Το ματς της Τούμπας ήταν για τον Ολυμπιακό το πιο… κυκλωμένο μετά τον αποκλεισμό από τον ΠΑΟΚ μέσα στο Γεώργιος Καραϊσκάκης, στον ημιτελικό του Κυπέλλου.
Όλοι, από πάνω μέχρι κάτω, από τη διοίκηση μέχρι τον φροντιστή περίμεναν το παιχνίδι, μπας και ρεφάρουν τη «ντροπή» του αποκλεισμού πριν από μία εβδομάδα στην έδρα τους, στο κάστρο τους. Κι αυτή ακριβώς η μεγάλη ήττα ήταν που τους καρφώθηκε στο μυαλό να ανταποδώσουν. Τι καλύτερο για τους πρωταθλητές να αντιστρέψουν το κλίμα, τις εντυπώσεις, τη γιούχα να την κάνουν ξανά αποθέωση και να δώσουν στη φιέστα στο Φάληρο χαρακτήρα γιορτής, από τα… μαθηματικά του 47ου μέσα στην Τούμπα.
Τίποτα καλύτερο: από τον Πέδρο Μαρτίνς που έβλεπε την αμφισβήτηση να «βολτάρει» έξω από το γραφείο του, από τους παίκτες του που τον τελευταίο καιρό ακούνε όσα δεν έχουν ακούσει ποτέ άλλοτε, από τον κόσμο που περίμενε κάτι τόσο εμβληματικό μπας και σκουπίσει κανένα δάκρυ από τις –για κλάματα- εμφανίσεις.
Τα σβήνει όλα μονομιάς το διπλό και οι σαμπάνιες του τίτλου στην έδρα του αντιπάλου; Όχι βέβαια. Το θέμα για τον Ολυμπιακό ήταν η απάντηση, η υπενθύμιση του βαθμολογικού πίνακα, η κραυγή του πολεμιστή που και πληγωμένος παλεύει κι επιστρέφει. Το θέμα ήταν η ηρεμία, να μαλακώσουν οι σχέσεις εντός και εκτός. Τίποτα άλλο, γιατί από μπάλα μόλις 20 λεπτά είδαμε μια ομάδα να θυμίζει Ολυμπιακό.
Πρώτο ημίχρονο όλο ανάποδα. Αντί να κατέβει φουριόζος όπως συνηθίζει για να σκοράρει στα πρώτα λεπτά, βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο από το 10’. Υποδειγματική η επίθεση του ΠΑΟΚ, παράδειγμα προς αποφυγή η αμυντική λειτουργία των παικτών του Μαρτίνς. Ρέαμπτσιουκ, Μπα και Μπουχαλάκης μάρκαραν με τα μάτια και ο Τσόλακ συνέχισε το σερί του. Οι ερυθρόλευκοι προσπάθησαν να αντιδράσουν. Ήθελαν, αλλά δεν μπορούσαν.
Επιθετικό και αμυντικό τρανζίσιον σε πολύ αργό ρυθμό, ο Καμαρά πάλευε σχεδόν μόνος και λίγο έλειψε να πετύχει ένα απίθανο τεχνικά γκολ. Αλλά δε του έβγαινε. Μπουχαλάκης-Μασούρας-Εμβιλά, ας μη το συζητήσουμε. Ακόμα κι ο Λόπες που ισοφάρισε στο δεύτερο μέρος, ήταν κακός και χωρίς πρωτοβουλίες στο πρώτο.
Στο δεύτερο, όμως, το σκηνικό άλλαξε. Το άλλαξε ο σκηνοθέτης με τα τρία διαδοχικά… Όσκαρ. Ο Πέδρο Μαρτίνς. Ο Πορτογάλος έκανε το μεγάλο κόλπο και έριξε με την έναρξη του δεύτερου μέρους Ελ Αραμπί, Γκάρι και Αγκιμπού. Ποιότητα, τρεξίματα, φρεσκάδα. Ο Πορτογάλος που δεν συνηθίζει να παρεμβαίνει πριν από το 60’-70’ αιφνιδίασε τον Λουτσέσκου και με τη σέντρα κιόλας καταλάβαινες πως στη φυσιολογική ροή του αγώνα ο Ολυμπιακός κάτι θα έπαιρνε αργά ή γρήγορα. Κάτι θα έβγαζε. Ετσι έγινε. Ισοφάριση με Λόπες έπειτα από την πρώτη «ερυθρόλευκη» επίθεση της προκοπής κι εκεί που νόμιζες ότι ο ΠΑΟΚ θα ξυπνήσει, ο «ταχυδρόμος» χτύπησε δεύτερη φορά με τον σκασμένο Ρέαμπτσιουκ (βασικός όλη τη χρονιά ακατάπαυστα) να σουτάρει ωραία από αριστερά και να πετυχαίνει… την κούπα.
Μετά ήταν αργά. Ο ΠΑΟΚ ανέβηκε, αντέδρασε από τον πάγκο, αλλά οι πρωταθλητές μαζεύτηκαν πίσω σα φάλαγγα, με διπλή ζώνη που άρχιζε από τον Ελ Αραμπί λίγο έξω από την περιοχή του Βατσλίκ και το έργο σιγά-σιγά γραφόταν από τα παιδιά του Πειραιά.
Που κατέκτησαν ένα πρωτάθλημα, όπως κανένα άλλο στην ιστορία τους. Χωρίς να παίξουν μπάλα, με αποδοκιμασίες από τον ίδιο τον κόσμο τους, με έντονη κριτική ακόμα κι από εφημερίδες που τους στηρίζουν, με διάθεση υπό του μηδενός για βελτίωση και νέα ταξίδια, με νεύρα στα αποδυτήρια, με σχέσεις που δοκιμάστηκαν, με προεδρικές επισκέψεις και εξάψαλμους, με ποδοσφαιριστές που άλλοι έκαναν τον κύκλο τους, άλλοι ίσως να φαντάζονταν τον εαυτό τους με μεταγραφή στο εξωτερικό.
Όλα αυτά λένε πολλά: Οτι ο Ολυμπιακός είναι σκληρός. Λένε ότι ο ανταγωνισμός δεν μπόρεσε να φτάσει ούτε το 30% των Πειραιωτών (η διαφορά από τους υπόλοιπους αρχίζει από τους 16 βαθμούς και πάει…). Λένε όμως κι ότι οι… 47ρηδες πρωταθλητές θέλουν extreme make over εν όψει της νέας χρονιάς. Δεν χωράνε ούτε εκείνοι που «βλέπουν» αλλού τον εαυτό τους, ούτε οι «συνταξιούχοι», ούτε αυτοί που θα έπαιζαν βασικοί μόνο στην υπόλοιπη Super League.
Μόνο έτσι θα συνεχιστεί η… πρώτη Ανάσταση που επήλθε στην Τούμπα με την κατάκτηση του 47ου.
