Η πρωταπριλιά του 2004 θα είναι πάντα στην μνήμη μου . Δεν θα την ξεχάσω μέχρι να κλείσω και εγώ τα μάτια μου και να φύγω από αυτό τον κόσμο. Ηταν ένας σοκ για όλους όσους ξέραμε καλά τον Γιάννη Κυράστα, αλλά και για όλους τους ανθρώπους του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο Γιάννης εκείνη την ημέρα έφυγε άδικα από την ζωή. Είναι αυτό, που λέμε «πήγε τζάμπα ο άνθρωπος». Από ένα ιατρικό λάθος, που τον πήρε από κοντά μας τόσο πρόωρα.
Η αξία του Γιάννη Κυράστα φαίνεται, από το ότι 18 χρόνια μετά ακόμα θυμόμαστε αυτή την ημέρα. Με ένα σφίξιμο στο στομάχι με θλίψη και με ένα «α ρε Γιάννη όσα χρόνια και να περάσουν είσαι εδώ δίπλα μας, μαζί μας». Ο Γιάννης ήταν αυτό που λέμε άνδρας με όλη την σημασία της λέξης. Ντόμπρος, παντελονάτος, ασυμβίβαστος, είχε την οικόγενειά του πολύ ψηλά, μεγάλωσε αυτός και η σύζυγός του Ρούλα τις κόρες του με αρχές και ήθος και σήμερα καμαρώνει από ψηλά και την Εβελίνα και την Βέρα και τα εγγόνια του.
Ο ποδοσφαιριστής Κυράστας δεν δίστασε να φύγει από τον Ολυμπιακό, όταν είδε ότι η ομάδα του δεν του φέρθηκε σωστά και να έρθει στον Παναθηναϊκό, όπου συνέχισε την μεγάλη του καριέρα και έφθασε μέχρι και τα ημιτελικά του κυπέλλου Πρωταθλητριών. Ο ποδοσφαιριστής Κυράστας δεν δίστασε να πάρει το καπελάκι του και να φύγει από τον Παναθηναϊκό ,το 1986 όταν ήταν στα ντουζένια του, διότι ένιωθε ότι τον κοροιδεύει ο τότε προπονητής Βασίλης Δανιήλ, που τον είχε αφήσει εκτός αποστολής σε ένα ματς κυπέλλου με τις Σέρρες. Ξενέρωσε, τσαντίστηκε, έφυγε, σταμάτησε το ποδόσφαιρο. Είπαμε ασυμβίβαστος.
Ο προπονητής Κυράστας ήρθε στον Παναθηναϊκό το καλοκαίρι του 1999, όταν η ομάδα προερχόταν από μία κακή χρονιά και με τον ίδιο να έχει κάνει το ….αγροτικό του σε διάφορες ομάδες μικρού βεληνεκούς. Ακόμα και σήμερα όλοι οι Παναθηναϊκοί μνημονεύουμε την ομαδάρα, που είχε φτιάξει τότε ο Γιάννης. Ηταν η μόνη ομάδα, που δεν είχε κατακτήσει τίποτα σε τίτλους, αλλά πήρε ένα βραβείο που αξίζει περισσότερο από κάθε τι. Αναδείχθηκε από τους ίδιους τους παίκτες των ομάδων η καλύτερη ομάδα και ο Κυράστας ο καλύτερος προπονητής. Ηταν το πρωτάθλημα των …Νίκου, που με το έτσι θέλω έδωσε τον τίτλο στον Ολυμπιακό.
Τότε -για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλιότεροι- η εφημερίδα το «ΦΩΣ» που απευθυνόταν στους φίλους του Ολυμπιακού είχε ….βαφτίσει τον Κυράστα κολτσίδα. Γιατί; Διότι ο Παναθηναϊκός του Κυράστα είχε γίνει κολτσίδα του Ολυμπιακού και παρά τις σφαγές που έτρωγε κάθε εβδομάδα, ήταν πολύ κοντά του στην βαθμολογία.
Μαζί με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη ο Κυράστας έφυγε από τον πάγκο του Παναθηναϊκού το 2000, αλλά δεν έμεινε για πολύ καιρό μακριά από την ομάδα, που είχε δεθεί όσο με καμία άλλη. Ο Γιάννης τον πόναγε τον Παναθηναϊκό και επέστρεψε στον πάγκο το καλοκαίρι του 2001. Τότε πρόεδρος ήταν ο Αγγελος Φιλιππίδης με χρηματοδότη τον Γιάννη Βαρδινογιάννη. Από την αρχή τους είχε πει ο Κυράστας: «Θα ρίξουμε το βάρος στην αρχή στο τσάμπιονς λιγκ με στόχο να περάσουμε από τον όμιλο και να φθάσουμε μακριά. Αυτό μπορεί να μας στοιχίσει στην Ελλάδα και να μείνουμε λίγο πίσω. Μην σας ανησυχεί. Στην πορεία η ομάδα θα στρώσει και θα την καλύψουμε την διαφορά». Οντως ο Παναθηναϊκός έγινε τότε η μοναδική ελληνική ομάδα, που είχε περάσει από όμιλο του τσάμπιονς λιγκ σαν πρώτη μία αγωνιστική πριν το τέλος των αγώνων. Με αντιπάλους την Αρσεναλ, την Σάλκε(σε τρομερή κατάσταση τότε) και την Μαγιόρκα. Ο Παναθηναϊκός έζησε μεγάλες βραδιές στην Λεωφόρο, αλλά έμεινε πίσω στο πρωτάθλημα.
