22 τελικοί. Όλοι έμειναν στην ιστορία για κάτι που συνέβη. Ή για κάτι που δεν συνέβη. Μια στιγμή, ένα ρεκόρ, ένα σκορ, ένα γκολ, τη νικήτρια ομάδα ή την ηττημένη ομάδα. Έξι δεκαετίες γεμάτες τελικούς… Κάθε δεκαετία με τα δικά της δεδομένα, με τις δικές της συνήθειες, με τους δικούς της ήρωες, με το δικό της χρώμα. Και το Παρίσι; Το Παρίσι είναι η αφορμή… Από τον πρώτο τελικό το 1956 μέχρι και τον φετινό που θα διεξαχθεί ξανά εκεί, η πόλη του Φωτός έρχεται να δώσει κινηματογραφικό χαρακτήρα στην περιήγησή μας. Κάθε πόλη μια ιστορία. Κάθε τελικός μία ταινία…
Taken (1956)
Η αρπαγή του πρώτου ευρωπαϊκού! Η αρχή μιας ολόκληρης εποχής, η οποία καθορίστηκε από την Ρεάλ Μαδρίτης. Και η αρχή έγινε εκεί… Στο ίδιο Παρίσι που ο Λίαμ Νίσον ως Μπράιαν Μιλς πέρασε την πρώτη από τις τρεις ταινίες για να βρει την κόρη του, η ισπανική ομάδα βρήκε την πρώτη κούπα. Παρότι βρέθηκε πίσω στο σκορ από τη Ρεν μόλις στο έκτο λεπτό, παρότι βρέθηκε πίσω στο σκορ με δύο γκολ στο 10ο λεπτό, παρότι ισοφάρισε πριν βγει το ημίχρονο και μετά βρέθηκε πάλι να κυνηγάει στο σκορ, κατάφερε με διπλή ανατροπή να κερδίσει 4-3 και να πάρει τον τίτλο. Ήρωας ο Χοσέ Έκτορ Ριάλ με δύο γκολ και happy end τόσο για τον Λίαμ Νίσον, όσο και για τη Ρεάλ.
Red Road (1960)
Ποιος θα το έλεγε; Πέντε χρόνια. Πέντε συνεχόμενα τρόπαια… Η Ρεάλ Μαδρίτης γίνεται η ομάδα συνώνυμο του Champions League, του κυπέλλου Πρωταθλητριών ακόμα τότε, και από το 1956 μέχρι και το 1960 θα νικήσει σε πέντε τελικούς. Δύο φορές τη Ρεν, Φιορεντίνα και Μίλαν επίσης, και στις 18 Μαΐου του 1960 μπροστά στο απόλυτο ρεκόρ θεατών σε τελικό, θα πάρει το πέμπτο και πιο εντυπωσιακό. Η Άιντραχτ Φρανκφούρτης δεν είχε ποτέ τύχη… Εκτός από εκείνα τα δύο λεπτά στο ματς από το 18ο λεπτό όταν και προηγήθηκε μέχρι το 20ο που ισοφάρισε η Ρεάλ. Και μετά στο 23’ προηγήθηκε η «βασίλισσα»… Και στο 71’ το σκορ ήταν 7-1!! 127.621 θεατές στη Γλασκόβη είδαν ένα ανεπανάληπτο ποδοσφαιρικό σόου. Ο «κόκκινος δρόμος», που περιγράφει η ομώνυμη ταινία που γυρίστηκε στη μεγαλύτερη πόλη της Σκωτίας, θα ξεκινούσε για τη Ρεάλ μετά το 1960…
Το θαύμα της Βέρνης (1961)
Ποδοσφαιρική ταινία η μία, ποδοσφαιρική ιστορία η άλλη… 1961 και έχουμε τον πρώτο τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών χωρίς Ρεάλ Μαδρίτης. Είναι η στιγμή και η δεκαετία για μια έτερη σπουδαία ομάδα να λάμψει – μόνο και μόνο για να κουβαλήσει και εκείνη μετά για δεκαετίες τη δική της κατάρα. Η Μπενφίκα θα νικήσει στη Βέρνη την Μπαρτσελόνα με 3-2 και με έναν ήρωα βγαλμένο από σενάριο ταινίας. Ο Μάριο Κολούνα έπαιζε με σπασμένη μύτη από το όγδοο λεπτό της αναμέτρησης, με αποτέλεσμα να αποφεύγει τη μεγάλη περιοχή. Κάπως έτσι του στρώθηκε η μπάλα στο 55ο λεπτό της αναμέτρησης και με ευθύβολο σουτ έδωσε το προβάδισμα στην Μπενφίκα με 3-1, πριν μειώσει η Μπαρτσελόνα στο τελικό 3-2.
