MENU

22 τελικοί. Όλοι έμειναν στην ιστορία για κάτι που συνέβη. Ή για κάτι που δεν συνέβη. Μια στιγμή, ένα ρεκόρ, ένα σκορ, ένα γκολ, τη νικήτρια ομάδα ή την ηττημένη ομάδα. Έξι δεκαετίες γεμάτες τελικούς… Κάθε δεκαετία με τα δικά της δεδομένα, με τις δικές της συνήθειες, με τους δικούς της ήρωες, με το δικό της χρώμα. Και το Παρίσι; Το Παρίσι είναι η αφορμή… Από τον πρώτο τελικό το 1956 μέχρι και το φετινό που θα διεξαχθεί ξανά εκεί, η πόλη του Φωτός έρχεται να δώσει κινηματογραφικό χαρακτήρα στην περιήγησή μας. Κάθε πόλη μια ιστορία. Κάθε τελικός μία ταινία…

Οι δεκαετίες 1950-1980

Οι δεκαετίες 1980-2000

Not another happy ending (2002)

Γλασκόβη. Όπως το 1960. Τότε ήταν οι πέντε συνεχόμενοι τελικοί και οι ισάριθμες κατακτήσεις, και το 2002 ήταν το προμήνυμα ότι η Ρεάλ επιστρέφει. Όχι όπως το 1998 όταν κατέκτησε το τρόπαιο έπειτα από 32 χρόνια. Επιστρέφει για να μείνει στην κορυφή και να «ενοχλήσει» με το δικό της happy end. Στη Σκωτία ήταν το τρίτο τρόπαιο σε πέντε χρόνια και ήταν το άδοξο τέλος στο παραμύθι της Μπάγερ Λεβερκούζεν του Κλάους Τόπμελερ. Άδοξο; Δεν το λες και ακριβώς άδοξο, όταν το γκολ που θα έκρινε τον τελικό είναι αυτό…

Το εξπρές του μεσονυχτίου (2005)

Τι βραδιά κι εκείνη; Και ποια πιο χαρακτηριστική ταινία από το Εξπρές του Μεσονυχτίου για να περιγράψει την ψυχολογία της Μίλαν εκείνο το βράδυ στην Κωνσταντινούπολη; Σε μια ανατροπή που μπορεί να τη συναγωνιστεί μόνο εκείνο που κατάφερε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 1999, η Λίβερπουλ επέστρεψε από την κόλαση για να επιστρέψει στην κορυφή της Ευρώπης έπειτα από 27 χρόνια! Στο θαύμα της Κωνσταντινούπολης, όπως έχει καθιερωθεί να περιγράφεται, χαρακτηρίζεται ως ένας από τους καλύτερους τελικούς όλων των εποχών και είδε την Μίλαν να προηγείται με 3-0 στο ημίχρονο, πριν κάνει την ολική ανατροπή μέσα σε ένα δεκάλεπτο (54’, 56’, 60’) η Λίβερπουλ, ισοφαρίσει σε 3-3 και εντέλει κατακτήσει το κύπελλο στα πέναλτι!

Το κουρδιστό πορτοκάλι (2011)

Κάπου έπρεπε να μπει και αυτή η Μπαρτσελόνα. Κι αφού δεν ήταν το 2006 και η Μπαρτσελόνα του Ροναλντίνιο που κατακτούσε το Champions League, κι αφού δεν ήταν εκείνη του 2009 που έπαιρνε το τρόπαιο στη Ρώμη, έπρεπε να είναι η Μπαρτσελόνα του 2011. «Η καλύτερη ομάδα που έχω αντιμετωπίσει ποτέ ως προπονητής», όπως θα δήλωνε μετά το τέλος του αγώνα ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον για το δημιούργημα του Πεπ Γκουαρντιόλα. Στο Λονδίνο, λοιπόν, εκεί όπου γυρίστηκε και η γνωστή ταινία του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, οι Καταλανοί κατάφεραν να σηκώσουν την κούπα με την αποθέωση του tiki-taka και ως επιστέγασμα μιας απίστευτης ΟΜΑΔΑΣ, επέτρεψε στον Έρικ Αμπιντάλ να σηκώσει το τρόπαιο.

