Έμοιαζε με φάντασμα. Ήταν στα χαμένα. Κάτωχρος. Έσυρε το… κουφάρι του δίπλα από το τρόπαιο και εξαφανίστηκε από προσώπου γης, άδειος από σκέψεις και συναισθήματα.
Έδωσε ξανά σημεία ζωής το επόμενο πρωί: «Μέχρι τώρα δεν έχω κοιμηθεί. Οι ίδιες σκηνές παίζουν στο μυαλό μου ξανά και ξανά. Λυπάμαι, όσο δεν μπορεί να λυπηθεί άνθρωπος. Ξέρω ότι τα έκανα θάλασσα με αυτά τα δύο μου λάθη, σας απογοήτευσα όλους. Θα επιστρέψουμε, πιο δυνατοί», ήταν το μήνυμα που ανέβασε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Twitter.
Δεν ήταν ένα λάθος, μία απροσεξία, μία αφηρημάδα. Δεν ήταν μία κακή στιγμή. Ήταν δύο λάθη χωρίς προηγούμενο, στο σημαντικότερο ματς της χρονιάς.
Ναι, ήταν η πονηριά του Καρίμ Μπενζεμά να βάλει ως σπόντα το πόδι του στην προσπάθεια του Λόρις Κάριους να παίξει γρήγορα την μπάλα με τα χέρια, αλλά περισσότερο ήταν η αδεξιότητα του Γερμανού στην φάση που έφερε το 1-0.
Ναι, ήταν ισχυρό και ευθύβολο το σουτ του Γκάρεθ Μπέιλ, αλλά περισσότερο ήταν ο ερασιτεχνικός τρόπος που έβαλε τα χέρια του ο γκολκίπερ της Λίβερπουλ στην χαριστική βολή και το 3-1.
Ήταν ανεξήγητο! Δεν είχε λογική!
Λίγο πριν το ξεκίνημα της επόμενης σεζόν, ο Γιούργκεν Κλοπ προσπάθησε να ξεδιαλύνει τα πράγματα: «Στα τεστ που έκανε ακόμα και πέντε μέρες μετά τον τελικό ο Λόρις είχε 26 στα 30 σημάδια που έδειχναν ότι είχε υποστεί διάσειση από μία σύγκρουση που είχε λίγο νωρίτερα με τον Σέρχιο Ράμος. Δεν το χρησιμοποιώ ως δικαιολογία, μα ως εξήγηση».
Ποτέ, κανείς δεν το χρησιμοποίησε ως δικαιολογία κι ας είχε ρεαλιστική βάση. Ο Λόρις Κάριους δεν μίλησε ποτέ ξανά σε κανέναν για εκείνο το παιχνίδι. Εκών ή άκον δημιουργήθηκε ο μηχανισμός της απώθησης στον εγκέφαλο του, που προσπάθησε να διαγράψει τα πάντα από εκείνο το βράδυ στο Κίεβο στον τελικό απέναντι στην Ρεάλ Μαδρίτης.
Για την Λίβερπουλ ίσχυσε το ουδέν κακόν, αμιγές καλού. Εκείνο το βράδυ, όλοι στο Μέρσεϊσαϊντ κατάλαβαν ότι οι κόκκινοι πρέπει να αγοράσουν τον καλύτερο διαθέσιμο τερματοφύλακα που υπήρχε στην αγορά. Για καλή τους τύχη υπήρχε ο Άλισον. Τους κόστισε κομματάκι ακριβά (66,8 εκατομμύρια λίρες), μα δεν μετάνιωσαν για ούτε μία λίρα που έστειλαν με έμβασμα στην Ρώμη. Πάνω στην σιγουριά που εκπέμπουν τα γάντια του Βραζιλιάνου, χτίστηκε η υπερ-ομάδα που βλέπουμε σήμερα. Ο Άλισον ήταν πραγματικά το κερασάκι που έλειπε από την τούρτα.
Αν ρίξει κανείς μία ματιά στον λογαριασμό του Λόρις Κάριους στο Instagram θα δυσκολευτεί να καταλάβει, αν είναι εν ενεργεία τερματοφύλακας ή… μοντέλο.
