Εδώ και καιρό φωνάζουμε. Είναι αδιανόητο αυτή η ομάδα να μη δικαιωθεί στο τέλος. Κρίμα κι άδικο να μείνει με άδεια χέρια σε μια σεζόν όπως αυτή. Ποδοσφαιρικά ο Παναθηναϊκός είναι σημείο αναφοράς για το 2021-22. Απ’ όποια πλευρά κι αν το δει κανείς. Οπότε το να στεκόμαστε αποκλειστικά στη νίκη με τον Ολυμπιακό, ίσως να αδικεί το Τριφύλλι.
Πώς να μη σταθείς βέβαια. Ντέρμπι αιωνίων είναι αυτό. Ματς που πάντα έχει ξεχωριστή σημασία να το νικάς. Ακόμη περισσότερο εκτός έδρας. Ειδικά σε μια εποχή που συνδυάζεται όχι μόνο με το γόητρο, αλλά και τις αποδείξεις και τη βαθμολογική ανάγκη και την ψυχολογία που δύο ώρες πριν το ματς ήταν κακή.
Πείτε μας εσείς πως μια ομάδα η οποία δεν έχει μάθει να διαχειρίζεται αγώνες απαιτήσεων για στόχο (5 χρόνια εκτός Ευρώπης), δεν επηρεάστηκε απ’ το αποτέλεσμα έκπληξη στην Τούμπα και την άνετη νίκη της ΑΕΚ. Πριν αρχίσει το ματς, ο Παναθηναϊκός ήταν πέμπτος. Με τον Ολυμπιακό ξεκούραστο και έχοντας καλή ψυχολογία.
Τεράστια μαγκιά του Ιβάν Γιοβάνοβιτς και φυσικά των παικτών του. Πρώτα απ’ όλα η πνευματική τους ετοιμότητα, για να ξεπεράσουν όχι μόνο τον αντίπαλο αλλά τη δική τους κόπωση και το τεράστιο πρέπει. Με διαφοροποίηση πλάνων συγκριτικά με όσα έχουμε συνηθίσει. Με ενδεκάδα που δεν είχε Βέλεθ, Ρούμπεν και Χουάνκαρ. Πριν κάποιους μήνες αν έλεγες πως θα παίξεις έτσι στη Ριζούπολη με τον Απόλλωνα, θα φοβόσουν.
Το διπλό στο Φάληρο, ήταν το… κερασάκι στην τούρτα. Μιας επιστροφής που έκανε η ομάδα στα play-offs, την οποία ελάχιστοι περίμεναν. Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη τι έχει πετύχει τις τελευταίες εβδομάδες ο Παναθηναϊκός. Πριν την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος, βρέθηκε η ομάδα ξαφνικά να ακούει πως… ευνοείται απ’ το -6 του Άρη. Οι βαθμοί επεστράφησαν. Εκεί όλοι θεώρησαν τελειωμένη ιστορία την Ευρώπη. Γιατί; Επειδή βρέθηκες να κυνηγάς.
Έχοντας ως δεδομένο, πως εκτός έδρας δεν μπορείς να πάρεις αποτέλεσμα και στη Λεωφόρο τρέχα να νικήσεις ομάδες που είναι πάνω από σένα βαθμολογικά. -4 απ’ την ΑΕΚ, -2 απ’ τον Άρη. Ξεκινάς και δε νικάς την Ένωση. Δε φτάνει αυτό; Πας να παίξεις Θεσσαλονίκη δεύτερη αγωνιστική χωρίς 11 παίκτες και ταξιδεύοντας αυθημερόν.
Όχι, δεν συνιστά επιτυχία του Παναθηναϊκού αν βγει με το καλό Ευρώπη. Συνιστά όμως επιτυχία, ο χαρακτήρας που έδειξε. Η νοοτροπία του. Η επιστροφή του από κάθε δυσκολία, κάθε αναποδιά. Δεύτερη αγωνιστική πήγε μισός στη Θεσσαλονίκη κι αν έχανε απ’ τον Άρη, τελείωνε η ιστορία.
