MENU

Και διαφορετικά, πράγματι, έπραξε (4-3-3 από 4-2-3-1). Με το ένα εξάρι (χαρακτηριστικών, όχι Σιώπη, αλλά Κουρμπέλη), με τα δύο οκτάρια/δεκάρια μπροστά του, και δύο (αντί ένα) γνήσιους ακραίους. Μια στρατηγική, ανωτερότητας στην προσέγγιση. Αυτό είχε τα καλά του, είχε και τα κακά του. 

     Τα κακά, τα είδαμε στην πρώτη κοσοβάρικη επίθεση όπου η Εθνική ευτύχησε να μη γίνει εκεί και τότε, στο πρώτο πεντάλεπτο, γκολ. Εφτασαν να τελειώσουν τη φάση οι παίκτες του Ζιρές, με σοκαριστική ευκολία. Εναντίον κώνων, ήταν η αίσθηση. Παρά, εναντίον ποδοσφαιριστών. Τα καλά, τα είδαμε στην πρώτη ελληνική επίθεση όπου η Εθνική ευτύχησε να γίνει γκολ. Φυσικά δεν θα συμβαίνει παντού και πάντοτε, το πρώτο σουτ να γράφει. Σημασία εν τέλει έχει όμως, ότι συνέβη εκεί που συνέβη. Και στο Μπέλφαστ και στην Πριστίνα. Μάνι-μάνι αρκετό, για να έχει ήδη περαιωθεί το 90% της φαστ-τρακ αποστολής. Πλέον, η ουρά έμεινε.

     Στο Μπέλφαστ, όλη η δουλειά ήταν εκείνο το τρελό σόλο του Λημνιού με σημείο εκκίνησης πριν τη μεσαία γραμμή. Στην Πριστίνα, ήταν το αριστούργημα του Μάνταλου με τη στήριξη ολόκληρου του αριστερόστροφου βραχίονα του γαλάζιου μηχανισμού. Και εδώ (όπως ο Λημνιός στη Βόρεια Ιρλανδία) ο Μάνταλος "χαμήλωσε", πιο πίσω και από τον Κουρμπέλη, για να πάρει μια μπάλα από τον Χατζηδιάκο. Και να την οδηγήσει (αφήνοντας καθ' οδόν στην πλάτη του, πρακτικά "εκτός φάσης", τον Κοσοβάρο δεξιό εξτρέμ) στον αριστερό εσωτερικό διάδρομο. 

     Οταν ο Μάνταλος έφτασε με τη μπάλα στη "ζώνη του ρίσκου", στο ένα-δύο ο Τσιμίκας απασχόλησε τον δεξιό μπακ, με την κίνησή του ο Μασούρας τράβηξε έξω τον ένα αμυντικό χαφ, στο μεταξύ ο Μάνταλος μπαίνοντας μέσα πήρε επάνω του τον δεξιό στόπερ και τον δεύτερο αμυντικό χαφ. Το τραπέζι στον Μπακασέτα, στρώθηκε. Ο "ελεύθερος σκοπευτής" κάπτεν, είχε καθαρή βολή. Ο αριστερός στόπερ και ο αριστερός μπακ δεν προλάβαιναν, να μπλοκάρουν τη βολίδα-αστραπή. Στην καρδιά! Μηδέν-ένα.

     Ενα γκολ μπροστά η Ελλάδα, με το Κόσοβο ήταν το σενάριο και πέρυσι τον Σεπτέμβριο στην Πριστίνα και ύστερα, τον Νοέμβριο, στην Αθήνα. Αλλ' η κοινή κατάληξη, ένα-ένα. Η σκέψη, μας πήγε στο δεύτερο κομμάτι που περιμέναμε, κάπως υποψιασμένοι και από το τελευταίο ημίωρο στο Μπέλφαστ, για να δούμε. Αυτή τη φορά ομολογουμένως, πολύ καλύτερα. Ο έλεγχος, όχι μόνο δεν χάθηκε, κατέληξε να είναι έως επιβλητικός. Αποθαρρυντικός, να τολμήσει ο αντίπαλος την όποια αισιόδοξη σκέψη. Ο Λημνιός μας απάλλαξε από την απορία, πώς θα ήταν ένα τελευταίο εικοσάλεπτο σε 11 v 11. Απέβαλε τον αριστερό μπακ με δύο κίτρινες, όπως κάποτε πετούσε εκτός ο Γκάλης τον μαν-του-μαν αντίπαλό του με πέντε φάουλ στο πι και φι. Unplayable!  