Το μετατραυματικό στρες από τον τελικό του 2018 θαρρεί κανείς πως τον ακολουθεί κάθε φορά που φοράει τα γάντια του για να πάει στην… δουλειά. Ο διετής δανεισμός του στην Μπεσικτάς πήγε χάλια, έγινε viral για τους ίδιους λάθος λόγου με κωμικά λάθη στους ομίλους του Europa League. Έφυγε πριν από την ώρα του, απλήρωτος και με το ηθικό ακόμα πιο χαμηλά.
Το καλοκαίρι του 2020 έψαξε να βρει τον χαμένο του εαυτό στο Βερολίνο, στα πάτρια εδάφη. Ούτε εκεί πήγε καλά. Έκανε μόλις τέσσερις εμφανίσεις με την Ουνιόν, δεν μπόρεσε ποτέ να διεκδικήσει την φανέλα του βασικού.
Επέστρεψε στο λιμάνι, εντελώς ανεπιθύμητος. Όσο κι αν έψαξε δεν βρήκε ποτέ ομάδα. Τους τελευταίους 12 μήνες ακολουθεί την ίδια μίζερη ρουτίνα, σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι. Είναι εντάξει στις συμβατικές του υποχρεώσεις, όμως ήξερε ότι ήταν πέμπτη (!) επιλογή πίσω από τον Άλισον, τον Κέλεχερ, τον Αντριάν και τον Μαρσέλο Πιταλούγκα.
Δεν του μιλούσε άνθρωπος, ήταν σαν φάντασμα. «Σαν ένα έρημο και ανεξερεύνητο νησί», όπως είπε ο γυμναστής τερματοφυλάκων της Λίβερπουλ, Τζον Άχτενμπεργκ.
Ο Κάριους επέλεξε να καθίσει πάνω στον τελευταίο χρόνο του συμβολαίου του που λήγει σε λίγες ημέρες και να ζήσει παρασιτικά για έναν ολόκληρο χρόνο στον οργανισμό των κόκκινων. Δεν ταξίδεψε στο Παρίσι, αλλά λογικά θα λάβει ένα καλό μπόνους, αν οι συμπαίκτες του κατακτήσουν το Champions League!
Εκείνο το μήνυμα στο Instagram αποδείχθηκε προφητικό. Η Λίβερπουλ όντως επέστρεψε δυνατότερη. Απλώς, το έκανε δίχως εκείνον!
Μερικούς μήνες μετά από εκείνον τον τελικό στο Κίεβο, τον Φεβρουάριο του 2019, ο Τιμπό Κουρτουά έδωσε μία συνηθισμένη συνέντευξη στην βελγική εφημερίδα HLN.
Ερωτηθείς για τον Γκάρεθ Μπέιλ, έδωσε μία απάντηση που άλλαξε όλη την ζωή του Ουαλού: «Δεν μπορώ να περιγράψω τον Γκάρεθ με μία λέξη. Εγώ ζω σαν Μαδριλένος. Τρώω αργά. Κοιμάμαι αργά. Τις προάλλες είχαμε ένα δείπνο όλη η ομάδα, αλλά ο Τόνι (Κρόος) και ο Γκάρεθ δεν ήρθαν. Είχαμε κανονίσει στις 9:30, θα τρώγαμε κατά τις 10:15, στις 11:00 θα πίναμε τον καφέ μας και κατά τη 1 θα ήμασταν στα κρεβάτια μας. Μας είπε ότι δεν μπορούσε να έρθει γιατί στις 11 πέφτει για ύπνο. Ο Μπέιλ δεν μιλάει λέξη ισπανικά. Μιλάει μόνο αγγλικά και με πολλούς μιλάει μόνο με χειρονομίες. Μέσα στην ομάδα τον αποκαλούμε… ο γκόλφερ»
Αυτό ήταν. Εν μία νυκτί ο Γκάρεθ Μπέιλ έγινε ο γκόλφερ. Ο αδιάφορος. Ο ζαμάν φου. Αυτός που δεν νοιάζεται για κανέναν και για τίποτα. Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει, όμως το τελειωτικό χτύπημα δόθηκε ένα χρόνο αργότερα.
