Είναι καλή ιδέα; Ποτέ δεν ξέρεις αν είναι καλή η ιδέα, και δε θα μάθεις αν δεν το τολμήσεις. Σε συμβουλεύουν οι φίλοι; Ποτέ δεν πρέπει να ακολουθείς συμβουλές, τις επιπτώσεις των οποίων θα πρέπει να αντιμετωπίσεις εσύ. Είναι καλύτερο να ακολουθήσεις μια πιο ασφαλή ή έστω πιο πεπατημένη διαδρομή; Συνήθως ναι, όμως και πάλι δε θα μάθεις τι είχε να σου προσφέρει ο περίφημος λιγότερο ταξιδεμένος δρόμος. Είναι τρομακτικό το άγνωστο; Μόνο αν δεν κάνεις μια προεργασία για να ελαχιστοποιήσεις το ρίσκο. Είναι υπερβολικά πολλά τα ερωτήματα για έναν νέο προπονητή; Φυσικά και είναι. Όμως, για μια περίπτωση που ξοδεύεται χρόνος και χώρος για την αποδόμησή της, αξίζει και λίγος χρόνος και χώρος για την κατανόησή της. Ο Κάρλος Κορμπεράν είναι ο νέος προπονητής του Ολυμπιακού. Και σαν καθετί νέο, η πρώτη αντανακλαστική αντίδραση του ανθρώπου είναι η αμφισβήτηση.
Ποιος…
Ο Κάρλος Κορμπεράν Βαγιέτ είναι νέος. Μόλις 39 ετών – θα έχει σχεδόν συνομήλικους παίκτες στον Ολυμπιακό. Μικρό το κακό. Έχει συνηθίσει να έχει και μεγαλύτερους. Γεννήθηκε στο Στέστε στη Βαλένθια και τίποτα διαφορετικό δεν έχει να διηγηθεί από τα υπόλοιπα παιδία που μεγαλώνουν με το όνειρο να γίνουν ποδοσφαιριστές. Τίποτα διαφορετικό δεν έχει να διηγηθεί από εκείνη τη φουρνιά των προπονητών, οι οποίοι αντιλήφθηκαν νωρίς ότι η καριέρα που είχαν τη φαντασίωση να κάνουν δεν περιλάμβανε εκείνους μέσα στις τέσσερις γραμμές, αλλά εκτός αυτών. Και κάτι το οποίο μέχρι πριν μερικά χρόνια θεωρούταν ταμπού στο σύγχρονο αθλητισμό (σ.σ. να είσαι προπονητής χωρίς να έχεις παίξει σε υψηλό επίπεδο), πλέον θεωρείται ως και παράσημο.
«Έπαιξα στις ακαδημίες της Βαλένθια, ωστόσο όσο μεγάλωσα καταλάβαινα ότι το όνειρό μου απομακρύνεται. Άρχισα να σπουδάζω στην ηλικία των 18 ετών και ταυτόχρονα έπαιζα στη Γ΄ εθνική, όταν μου έγινε η πρώτη πρόταση να αναλάβω την ομάδα της πόλης μου», θυμάται ο Κάρλος Κορμπεράν, ο οποίος ήταν γκολκίπερ, μια θέση που του έδινε τη δυνατότητα να βλέπει τι γίνεται σε όλο το γήπεδο. Να κατανοεί το παιχνίδι καλύτερα. «Σύντομα συνειδητοποίησα ότι μου αρέσει περισσότερο να προπονώ από το να παίζω. Έκανα προπόνηση και παρακολουθούσα τους συμπαίκτες μου περισσότερο από όσο έδινα σημασία στις ασκήσεις που έπρεπε να κάνω ως γκολκίπερ. Στα παιχνίδια σκεφτόμουν περισσότερο το σύστημα του αντιπάλου, παρά τη δική μου δουλειά. Ήμουν 23 ετών, όταν κατάλαβα ότι το μέλλον μου δεν ήταν μέσα στο γήπεδο».
Πού…
Το όπου γη πατρίς, έγινε σύντομα το μότο του. Εξάλλου, από τότε που αντιλήφθηκε την κλίση του στην προπονητική, ξόδευε ατελείωτες ώρες να μελετά συστήματα, αντιπάλους, ιδέες, πρωταθλήματα: εκείνο, δε, που τον εξίταρε περισσότερο ήταν η championship, ωστόσο θα επιστρέψουμε σε αυτό αργότερα. «Δε φοβήθηκα ποτέ να μετακομίσω σε μια άλλη χώρα για να δουλέψω. Το μόνο που με ένοιαζε είναι να αναπτύξω στις ποδοσφαιρικές μου ιδέες και να γίνω καλύτερος προπονητής».