Bohemian Rhapsody (2012)

Γίνεται να το πάθει ξανά η Μπάγερν Μονάχου; Και μέσα στην έδρα της; Και πάλι από αγγλική ομάδα; Και αφού, συνέβη πώς μπορεί να συνδέεται αυτό με τους Queen; Μπορεί αν μιλάμε για τον Ντιντιέ Ντρογκμπά και τη ραψωδία στην καριέρα του! Στο Μόναχο, μέρος όπου γυρίστηκαν κομμάτια της ταινίας, η Μπάγερν υποδεχόταν (σ.σ. ουσιαστικά) την Τσέλσι και βρέθηκε να προηγείται στο 83ο λεπτό. Αν μη τι άλλο, τουλάχιστον, δεν προηγούταν σε όλη τη διάρκεια του ματς. Πίστεψε, όμως, στην κατάκτηση του τροπαίου. Και μόλις το πίστεψε, ήρθε ο Ντιντιέ Ντρογκμπά στο 87’ να ισοφαρίσει και ήρθε το δικό του πέναλτι να δώσει το τρόπαιο στην Τσέλσι. Ήταν το δικό του τέλος εποχής…

Love, actually (2014)

Ένας τελικός γεμάτος αγάπη… Κι όπως η περίφημη ταινία έχει γυριστεί σε διαφορετικά μέρη και η Λισσαβώνα ήταν μόνο το happy end μιας εκ των ιστοριών που πραγματεύεται, έτσι και η Ρεάλ με την Ατλέτικο έλυσαν μία από τις δεκάδες φορές τις διαφορές τους στην πορτογαλική πρωτεύουσα. Αλλά τι βράδυ και εκείνο; Από το γκολ του Γκοντίν με το οποίο άνοιξε το σκορ η Ατλέτικο και με το οποίο έμοιαζε ότι θα καταφέρει να κατακτήσει το πρώτο της τρόπαιο στην πρώτη της παρουσία σε τελικό του Champions League και, μάλιστα, κόντρα στη μισητή της αντίπαλο… Μόνο που υπήρχε ο Σέρχιο Ράμος. Εκείνος ισοφάρισε στις καθυστερήσεις, για να έρθει μετά ο Μπέιλ και ο Μαρσέλο να σφραγίσουν τη νίκη της Ρεάλ. Το 4-1 διαμορφώθηκε με την εύστοχη εκτέλεση πέναλτι του Κριστιάνο Ρονάλντο στο 120! Και εκείνος ήθελε πάση θυσία λίγη προσοχή…

Tenet (2018)

Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε… Τόσο την ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν, όσο το τι έγινε στη φάση του Μο Σάλαχ με τον Σέρχιο Ράμος και, φυσικά, τι έπαθε ο Κάριους στον τελικό! Όλα τα μυστήρια μαζεμένα στο Κίεβο το 2018, στον τελικό τον οποίο η Ρεάλ κατέκτησε κερδίζοντας 3-1 την Λίβερπουλ και του οποίου ρεβάνς θεωρείται ο φετινός! Ο τελικός στην Ουκρανία σημαδεύτηκε από το μαρκάρισμα του Ισπανού αμυντικού στον Αιγύπτιο μόλις στο 20ο λεπτό, απόρροια του οποίου ήταν να σπάσει το χέρι του και να αποχωρήσει από τον αγωνιστικό χώρο. Η συνέχεια; Λορίς Κάριους και 1-0 ο Καρίμ Μπενζεμά. Μανέ και 1-1 η Λίβερπουλ. Ανάποδο ψαλίδι και έπος του Γκάρεθ Μπέιλ. Λορίς Κάριους και 3-1 η Ρεάλ.

Lisbon story (2020)

Η ταινία του 1994 δεν έχει και τόση σημασία. Ο τελικός του 2020 μένει στην ιστορία όλων των τελικών του Champions League, αλλά όχι για αγωνιστικούς λόγους. Δεν ήταν η κατάκτηση από τη Μπάγερν που τον έκανε ξεχωριστό, δεν ήταν το γκολ του Κομάν στο 59’ που τον βάζει στη λίστα όλων των εποχών, ούτε ότι η Παρί Σεν Ζερμέν κατάφερε να βρει έναν τρόπο να απογοητεύσει ξανά τον κόσμο της. Ήταν οι άδειες κερκίδες. Ήταν η απουσία του κόσμου. Ήταν η ημερομηνία διεξαγωγής (σ.σ. 23 Αυγούστου) να θυμίζει το lockdown σε όλο τον πλανήτη. Ήταν τα νοκ άουτ παιχνίδια. Φυσικά και ήταν το 8-2 της Μπάγερν επί της Μπαρτσελόνα λίγες μέρες πριν. Ήταν όλα όσα δε θέλουμε να είναι το ποδόσφαιρο. Όλα όσα δε σημαίνουν γιορτή…

 

 

 

 

We will always have Paris! (part IΙΙ)