Diamonds are forever (1962)
Ένα όνομα και μια εκδίκηση… Η εκδίκηση που πήρε η Μπενφίκα από τη Ρεάλ Μαδρίτης, στη δεκαετία στην οποία οι Μαδριλένοι έχασαν στους περισσότερους τελικούς που έπαιξαν. Στη δεκαετία στην οποία η Μπενφίκα κέρδισε δύο ευρωπαϊκά πριν παραδώσει τη σκυτάλη στην Ιταλία. Ο Φέρεντς Πούσκας ήταν ο πράκτορας 007, ομοίως με τον Σον Κόνερι στην ταινία που γυρίστηκε (εν μέρει) στο Άμστερνταμ, τοποθεσία που διεξήχθη και ο τελικός. Ο σπουδαίος Ούγγρος ποδοσφαιριστής πέτυχε χατ-τρικ στον τελικό και έφτασε τα εφτά γκολ σε δύο τελικούς – έγινε ο πρώτος που έχει σκοράρει πάνω από ένα χατ-τρικ σε τελικό κυπέλλου πρωταθλητριών, αλλά και ο μόνος που παρότι πέτυχε τρία γκολ δεν κατέκτησε το τρόπαιο. Εκείνο το πήρε η Μπενφίκα. Η σπουδαία Μπενφίκα…
The King’s speech (1968)
Λονδίνο, Wembley, 92.225 θεατές και ένα όνομα. Ο άνθρωπος που θα μπορούσε να γίνει βασιλιάς, το νούμερο «7» της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, εκείνος που πέτυχε το πρώτο γκολ στην παράταση για να διαμορφώσει τα δεδομένα στο ματς και εντέλει να οδηγήσει τους «κόκκινους διαβόλους» στη νίκη με 4-1 επί της Μπενφίκα. Ο Τζορτζ Μπεστ ήταν ο King George εκείνο το βράδυ και ο λόγος του ήταν το γκολ που σημείωσε στην παράταση της αναμέτρησης. «Ο Τζορτζ πήγε και κέρδισε τον τελικό με ένα κλασικό γκολ δρόμου. Πήρε τη μπάλα μακριά από την εστία, πέρασε έναν παίκτη, μετά πέρασε έναν ακόμα, μετά πέρασε και τον απελπισμένο γκολκίπερ, πριν στείλει τη μπάλα στα δίχτυα». Τότε, ήταν 22 ετών…
Sliding doors (1971)
Η απόλυτη ταινία μοίρας και ο απόλυτος τελικός για την Ελλάδα. Τι θα μπορούσε να γίνει αν…. Το μόνο «αν» που μπορεί, όμως, υπάρξει για τον τελικό του Wembley το 1972 είναι «αν» ο Παναθηναϊκός έβρισκε κάποιον άλλο αντίπαλο απέναντί του. Όχι τον Άγιαξ του Γιόχαν Κρόιφ, όχι τον Άγιαξ της δεκαετίας του ’70. Στον πρώτο από τους τρεις συνεχόμενους τελικούς που έπαιξε και που κέρδισε, η ολλανδική ομάδα έμοιαζε να ορίζει τη μοίρα της. Είτε προλάβαινε το βαγόνι του μετρό, είτε όχι, τίποτα δεν έμοιαζε ικανό να τη σταματήσει. Από πολύ νωρίς στο παιχνίδι όρισε τα δεδομένα του αγώνα και έφτασε εντέλει στη νίκη με 2-0 επί του Παναθηναϊκού, που κατάφερε τη μεγαλύτερη επιτυχία ελληνικής ομάδας σε ευρωπαϊκή διοργάνωση.
The Da Vinci Code (1975)
Όσα έγιναν εκείνο το βράδυ στο Παρίσι χρίζουν κάποιου τύπου μεταφυσικής και μυστηριώδους προσέγγισης… Τίποτα δεν έμοιαζε να πηγαίνει καλά. Ούτε καν η πορεία των ομάδων στα εγχώρια πρωταθλήματά τους. Δέκατη η Μπάγερν στη bundesliga, ένατη η Λιντς στο αγγλικό πρωτάθλημα. Και μετά το ματς: Το «πιο βίαιο φάουλ που έχω δει ποτέ», όπως χαρακτήρισε ο Ούλι Χένες το μαρκάρισμα του Τέρι Γιόραθ πάνω στον Μπγόρν Άντερσον και το οποίο είχε ως αποτέλεσμα να αντικατασταθεί ο Σουηδός στο τρίτο λεπτό του αγώνα, οι κακές διαιτητικές αποφάσεις, ο τραυματισμός που δυνητικά έβαλε τέλος στην καριέρα του Ούλι Χένες στο 37ο λεπτό, το γκολ της Λιντς που ακυρώθηκε, οι φασαρίες των οπαδών που έφεραν τον διετή αποκλεισμό της από την UEFA, και εντέλει η Μπάγερν να κατακτά το δεύτερο από τα τρία συνεχόμενα κύπελλα πρωταθλητριών που θα έπαιρνε μέσα στη δεκαετία του ’70.
