Η αίσθηση της πλειοψηφίας, εάν απομονώσει κανείς το αποτέλεσμα του Παναθηναϊκού στο πρόσφατο ντέρμπι με την ΑΕΚ στο γήπεδο της Λεωφόρου, είναι ότι δεν έγινε και κάποια τρομερή ζημιά για το τριφύλλι.
Οτι το κακό δηλαδή είναι μικρό, υπό την έννοια ότι χάθηκε μεν μία μεγάλη ευκαιρία για να βελτιώσει η ομάδα τα βαθμολογικά της δεδομένα, αλλά ταυτόχρονα δεν μπήκε και ταφόπλακα στις ελπίδες της για την κατάκτηση του ευρωπαϊκού εισιτηρίου.
Εάν πάλι συνδυάσει κανείς την αγωνιστική εικόνα της ομάδας με το αποτέλεσμα, τότε η εύλογη διαπίστωση κουμπώνει με τη φράση «πάλι καλά».
«Πάλι καλά» που η ομάδα δεν ηττήθηκε, από τη στιγμή που η Ενωση ήταν κυρίαρχη για μία ώρα αγώνα και είχε τις περισσότερες ευκαιρίες για να φύγει νικήτρια από το γήπεδο.
Ο μεγαλύτερος προβληματισμός έγκειται εάν απομονώσει κανείς την εικόνα από το αποτέλεσμα. Εκεί υπάρχει ένα μεγάλο «καμπανάκι». Η πιο σωστά τέσσερα...
Διότι και στις τέσσερις βασικές αρχές του παιχνιδιού (τι κάνεις με τη μπάλα, τι κάνεις χωρίς τη μπάλα, αμυντικό και επιθετικό τρανζίσιον) η εικόνα του Παναθηναϊκού στο πρόσφατο ντέρμπι ήταν (απρόσμενα τόσο) προβληματική.
Σε τέτοιο βαθμό που μπορεί να προκαλέσει έντονη ανασφάλεια, μια και είναι ελάχιστα τα φετινά ματς του Παναθηναϊκού επί Γιοβάνοβιτς όπου το τριφύλλι δέχτηκε πολιορκία για περισσότερο από ένα ημίχρονο από κάποιον αντίπαλο και εμφάνισε τόσο μεγάλη αδυναμία στο να κρατήσει τη μπάλα και να περάσει από το μεσαίο στο επιθετικό τρίτο του γηπέδου.
Κάτι παρεμφερές έχει ξανασυμβεί ελάχιστες φορές φέτος, για ένα ημίχρονο με τον Ολυμπιακό στον Πειραιά και για ένα ημίχρονο με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα. Και συνέβη ξανά την Κυριακή απέναντι στην ΑΕΚ για 59 λεπτά.
Στο βασικό ερώτημα που είναι το γιατί, η απάντηση είναι σύνθετη. Και τα αίτια, οι λόγοι που αυτό συνέβη πολλοί.
Πρώτον, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα να κερδίζεις δύο φορές και να κυριαρχείς απέναντι σε έναν αντίπαλο παρόμοιου βεληνεκούς όπως η ΑΕΚ, σε ματς ντέρμπι, μέσα σε δεκατέσσερις μέρες.
Θα βγάλει αντίδραση και ο αντίπαλος, θα καταθέσουν εγωισμό οι προσωπικότητες που διαθέτει. Οπως και έγινε, με μπροστάρη τον εντυπωσιακό από πάσα άποψη Αμπραμπατ.
Δεύτερον, ήταν η χειρότερη φετινή βραδιά του Διούδη στην κομβική θέση του τερματοφύλακα, καθώς πήρε όλες τις λάθος αποφάσεις μίας σεζόν μαζεμένες σ' ένα ματς.
Το ίδιο ισχύει και για τον Καρλίτος που έπαιζε δεν έπαιζε ήταν το ένα και το αυτό. Κι αν δεν είναι ο κλασικός στράικερ ο Ισπανός, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να κάνει μία σωστή πρώτη επαφή, να κρατήσει έστω κάποιες λίγες φορές τη μπάλα στο μεσαίο τρίτο και να λειτουργήσει ως σκαλοπάτι για ν σπάσει το πρέσινγκ. Δεν το έκανε ούτε μία φορά...