Για να γίνεις καλύτερος προπονητής, πρέπει πρώτα να γίνεις προπονητής. Και για να συμβεί αυτό, πρέπει να ανοίξει μια πόρτα. «Πάντα θεωρούσα ότι η ζωή μάς δίνει ευκαιρίες για να αναπτυχθούμε. Το να εκμεταλλευτούμε αυτές τις ευκαιρίες είναι δική μας υπόθεση». Η πρώτη του ευκαιρία ήρθε μέσω του πανεπιστημίου. Ο Χουάν Μερκέ, λέκτορας στη Βαλένθια, τον πήρε τηλέφωνο. «Σου έκλεισα συνέντευξη αύριο στη Βιγιαρεάλ». Ο Κάρλος έπρεπε να φανεί συνεπής στην αρχή του: Να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία. Την πήρε τη δουλειά! Για την ακρίβεια δεν πρέπει να έχει υπάρξει συνέντευξη στην οποία να έχει αποτύχει. Ούτε στη Σαουδική Αραβία, ούτε στη Λιντς, ούτε στην Χάντερσφιλντ, ούτε τώρα στον Ολυμπιακό.
«Με είχε προτείνει στον Χουάν Κάρλο Γκαρίδο, ο οποίος ήταν τότε διευθυντής στην ακαδημία του συλλόγου. Η δουλειά αφορούσε το τεχνικό τιμ της δεύτερης ομάδας. Βρέθηκα ξαφνικά από το ερασιτεχνικό επίπεδο, σε μια ομάδα όπως η Βιγιαρεάλ. Έγινα γυμναστής και βοηθός στην τρίτη ομάδα της Βιγιαρεάλ. Από εκεί ανέβηκα στη δεύτερη ομάδα και όταν έφυγε ο Ερνέστο Βαλβέρδε, αναλάβαμε την πρώτη ομάδα. Ήμουν 25 χρονών και ξαφνικά δούλευα με παίκτες όπως ο Ιμπαγάσα, ο Καθόρλα, ο Ρόσι, ο Σένα, ο Πιρές!».
Η λέξη κλειδί για το παρελθόν του Κάρλος Κορμπεράν είναι «γυμναστής». Αυτός ήταν ο τίτλος του μέχρι να φύγει από την Ισπανία, παρότι ο ίδιος σε μια αναλυτικότατη συνέντευξη εξηγεί με συνέπεια και ακρίβεια τους λόγους που δε μπορεί στο σύγχρονο ποδόσφαιρο να υπάρξει τέτοιος διαχωρισμός. Κάθε προπονητής οφείλει να είναι προπονητής ποδοσφαίρου! Εξ ου και η εμμονή του να παρακολουθεί προπονητές ποδοσφαίρου, με μεγαλύτερη επιρροή του τον Χουάν Μανουέλ Λίλο. Γι’ αυτό και όταν ο συνεργάτης του Λίλο, ο Ραούλ Κανέδα, τον κάλεσε – κατόπιν σύστασης του Πεπ Γκουαρντιόλα – στη Σαουδική Αραβία, ο Κορμπεράν δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να τον ακολουθήσει.
«Ήταν μια πρόκληση για μένα. Μια πρόκληση που έπρεπε να αποδεχτώ ώστε να συνεχίσω να μαθαίνω για το ποδόσφαιρο. Σε ένα πρωτάθλημα, και σε μια χώρα, για τα οποία δε γνώριζα τίποτα». Από τη Σαουδική Αραβία, βρέθηκε στην Κύπρο και από βοηθός προπονητή έγινε για πρώτη φορά αφεντικό του εαυτό του. «Γνώριζα τον πρόεδρο της ομάδας και μου πρότεινε να αναλάβω. Παρότι δεν είχα δουλέψει ξανά ως πρώτος προπονητής, ένιωσα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να κάνω και αυτό το βήμα. Θυμάμαι ότι στο αεροπλάνο σκεφτόμουν συνέχεια τη συνάντησή μου με τους παίκτες. Όπως είχε πει και ο Όσκαρ Ουάιλντ δεν έχεις ποτέ δεύτερη ευκαιρία για να κάνεις την πρώτη καλή εντύπωση. Δούλεψα σε δύο ομάδες και η εμπειρία με βοήθησε να αναπτυχθώ ακόμα περισσότερο».
