Δεν υπήρχε καλύτερο τάιμινγκ για να πραγματοποιήσει ο Παναθηναϊκός την πρώτη του νίκη στη διαδικασία των φετινών πλέι οφ, αυξάνοντας ταυτόχρονα το αήττητο σερί του στα πέντε σερί ματς και έχοντας (πλέον) την ευρωπαϊκή προοπτική στα… πόδια του.
Πρώτον, διότι δόθηκε συνέχεια και αξία στην ισοπαλία του εκτός έδρας ματς απέναντι στον Αρη, ενός αγώνα «ζωής ή θανάτου», με την ομάδα αποδεκατισμένη.
Δεύτερον, γιατί λίγη ώρα νωρίτερα ο Αρης είχε γκελάρει απέναντι στον ΠΑΣ Γιάννινα μέσα στο γήπεδό του και υπήρχε η προοπτική της ισοβαθμίας και του πράσινου αβαντάζ ως απόρροια αυτής. Οπερ και εγένετο.
Τρίτον, επειδή ο ΠΑΟΚ είναι η πιο φορμαρισμένη ομάδα του πρωταθλήματος και μέχρι πρότινος αρνούνταν πεισματικά να φύγει από το γήπεδο με σκυμμένο το κεφάλι, έχοντας δεκαέξι συνεχόμενα ματς στις εγχώριες διοργανώσεις χωρίς ήττα. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το χαρακτήρα και το μέταλλο που έχει χτίσει.
Τέταρτον, διότι ο κόσμος επέστρεψε μαζικά στο γήπεδο της Λεωφόρου, είχε αψεγάδιαστη συμπεριφορά, δημιούργησε φοβερή ατμόσφαιρα και του άξιζε να φύγει από το γήπεδο με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
Δεν ήταν μόνο η μαζικότητα που άγγιξε το όριο της πληρότητας του ιστορικού γηπέδου, ούτε ο εξαιρετικός παλμός, η θαλπωρή και η ζέση με την οποία αγκάλιασαν οι φίλοι του Παναθηναϊκού τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς και τους ποδοσφαιριστές του από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό.
Ηταν και το ζεστό χειροκρότημα απ’ όλο το γήπεδο στα αυτιστικά παιδιά πριν από την έναρξη του αγώνα, δείγμα της διαφοράς επιπέδου των φίλων του συλλόγου και του σεβασμού στους συνανθρώπους μας που αντιμετωπίζουν προβλήματα, αλλά και η αποθέωση της ομάδας Νέων του Βαγγέλη Σάμιου που κατέκτησε πανηγυρικά το πρωτάθλημα Κ-19.
Στο τέλος της βραδιάς η ομάδα επιβράβευσε τον κόσμο της με την αγωνιστική της εικόνα και τη νίκη που κατέκτησε σε μία κρίσιμη καμπή των πλέι οφ.
Αλλά πέραν της αξίας του αποτελέσματος είναι ξεκάθαρο ότι η όλη φάση την Κυριακή στη Λεωφόρο θύμισε κάτι από το παρελθόν. Από βραδιές και συναισθήματα που είχαν λείψει από τον Παναθηναϊκό και τους φίλους του.
Από αγωνιστικής πλευράς, το τριφύλλι γνώριζε εκ των προτέρων ότι είχε δυο πλεονεκτήματα, τα οποία και τα εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο. Το πρώτο ήταν η διακοπή του πρωταθλήματος, που δεν ευνοεί τις ομάδες που έχουν σερί θετικών αποτελεσμάτων και καλό μομέντουμ/αγωνιστικό ρυθμό.
Σε αντίθεση με τον ΠΑΟΚ, που βρίσκονταν στο απόγειο της φόρμας του, ο Παναθηναϊκός δεν βρισκόταν σε καλό μομέντουμ απόδοσης.
Δεν ήταν καλός απέναντι στην ΑΕΚ απ' όπου κράτησε αποκλειστικά και μόνο το βαθμό της ισοπαλίας, ήταν «νοσοκομείο» στο ματς ειδικών συνθηκών απέναντι στον Αρη και στηρίχθηκε στο πάθος, τα ψυχικά αποθέματα και την στρατηγική του προπονητή του για να μείνει όρθιος, άλλο αν το έκανε εν τέλει με άνεση.
Η διακοπή ήταν εκ των προτέρων σαφές ότι μόνο αγωνιστικά οφέλη θα επέφερε στους πράσινους και αυτό αποτυπώθηκε και στο χορτάρι της Λεωφόρου, ειδικότερα εάν αναλογιστεί κανείς ότι ο ΠΑΟΚ έβγαλε αντίδραση και εμφανίστηκε στο γήπεδο μετά το 37ο λεπτό.
Το κυριότερο στον αμιγώς ποδοσφαιρικό τομέα είναι ότι ο Γιοβάνοβιτς επέλεξε, σχεδίασε και υλοποίησε τακτικά να παίξει στα ίσια τον αντίπαλό του και του βγήκε.
Δεν ξεκίνησε τον αγώνα φοβικά, δεν επεδίωξε να... καβατζωθεί με πεντάδα στην άμυνα, όπως είχε αναγκαστεί να κάνει στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Δεν τοποθέτησε την ομάδα πίσω από τη μπάλα, να περιμένει τον ΠΑΟΚ σε άμυνα χώρου.