Μετά την ήττα από τον ΠΑΟΚ με 1-2 στην Λεωφόρο με τον Μπριάκο τότε να μην δίνει πέναλτι στον Μικάελσεν και γενικά να παίζει κόντρα ο Κυράστας αποχώρησε και σταμάτησε την προπονητική του καριέρα. Ο Γιάννης είχε μάθει ότι ο τότε πρόεδρος Φιλιππίδης έλεγε δεξιά και αριστερά όχι υπάρχει πρόβλημα, ότι δεν πάει η κατάσταση με τον Κυράστα, ότι η ομάδα έχει μείνει πολύ πίσω. Ηθελε να μάθει, λοιπόν, αν έχει την πραγματική στήριξη της διοίκησης. Είπε στις κάμερες, ότι θέτει την παραίτησή του στην διάθεση της διοίκησης και αμέσως μετά συναντήθηκε με τον Γιάννη Βαρδινογιάννη και τον Φιλιππίδη. Εκεί ο Κυράστας κατάλαβε από αυτά, που άκουσε, ότι μάλλον τους …διευκόλυνε με την παραίτησή του και αποχώρησε.
Είπαμε δεύτερος Κυράστας δεν υπάρχει. Παντελονάτος και σαν ποδοσφαιριστής και σαν προπονητής. Ξενέρωσε, έφυγε. Δεν παρακάλεσε ποτέ κανένα. Αυτός ήταν ο Γιάννης, που είχε πει και το γνωστό «δεν θα πεθάνουμε για αυτούς τους αλήτες» με τα διαιτητικά όργια, που έζησε την περίοδο 1999-2000. Σαν άνθρωπος; Φίλος με φ κεφαλαίο. Θυσιαζόταν, σκιζόταν για τους λίγους και καλούς φίλους, που είχε. Πίστευε πολύ στον Θεό μέχρι και εκκλησάκι είχε στο σπίτι που είχε φτιάξει στην Κερατέα. Δεν το φώναζε, όμως, ούτε το έλεγε.
Του άρεσε πολύ το ψάρεμα και πήγαινε όποτε μπορούσε, για να ξεχαστεί. Λίγο πριν μπει στην εντατική τον Μάρτιο του 2004 βρισκόταν στο δωμάτιο του στο νοσοκομείο κοντά στην Λεωφόρο. Ο Παναθηναϊκός έπαιζε με το Αιγάλεω. Μπήκε το γκολ και είπε στην σύζυγό του Ρούλα: «Ανοιξε το παράθυρο να ακούω την 13». Λίγους μήνες αργότερα ο κόσμος του Παναθηναϊκού στην φιέστα για την κατάκτηση του τίτλου φώναζε «αυτή η κούπα να πάει στα άστρα για τον Γιάννη τον Κυράστα»
Οι παίκτες του τον λάτρευαν, διότι ήταν ειλικρινής και πάντα ήταν δίκαιος μαζί τους. Γούσταραν που δούλευαν μαζί του, για αυτό και όσο καιρό ήταν στο νοσοκομείο, πέρασαν πολλοί παίκτες να τον δουν από κοντά. Δεν πρόλαβε να τους δει όλους, διότι όταν μπήκε στην εντατική, δεν είχε επαφή με το περιβάλλον. Ωσπου την 1η Απριλίου 2004 το απόγευμα μάθαμε το τέλος…..Πολύ δύσκολη στιγμή, δεν μπορώ να την ξεχάσω. Κόμπος στο στομάχι. Μόλις στα 52 ο Γιάννης μας άφησε. Αλλά στην ουσία το σώμα του λείπει. Η ψυχή του είναι εδώ, από ψηλά μας κοιτάει, παρακολουθεί τα πάντα και είμαι σίγουρος ότι στην γειτονιά των Αγγέλων θα έχει φτιάξει ομαδάρες, που θα παίζουν μπαλάρα. Γιάννη σε ευχαριστούμε για όλα, νιώθουμε μόνο περηφάνια για σένα και εσύ πρέπει να νιώθεις περηφάνια, για την υπέροχη οικογένειά σου.