     Το παν είναι συνεπώς, ή τουλάχιστον αυτό αποδεικνύεται, κάποιος να "ακουμπήσει" τη μπάλα...εκεί που πρέπει. Ενα οικείο feeling στη γειτονιά μου, απ' τα παλαιά. Από ευχάριστα απογεύματα, στη Νέα Σμύρνη. Βλέπαμε ματς, με την ωραία προσμονή πότε θα σηκώσει το πόδι ο Τάσος. Δεν είναι κάτι καινούργιο. Είναι κάτι που προϋπήρχε, συνεχίζεται μες στον χρόνο, μεταφέρεται από επίπεδο σε επίπεδο, εξελίσσεται, τελειοποιείται. Πολύ ενδιαφέρον, να το παρακολουθείς. Ολο αυτό, το οδοιπορικό.

     Απέναντι στον Μούριτς τον Οκτώβριο του 2020 στην Αθήνα, ο Μπακασέτας εκτέλεσε πέναλτι ανεπιτυχώς. Εκείνος ο αγώνας δεν ξεκόλλησε από το 0-0 ποτέ, και στον τελικό λογαριασμό του ομίλου (Nations League) έμελλε να κοστίσει. Τώρα, είκοσι μήνες μετά, αυτό ήταν σαν αίμα παρμένο πίσω. Στον τελικό λογαριασμό του ομίλου, το γκολ στον Μούριτς μάλλον θα είναι ό,τι πιο καθοριστικό. Ενα από τα καλά με το ποδόσφαιρο, είναι αυτό. Ο επίμονος, ο δουλευταράς, ο δυνατός στον χαρακτήρα, όποιος δεν χάνει τον δρόμο και προχωρεί σταθερός σε αυτόν, θα έχει και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη ευκαιρία.

     Το οδοιπορικό του Μπακασέτα είναι η μικρογραφία του οδοιπορικού ολόκληρου του γκρουπ, η φυσι(ολογι)κή πορεία από την άγουρη φάση προς την ωρίμανση. Ολα αυτά τα χρόνια που το γκρουπ συμβιώνει, κάθε φορά και στην τηλεόραση και εδώ η μόνιμη ρητορική ήταν να μη περιμένουμε τίποτα, να μη (επι)κρίνουμε τίποτα, μονάχα να τους αφήσουμε να μεγαλώσουν ομαλά. Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι εν έτει 2018 ή 2019, να γίνεσαι πειστικός ότι αυτό το γκρουπ θα ωριμάσει εν έτει 2022 ή 2023. Ποιος ζει ποιος πεθαίνει! Ενας απλός υπολογισμός ωστόσο, ηλικιών και προοπτικής, εκεί οδηγούσε.

     Τον καιρό που έπεσε ο πρώτος σπόρος, ο Μπακασέτας έφευγε από την ΑΕΚ προς το άγνωστο της Αλάνιασπορ. Ο Σιώπης, ακόμη έπαιζε στον Αρη. Ο Μασούρας, μόλις είχε μεταπηδήσει από τον Πανιώνιο στον Ολυμπιακό. Ο Παυλίδης έκανε τα πρώτα σοβαρά επαγγελματικά βήματα, από το ποδόσφαιρο ακαδημίας, στη Βίλεμ. Ο Γιαννούλης ήταν φρέσκος στον ΠΑΟΚ επιστρέφοντας από τον δανεισμό στον Ατρόμητο. Ο who-the-hell-is-Hatzidiakos έπεσε να κολυμπήσει μονομιάς στον ωκεανό του Ολίμπικο, με αντίπαλο τον Ιμόμπιλε. Ο Τσιμίκας ό,τι είχε ξεκινήσει να παίζει στον Ολυμπιακό.

     Οπότε, δεν γινόταν διαφορετικά. Τα μόνα που χρειάζονταν, ήταν ο χρόνος τους και η υπομονή μας. Ο,τι άλλο, ακουγόταν εντελώς πρώιμο. Ούτε πλάνο Κατάρ μπορούσαν να υποστηρίξουν, ούτε καν στόχο ανόδου από την τρίτη στη δεύτερη κατηγορία του Nations League. Σήμερα, δίνει ιδιαίτερη ικανοποίηση να το βλέπεις, αυτό που σκεφτόσουν το 2018 με 2019, να πλησιάζει. Μπορεί κανείς πια, να απλώσει το χέρι και να το αγγίξει. Το γκρουπ είναι φανερό ότι πηγαίνει προς ένα δικό του(ς) peak. Αυτές οι δοκιμασίες στο Nations League είναι οι τελικές προτού έλθουν τα πιο μεγάλα ματς της καριέρας τους στην Εθνική. Τα προκριματικά Μάρτιο με Νοέμβριο 2023, ή/και τα πλέι-οφ αργότερα, του EURO 2024.      

Το αριστούργημα του Μάνταλου, το οδοιπορικό του Μπακασέτα