Αποδείχθηκε τεράστια η απώλεια του Ιωαννίδη ο οποίος ήταν το «κλειδί» στο θρίαμβο επί της ΑΕΚ πριν από δύο εβδομάδες, σε ένα ματς καρμπόν τακτικά με της περασμένης Κυριακής (όσο κι αν είναι μάλλον λίγοι αυτοί που μπορούν να το αντιληφθούν) και η ανταπόκριση στο ρόλο αυτόν υπήρξε η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με την πίεση της ΑΕΚ και το πως ο Παναθηναϊκός έβγαινε (τότε) στο τρανζίσιον και (τώρα) δεν βγήκε και κλείστηκε πίσω από το κέντρο.
Ο Καρλίτος δεν έκανε ούτε τα απλά και αυτονόητα, αυτά τα λίγα που έκανε ο Παλάσιος, χωρίς αν είναι στράικερ, όταν πέρασε στην κορυφή στο 59’.
Τρίτον, ήταν τεράστιο το πρόβλημα στη φάση ανάπτυξης. Υπήρχαν φοβικές αποφάσεις και το κυριότερο αντί η μπάλα να πηγαίνει προς τα μπροστά, αυτή επέστρεφε προς τα πίσω! Γεγονός που λειτούργησε ως βούτυρο στο ψωμί (τακτική) της ΑΕΚ.
Σε πλήρη αντίθεση το προηγούμενο ντέρμπι των δύο ομάδων στη Λεωφόρο όπου ο Παναθηναϊκός είχε παρόμοιους χώρους στο αντίστοιχο πρέσινγκ της ΑΕΚ, αυτή τη φορά οι πράσινοι δεν έπαιξαν σχεδόν καθόλου κάθετα. Μόνο παράλληλα και πίσω. Φοβικά και εκνευριστικά…
Μόνο στο πρώτο 20λεπτο με τον Γκατσίνοβιτς, όσο αυτός έχει ακόμα δυνάμεις (παρεμπιπτόντως ο Σέρβος ανέβασε πυρετό στο ζέσταμα και ήταν αδιάθετος από το πρωί με κάποια ίωση/όχι κόβιντ εξ ου και η αλλαγή του, που προστέθηκε στα ήδη υπάρχοντα προβλήματα) είδαμε λίγο κάθετο ποδόσφαιρο. Μετά τίποτα. Ζερό.
Τέταρτον, η συνύπαρξη του Κουρμπέλη με τον Πέρεθ δεν ήταν η προσδοκώμενη. Το αντίθετο. Κανείς εκ των δύο δεν βρέθηκε σε καλή βραδιά στον πιο νευραλγικό χώρο του γηπέδου, γεγονός που έπαιξε ρόλο στην εικόνα του αγώνα στα πρώτα 60 λεπτά.
Δεν υπήρξε μεταξύ τους «χημεία», δεν συμπλήρωνε ο ένας τον άλλον, ήταν λες και ο ένας έπεφτε πάνω στον τομέα ευθύνης του άλλου και αμφότεροι έπαιζαν αποκλειστικά παράλληλα και προς τα πίσω.
Αθελα τους επέτειναν το πρόβλημα στη φάση ανάπτυξης, εξ ου και η σημαντική βελτίωση της ομάδας όταν πέρασε στο ματς ο Βιγιαφάνιες που έχει άλλα χαρακτηριστικά, μόνο που δεν μπορούσε να αγωνιστεί για περισσότερο από 30-40 λεπτά και γι’ αυτό δεν ξεκίνησε στο ντέρμπι.
Ολα αυτά μαζί συνέθεσαν το παζλ για την προβληματική εικόνα του Παναθηναϊκού στο ντέρμπι με την ΑΕΚ στην πρεμιέρα των πλέι οφ. Ακόμα υπάρχουν εννέα ματς και παρότι μας αρέσει στην Ελλάδα να θεωρούμε ως «τελικό» κάθε αγώνα που ακολουθεί το μίνι πρωτάθλημα μόλις ξεκίνησε.
Ο Παναθηναϊκός θα μεταβεί στη Θεσσαλονίκη για να αντιμετωπίσει τον Αρη που λογικά είναι ο μεγαλύτερος ανταγωνιστής του και ως εκ τούτου η έκβαση του συγκεκριμένου αγώνα θα παίξει σημαντικό ρόλο για αμφότερες τις ομάδες.
Στο τέλος της ημέρας όμως η διάρκεια πάντα είναι αυτή που μετράει.
