνηκε ότι παραακούμπησαν στα 2-0 της Πράγας και του Τελ Αβίβ. Δεν έφτασαν μακρυά, από το να ξυπνήσουν την Παρασκευή για να το μετανιώνουν. Η Μακάμπι, ιδίως. Διότι ο Παναθηναϊκός, και το δεύτερο γκολ να εύρισκε με κάποιον μαγικό τρόπο ενόσω οι γλώσσες είχαν ήδη κρεμάσει και οι επιλογές είχαν στερέψει, έπειτα η παράταση θα ερχόταν σαν μαρτύριο. Στη Θεσσαλονίκη όμως, η παράταση με 10 v 11 θα ήταν μαρτύριο για τους Ισραηλινούς.

Στην Αθήνα, περισσότερο από κάθε άλλον (απ' τους πέντε που δεν ήταν στην ενδεκάδα της Πράγας) ο Σχένκεφελντ και ο Χουάνκαρ έκαναν πολύ αισθητή διαφορά. Εδώ, οι μεν στόπερ και με τη μπάλα ανέβαιναν και οι πάσες ήταν πολύ καλύτερα στοχευμένες, οι δε ακραίοι μπακ είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στο επιθετικό σκέλος της δουλειάς. Ξένισε μόνο, γιατί επί ένα ολόκληρο, το πρώτο, ημίχρονο έπρεπε ο Αλεξανδρόπουλος να παίζει πιο πολύ σαν δεύτερος φορ (με πλάτη) παρά σαν τρίτος χαφ (με μέτωπο). Συνολικά πάντως, ο Παναθηναϊκός υπήρξε ισοϋψής μίας σχεδόν mission impossible.

Είχε σαφή τακτική στόχευση, επιθυμούσε και πίστευε, έβγαζε ορμή στις μονομαχίες, υποστήριξε με καλές συνεργασίες ένα πλάνο παιγνιδιού μες από το οποίο έφερε παίκτες σε καθαρές θέσεις για να εκτελέσουν, άλλο αν εκεί...παίζει και ο αντίπαλος γκολκίπερ, ή καμιά φορά και το δοκάρι. Οταν αυτό θα μπορούν να το κάνουν επί 90 λεπτά και με πληρότητα λύσεων, ακομπλεξάριστα θα μπορούν να πουν (δίχως να το μασάνε μες απ' τα δόντια) ότι εφέτος το ελάχιστο που θα μπουν να διεκδικήσουν, είναι το ένα-δύο στην κορυφή. Να θυμίσω ότι τελευταία φορά ο Παναθηναϊκός βγήκε δεύτερος στο πρωτάθλημα, ας αφήσουμε το πότε βγήκε τελευταία φορά πρώτος, το 2015.   

Ο Αρης έγραψε 3/4 νίκες αυτό το καλοκαίρι, ας του το αποδώσουμε. Ο προπονητής στη ρεβάνς, ακύρωσε την αποτυχημένη ιδέα του Τελ Αβίβ. Αυτό έκανε τους παίκτες να νιώθουν εμφανώς πιο ήρεμοι, πιο καλά βολεμένοι και τακτοποιημένοι μέσα στον σχηματισμό. Οι τρεις πίσω από τον φορ και οι δύο μπακ, μοιράστηκαν τις επιθετικές πρωτοβουλίες. Ο Ιβιτς πίστευε ότι αρκούσαν, για να σβήσει τον οίστρο του Αρη, το πυκνό 5-3-2 πίσω από τη μπάλα και τα...αμέτρητα φάουλ. Σε ένα από τα αμέτρητα, στο πρώτο ημίχρονο τον έσωσε το δοκάρι. Σε ένα άλλο από τα αμέτρητα, στο δεύτερο ημίχρονο, έπεσε μέσα στην ίδια την παγίδα. Out of the blue, πέναλτι+αποβολή.

Θα μπορούσε να το έχει πληρώσει. Στο 11 v 10, και ο Γκρέι σιγά-σιγά άρχισε να ξεφεύγει από τον...θάλαμο ασφυξίας. Να γίνεται επιδραστικός στα σημαντικά. Θα το είχε πληρώσει ο Ιβιτς εάν ο Αρης, εκτός από φως-φανάρι καλύτερη ομάδα στη βραδυά, δεν ήταν και η αφελής ομάδα στη βραδυά. Το γκολ της Μακάμπι, μία ανάσα ζωής γι' αυτούς, κανονικά δεν τρώγεται ποτέ! Αλλ' ακόμη και με αυτό, προέκυψαν μετά το 2-1 τουλάχιστον δύο ευκαιρίες για το 3-1. Μόνο που στις ανατροπές γενικώς, το πιο δύσκολο γκολ δεν είναι το πρώτο ή το δεύτερο. Πάντοτε το πιο δύσκολο είναι, το τελευταίο που χρειάζεται να μπει για να επιτευχθεί η ανατροπή.    

Μοιράζει δεξιά κι αριστερά, δικαιώματα και βλέψεις