Πότε…
Θα το τοποθετούσες στο 2017. Τότε, ήρθε η αλλαγή στην καριέρα του Κάρλος Κορμπεράν. Το πείραμα στην Κύπρο δεν πέτυχε, σύμφωνα με τον ίδιο ούτε απέτυχε. Η Δόξα δεν πλησίασε τη ζώνη του υποβιβασμού, ο Ερμής είχε μια σταθερή πορεία, όμως μην παίζουμε με τις έννοιες. Στην Κύπρο δεν έφτιαξε το όνομά του, δε θα είχε καν λόγο να τον θυμάται κανείς, αν δεν προέκυπτε τώρα η συνεργασία με τον Ολυμπιακό. Η δική του ιστορία, όμως, συνέχισε με έναν μάλλον θετικά ανατρεπτικό τρόπο. Από την Κύπρο βρέθηκε στην Αγγλία. Το ντόμινο γνωριμιών, ο Χάβι Καμπέγιο, ο Ιβάν Μπράβο, και η συνεργασία της Aspire Academy με τη Λιντς, τον έφεραν στο νησί. Να, που τα όνειρα πραγματοποιούνται. Ακόμα κι αν στην αρχή έρχονται μεταμφιεσμένα…
«Όταν ζούσα στη Σαουδική Αραβία, πίστευα ότι ο ήλιος είναι ό,τι χρειάζομαι περισσότερο από όλα στη ζωή μου. Όμως και εδώ ο καιρός είναι καλός και ζώντας σε αυτή τη χώρα, αντιλαμβάνεσαι ότι ο καιρός είναι μέρος της ζωής. Υπάρχουν συννεφιασμένες μέρες και υπάρχουν ηλιόλουστες – το λατρεύω να είμαι εδώ. Ο γιος μου γεννήθηκε εδώ. Γνώρισα τη γυναίκα μου στο Λιντς. Είναι Ισπανίδα και εκείνη κι όμως γνωριστήκαμε στο Γιορκσάιρ. Αυτό και μόνο σημαίνει ότι ήταν γραφτό να έρθω εδώ. Μερικές φορές όταν κοιτάζεις προς τα πίσω, αντιλαμβάνεσαι ότι κάποια πράγματα ήταν γραφτό να γίνουν έτσι. Ήταν γραφτό να είμαι εδώ».
Το γραμμένο για τον Κάρλος ήταν η ομάδα της Λιντς κάτω των 23 ετών. Το project ήταν η ολική αναδόμηση, με όποιο κόστος κι αν αυτό είχε. Έκανε καιρό να κερδίσει παιχνίδι, για την ακρίβεια κέρδισε μόλις τρία στην πρώτη του σεζόν. Είχε σχέδιο: «Το πλάνο εξ αρχής ήταν να στελεχώσουμε την πρώτη ομάδα. Έπρεπε να πάρουμε ρίσκα, να χρησιμοποιήσουμε παίκτες σε διαφορετικές θέσεις, να δούμε ποιος αξίζει και ποιος μπορεί να παίξει ψηλότερα. Κάναμε κάποια τρελά πράγματα: Για παράδειγμα, παίζαμε χωρίς αριστερό μπακ ή χωρίς καθαρούς κεντρικούς αμυντικούς. Δεν ήταν προτεραιότητά μας τα αποτελέσματα. Μερικές φορές ένας προπονητής πρέπει να γνωρίζει πότε να επιτρέπει στον εγωισμό του να πληγώνεται, διότι ο στόχος δεν ήταν να κερδίσουμε τώρα, αλλά να δούμε ένα αποτέλεσμα σε βάθος στόχου».
Ο προπονητής και ο εγωισμός του δικαιώθηκαν. Όχι από τα αποτελέσματα, τα οποία ήρθαν αρκετά αργότερα, αλλά από τη νέα του δουλειά. Όχι μόνο θα ήταν συνεργάτης του Μαρσέλο Μπιέλσα, αλλά ήταν και στην ομάδα που ταξίδεψε στην Αργεντινή για να συναντήσει τον σπουδαίο τεχνικό, πριν εκείνος αναλάβει τη Λιντς. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία…
«Μερικές φορές θεωρώ τη γνώμη του πιο σημαντική από τη δική μου», θα πει ο Μπιέλσα για τον Κάρλος Κορμπεράν, έναν έπαινο που μπορεί να σταθεί ψηλότερα από οποιαδήποτε συστατική επιστολή. «Δε συμφωνώ μαζί του. Είμαι ευγνώμων για όσα έμαθα δίπλα του», απαντάει με ταπεινότητα ο Ισπανός, αναλύοντας όσα πρόσθεσε στη φιλοσοφία του ο σπουδαίος Αργεντινός προπονητής.