Αντ’ αυτού όχι απλά δεν έχασε, αλλά κάλυψε διαφορές και προσπέρασε δύο αντιπάλους κι έχει μπροστά του και τη δυνατότητα να βγει δεύτερος. Χωρίς αυτός ο στόχος να είναι σημαντικός. Μετράει το κύπελλο.
Αυτό το σύνολο των δεδομένων πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας. Όχι μόνο η νίκη στην έδρα του Ολυμπιακού. Η οποία ήρθε με σχετική άνεση. Κι επειδή ακούγεται πως είχε τύχη το Τριφύλλι γιατί σκόραρε δύο φορές με τρεις τελικές, τουλάχιστον έκανε τρεις τελικές. Γιατί ο Ολυμπιακός στη Λεωφόρο σε δύο ματς ζήτημα αν είχε τρεις ουσιαστικές τελικές κι όχι σουτ απ’ τη σέντρα που πήγαν στο Λυκαβηττό.
Ο ίδιος Ολυμπιακός έπαιξε στην έδρα του Παναθηναϊκού με 11 παίκτες πίσω απ’ την μπάλα. Συγγνώμη αλλά δε θα κάτσουμε να στεναχωρηθούμε κιόλας ή έστω να συζητήσουμε το αν έπρεπε το Τριφύλλι να παίξει πιο επιθετικά. Κόντρα σε αντίπαλο που δεν μπορεί να δημιουργήσει ευκαιρία ούτε με αίτηση.
Αναφέροντας όλα τα δεδομένα που καθιστούν δύσκολη την κατανόηση του τι έχει πετύχει σε αυτά τα play-offs ο Παναθηναϊκός, μην ξεχνάμε και την απουσία Γκατσίνοβιτς με ΑΕΚ και Ολυμπιακό εκτός. Του παίκτη «μανούλα» για τέτοιο στυλ αγώνων. Ταχύτητα και transition που θα άλλαζε τα δεδομένα, είτε ως βασικός είτε ερχόμενος απ’ τον πάγκο.
Είναι η επιβράβευση του ίδιου του ποδοσφαίρου για τον Παναθηναϊκό. Γιατί στην Ελλάδα το υπηρετεί καλύτερα απ’ τον καθένα. Χωρίς φαμφάρες, χωρίς να ευνοείται, χωρίς έπαρση σε κανένα σημείο, χωρίς να τρέχει τη στιγμή που χρειάζονται σταθερά βήματα. Έτσι έκανε 10 ήττες. Για να μάθει. Με το σκληρό τρόπο. Το δύσκολο. Ταυτόχρονα και τον σωστό.
Η καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα. Ας σταθούν οι υπόλοιποι στις βαθμολογικές διαφορές που προέκυψαν μέσω διαστήματος «χτισίματος», μέσω διαιτησιών και πάει λέγοντας. Για τον Παναθηναϊκό το ματς στο Φάληρο δεν είναι τρεις βαθμοί, αλλά η στιγμή που πρέπει να καρφώσει τη σημαία του στην κατάκτηση μιας δύσκολης κορυφής. Ποδοσφαιρικής.
Αυτή τη σημαία θα την κρατά ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Ο άνθρωπος που με τη δουλειά αλλά και τον χαρακτήρα του, ταίριαξε «γάντι» στον Παναθηναϊκό. Το πρέπει να μείνει, δεν αφορά μόνο την ομάδα. Αφορά και τον ίδιο. Επειδή είναι σε ένα περιβάλλον που μοιράζονται κοινό dna.
Y.Γ. Έχει ξεχωριστή σημασία πως αυτή η νίκη ήρθε στη συμπλήρωση 19 ετών απ’ τη Ριζούπολη.
Υ.Γ.1: Απέναντι στον ΠΑΣ αξίζει η ομάδα να έχει γεμάτη Λεωφόρο. Για να πάρει ο κόσμος τη νίκη που θα φέρει την Ευρώπη μετά από 5 χρόνια, για να ζητήσει το κύπελλο. Όπως τότε, 8 χρόνια πριν. Η τελευταία φορά που νίκησες εκτός τον Ολυμπιακό. Η τελευταία φορά που πήγες τελικό. Με αντίπαλο τον ΠΑΟΚ…
