Το ποδόσφαιρο, καλώς ή κακώς, δεν είναι μόνο τακτική, τεχνική, ποιότητα, σκέψη και στρατηγική. Σίγουρα το προπονητικό πλάνο και η απόδοση παίζουν πάντα σημαντικό ρόλο, αλλά κάποιες φορές ίσως ξεχνάμε ότι μία ομάδα αποτελείται από ένα γκρουπ ανθρώπων, που προπονούνται μαζί, ταξιδεύουν μαζί και περνούν ατέλειωτες ώρες στο γήπεδο, στο γυμναστήριο, στα πούλμαν και στα αεροπλάνα. Το «δέσιμο» και το «καλό κλίμα» δεν είναι απλά κλισέ: Είναι διαφορετικό να παλεύεις για άτομα τα οποία νιώθεις κοντά σου, που τα εμπιστεύεσαι και ίσως ξεπερνούν την «ταμπέλα» του συμπαίκτη.
Από την εποχή του Φαν'τ Σιπ, ήταν εμφανές ότι η Εθνική πάλευε ως οργανισμός να «φτιάξει» τα αποδυτήρια. Ήταν ένας στόχος που, με βάση όσα βλέπουμε σε κάθε αγωνιστική της υποχρέωση, μετουσιώθηκε σε πραγματικότητα. Ο Γκουστάβο Πογιέτ «πάτησε» στην προεργασία των προηγούμενων ετών, έδωσε - έστω και σε πρώιμο στάδιο - το δικό του touch και η ατμόσφαιρα στα αποδυτήρια «μυρίζει» υγεία.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο παράδειγμα από αυτά που είδαμε χθες στον Βόλο. Το ματς με το Κόσοβο δημιούργησε μπελάδες και σε κάποιο σημείο όλοι φοβήθηκαν την «γκέλα», μέχρι που ο Γιακουμάκης σηκώθηκε στον... Θεό για μία τρομερή κεφαλιά και για να μετατρέψει την υπέροχη σέντρα του Μάνταλου σε γκολ. Σημείωση: Όχι απλά ένα γκολ, αλλά αυτό που ουσιαστικά έφερε τη νίκη και τελικά την πρωτιά στον όμιλο του Nations League.
Οι πανηγυρισμοί ήταν έξαλλοι, ο σκόρερ αγκάλιασε τους συμπαίκτες του και τα βλέμματα μεταφέρθηκαν αμέσως στον ελληνικό πάγκο: Μία φανέλα του Δημήτρη Λημνιού έκανε την εμφάνισή της και ο Γιακουμάκης, μαζί με τους υπόλοιπους σμπαίκτες του, την σήκωσαν στον αέρα. Το γκολ ήταν ξεκάθαρα αφιερωμένο στον μεγάλο άτυχο της Εθνικής, που υπέστη ρήξη χιαστού την ώρα που είχε... κλείσει θέση βασικού με εξαιρετικές εμφανίσεις στην «γαλανόλευκη».
Και, προσέξτε, δεν ήταν μόνο αυτό: Η κάμερα «έπιασε» τον Γκουστάβο Πογιέτ να είναι δίπλα στον Λημνιό, δείχνοντας και αυτός την συμπαράστασή του, ενώ μετά το τέλος του ματς, ο Μπακασέτας δήλωσε ότι όλοι στην Εθνική έπαιξαν και για τον νεαρό εξτρέμ, που, από την μεριά του, εξέφρασε την συγκίνησή του για την στάση των συμπαικτών του.
Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι όλα τα παραπάνω είναι αυτονόητα για μία ομάδα, αλλά σίγουρα δεν είναι. Υπάρχουν επίσης πολλά παραδείγματα εκεί έξω για το αντίθετο ή για αντίστοιχες κινήσεις που μοιάζουν να γίνονται για το θεαθήναι, γιατί πρέπει, γιατί το ζήτησε κάποιος από το επιτελείο.
Εδώ είναι ξεκάθαρο ότι οι παίκτες της Εθνικής ήθελαν να παίξουν για τον συμπαίκτη τους και για τον φίλο τους. Ήταν προφανές ότι η κίνηση με την φανέλα και η δήλωση του αρχηγού ήταν αποφάσεις από το υποσυνείδητο του γκρουπ. Αυτόματη, χωρίς πολλά - πολλά, με πραγματικό σεβασμό σε ένα μέλος της ομάδας που βιώνει την πιο άσχημη στιγμή της καριέρας του.
Η Εθνική πήρε την πρωτιά στον ομιλό της, πέτυχε την τέταρτη σερί της νίκη, δείχνει ότι έχει ποδοσφαιρικά «στεγανά» για τις επόμενες προκλήσεις. Τίποτα από αυτά όμως δεν θα είχε τόση σημασία ή ακόμα και δεν θα... υπήρχε στον χάρτι αν αυτή η ομάδα δεν βάδιζε μπροστά ως οικογένεια, ως μία παρέα που απολαμβάνει κάθε λεπτό με την «γαλανόλευκη». Και αυτό, δεδομένα, είναι η μεγαλύτερη επιτυχία και το καλύτερο μήνυμα για το μέλλον.