«Θυμάμαι όταν ήρθε στην Ισπανία και ήταν προπονητής στην Αθλέτικ Μπιλμπάο. Η κατάσταση ήταν η ίδια: Όλοι ήταν έκπληκτοι και όλοι ήθελαν να μάθουν πώς δουλεύει. Νομίζω, όμως, ότι μπορείς να το καταλάβεις, μόνο όταν πραγματικά δουλέψεις μαζί του. Τότε, όλη σου η φιλοσοφία αλλάζει. Είναι ένας από τους καλύτερους του κόσμου. Θέλει να ελέγχει κάθε λεπτομέρεια. Όταν είσαι προπονητής δεν μπορείς ποτέ να σταματάς, είναι μια δουλειά που διαρκώς εξελίσσεται. Ήταν μια κομβική στιγμή για την καριέρα μου, η συνεργασία μαζί του. Δύο χρόνια δίπλα στον Μπιέλσα σε εμπλουτίζουν τόσο πολύ. Κάθε μέρα μαθαίνεις και κάτι διαφορετικό και πιστέψτε με, οι μέρες διαρκούν πολύ».
Έμεινε δίπλα του περισσότερες από 700 μεγάλες μέρες… Και το 2020 ετοιμάστηκε για εκείνο που μελετούσε χρόνια.
Πώς…
«Για μένα πάντα ήταν η Αγγλία. Πάντα ήταν το όνειρο. Θεωρούσα ότι το ποδόσφαιρο είναι η Αγγλία. Ο τρόπος και η επιρροή που έχει στη ζωή των ανθρώπων, το κομμάτι που έχει στην αγγλική κουλτούρα, είναι μοναδικά. Είχα ψύχωση με τις αγγλικές ομάδες και το αγγλικό ποδόσφαιρο. Παρακολουθούσα το πρωτάθλημα πάρα πολλά χρόνια και πάντα ήθελα μια ευκαιρία να δουλέψω στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Μελετούσα την championship για δέκα χρόνια, ίσως και παραπάνω. Θεωρώ ότι έχει μια καλή ισορροπία και αντικατοπτρίζει όλα όσα είναι θετικά στην αγγλική ποδοσφαιρική κουλτούρα – έχει την παράδοση και έχει όλα τα νέα στοιχεία που φέρνουν οι διαφορετικές κουλτούρες».
Η πρόταση της Χάντερσφιλιντ ήρθε τον Ιούλιο του 2020 και ο Κάρλος δεν το σκέφτηκε. «Όταν έχεις μια ευκαιρία να δουλέψεις στην championship, δεν την χάνεις. Αν έχεις τέτοιο όνειρο, φυσικά, πρέπει να το κυνηγήσεις. Κι εγώ το είχα». Κράτησε το όνειρό του για δύο χρόνια. Έφτασε μια ανάσα από την Premier League, και παραιτήθηκε λίγο μετά το χαμένο ματς με τη Νότιγχαμ. Ο λόγος, σύμφωνα με το ρεπορτάζ εκείνων των ημερών, ήταν ότι δε θεωρούσε ότι μπορούσε με μικρό προϋπολογισμό να καταφέρει να πραγματοποιήσει ξανά μια τέτοια σεζόν. Σε ελεύθερη μετάφραση, ήθελε να κεφαλοποιήσει την ακμή του, πριν έρθει η μάλλον μοιραία παρακμή μιας ομάδας που δεν είχε τους πόρους για να πρωταγωνιστήσει.
Η ώρα να το κάνει ήρθε. Η περιπέτειά του συνεχίζεται. Και όλα τα ερωτήματα θα βρουν τις απαντήσεις τους. Εξάλλου, είναι μόνο ποδόσφαιρο. Κι όπως πολύ πετυχημένη το περιγράφει ο Κάρλος Κορμπεράν…
«Είναι ό,τι μου προσφέρει περισσότερο πάθος. Με κάνει να υποφέρω και να είμαι ευτυχισμένος. Είναι εξάρτηση».
Ορίστε, λοιπόν, και το γιατί…