Αντιθέτως, επέλεξε τετράδα στην άμυνα με δύο επιθετικογενείς πλάγιους αμυντικούς (Κώτσιρα αντί Σάντσες και Χουάνκαρ), χρησιμοποίησε ένα 6άρι στον άξονα της μεσαίας γραμμής και δύο μεσοεπιθετικούς μπροστά του (Πέρεθ, με Βιγιαφάνιες και Γκατσίνοβιτς), φόρτωσε την ανάπτυξη από τη δεξιά πλευρά και στόχευσε στον ένας εναντίον ενός του Παλάσιος με τον Βιεϊρίνια.
Και επεδίωξε να κρατήσει τη μπάλα και να έχει τον έλεγχο του ρυθμού, πιέζοντας ταυτόχρονα ψηλά τον αντίπαλό του.
Πάνω που έβλεπε να εφαρμόζεται το πλάνο του ήρθε ο μυϊκός τραυματισμός του Βιγιαφάνιες και η αντικατάστασή του με τον Αλεξανδρόπουλο, που έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά, πέντε λεπτά πριν ο Αϊτόρ άνοιξε το σκορ.
Το γεγονός αυτό, ενδεχομένως και να ταίριαξε στην ομάδα, υπό την έννοια ότι τα θετικά γνωρίσματα του Αργεντινού και κυρίως η ικανότητά του στην κατοχή και το χειρισμό της μπάλας δεν έλειψαν τόσο από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός είχε ανοίξει το σκορ. Ενόσω έγιναν ακόμα πιο πολύτιμες οι ανασταλτικές ιδιότητες, το πρέσινγκ, η ταχύτητα και τα τρεξίματα του Αλεξανδρόπουλου.
Στο δεύτερο ημίχρονο ο ΠΑΟΚ έβγαλε φυσιολογικά αντίδραση, θα μπορούσε πολύ εύκολα να είχε ισοφαρίσει στην τρομερή ευκαιρία του Καντουρί οκτώ λεπτά μετά την ανάπαυλα των ημιχρόνων, αλλά η γκολάρα του Χουάνκαρ στο 65’ έφερε το δεύτερο γκολ που άνοιξε διάπλατα το δρόμο προς τη νίκη.
Ασχέτως εάν ο ΠΑΟΚ πέτυχε το γκολ που δικαιούνταν βάση της εικόνας του πέντε λεπτά αργότερα, αναπτέρωσε τις ελπίδες και τη ψυχολογία του κι έβαλε ξανά φωτιά στο ματς.
Στο τελευταίο τέταρτο η ομάδα της Θεσσαλονίκης αύξησε την πίεση για την ισοφάριση, ο Παναθηναϊκός εμφάνισε σημάδια κόπωσης και η ενέργεια των παικτών του ειδικά στη μεσαία γραμμή είχε εξασθενίσει παρά το σθένος και την προσπάθεια όσων αγωνίζονταν. Ηταν πασιφανές.
Πολύ σωστά, και κυρίως έγκαιρα, ο Γιοβάνοβιτς έριξε στη μάχη τρίτο στόπερ (Σάρλια αντί Ιωαννίδη), τροποποίησε το σχηματισμό σε 5-4-1 και θωράκισε την καρδιά της πράσινης άμυνας, που δεν δέχτηκε έκτοτε κλασική υποσχόμενη ευκαιρία.
Το μειονέκτημα που εμφανίστηκε από το 77’ και μετά αφορούσε το κράτημα της μπάλας που ήταν ανύπαρκτο και έφερε τυφλά διωξίματα προς τη μεσαία γραμμή και την επίθεση, δωρίζοντας πάνω από δέκα μπάλες και άρα άκοπες κατοχές στον ΠΑΟΚ.
Στη θέση 9 που βρισκόταν ο Ιωαννίδης ήταν πλέον ο (εξαιρετικός για μία ακόνη φορά) Παλάσιος, που ούτε το ύψος για να διεκδικήσει εναέριες μονομαχίες, ούτε τη σωματοδωμή για να παίξει με πλάτη διαθέτει, συνεπώς ήταν λάθος που δεν τροποποιήθηκε το πλάνο ανάπτυξης μαζί με το σχηματισμό και δεν γινόταν ορθολογικά η ανάπτυξη ή μεγάλες μπάλες στα άκρα.
Ισως και να ήταν το μοναδικό ψεγάδι στο εξαιρετικό κοουτσάρισμα του Σέρβου προπονητή του τριφυλλιού, που μετά την αγωνιστική ταυτότητα που κατάφερε να δώσει στον Παναθηναϊκό στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος (έχοντας παραλάβει χάος, μέσα από το δύσκολο μονοπάτι του σύγχρονου/κυριαρχικού ποδοσφαίρου, κι ας το πλήρωσε στην διάρκειά του με ήττες και αυτοχειρίες), αρχίζει να περνάει στην ομάδα και τον κυνισμό του αποτελέσματος.
Αν σε αυτή τη συνθήκη προστεθεί και ο παράγοντας κόσμος και η μαζική στήριξή του στην ομάδα, τότε ο Παναθηναϊκός μόνο αισιόδοξα μπορεί να ατενίζει το κλείσιμο της φετινής σεζόν και όχι μόνο.