Λίγα μετά την πρόκριση της Ουαλίας στην τελική φάση του Euro, μετά την νίκη επί της Ουγγαρίας, οι συμπαίκτες του Μπέιλ εμφάνισαν στα επινίκια μία σημαία της χώρας με ένα… βιτριολικό μήνυμα για τον παραγκωνισμένο στην Μαδρίτη συμπαίκτη τους.
WALES. GOLF. MADRID
IN THAT ORDER
Ουαλία. Γκολφ. Ρεάλ Μαδρίτης.
Με αυτή τη σειρά!
Αυτό ήταν το τέλος!
Αν διαβάσει κανείς το βιογραφικό του θα νομίσει ότι μιλάμε για έναν θρύλο της βασίλισσας. Έχει σκοράρει 106 γκολ σε 258 εμφανίσεις με την φανέλα της, τρια εκ των οποίων σε τελικούς Champions League απέναντι σε Ατλέτικο Μαδρίτης και Λίβερπουλ! Έχει σκοράρει νικητήριο τέρμα στο 120’ με ασύλληπτη κούρσα σε τελικό Κυπέλλου κόντρα σε ανίκητη Μπαρτσελόνα, έχει πάρει 15 τίτλους μαζί της!
Κι όμως, στην λαϊκή συνείδηση έχει περάσει ως ένας τουρίστας. Ως φραγκοφονιάς. Ως παράσιτο.
Είναι ένας χαλαρός και ζεν τύπος. Δεν κρύβεται, σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται.
Στην εποχή Covid-19 με τα άδεια γήπεδα, ο φακός τον είχε πιάσει να μετατρέπει την μάσκα προσώπου, σε μάσκα ύπνου για να κοιμηθεί αραχτός στην εξέδρα, ενώ ο αγώνας της Ρεάλ ήταν ακόμα σε εξέλιξη.
Στο φετινό ματς με την Σεβίλλη, ο τηλεοπτικός φακός τον έπιασε να περπατάει αδιάφορα και να χασμουριέται ενώ οι συμπαίκτες του έκαναν τον κακό χαμό για μία επική ανατροπή.
Στο Βίγκο, βγήκε από τα αποδυτήρια για να επιστρέψει στον πάγκο, ενώ το δεύτερο ημίχρονο είχε ξεκινήσει προ πολλού.
Δεν πήγε καν στην φιέστα τίτλου στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου», υποστηρίζοντας ότι… τον πονούσε η πλάτη του, έναν τραυματισμό που δεν διέγνωσε ποτέ το ιατρικό τιμ της βασίλισσας.
Κάθε του αγωνιστικό λεπτό με την φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης της κόστισε 88.000 ευρώ, αν δεν υπήρχε η πρόκληση του Μουντιάλ του Κατάρ, ενδεχομένως να είχε αποσυρθεί από το ποδόσφαιρο. Απέναντι στην Χετάφε, όταν μπήκε για μία ολιγόλεπτη συμμετοχή ως γκεστ-σταρ, ο κόσμος τον αποδοκίμασε εκκωφαντικά, σε ένα πρωτοφανές σκηνικό για το «Σαντιάγκο Μπερναμπέου».
Ο Ουαλός είναι ένας δυστυχισμένος, μαραζωμένος, εγκλωβισμένος εργαζόμενος που μένει σε ένα χρυσό κλουβί, το οποίο ο ίδιος επέλεξε. Μετρά καρτερικά, στωικά τις μέρες, τις ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα, μέχρι να λήξει το συμβόλαιο του και να απελευθερωθεί από τα λευκά δεσμά της «βασίλισας».
Παραδόξως μπήκε στην αποστολή, ταξίδεψε στο Παρίσι και ποιος ξέρει, μπορεί να τον δούμε στον τελικό, σε μία διοργάνωση όπου φέτος έχει «παίξει» μόλις 7 λεπτά! Ένα ακόμα μεροκάματο και τέλος…
