Συμφωνώ πολύ με τον Σταύρο Κόλκα όταν γράφει, αναφορικά με το ντέρμπι της Θεσσαλονίκης, ότι «ο φόβος της ήττας, κέρδισε το πάθος για νίκη». Χωρίς να χρειαστεί να προσθέσω κι εγώ με τη σειρά μου λέξεις σε όσα έχουν γραφτεί για το πλάνο του Ραζβάν Λουτσέσκου, θα εστιάσω εδώ στις σκέψεις του Τόλη Τερζή, του ανθρώπου που κλήθηκε να οδηγήσει ομαλά τον Άρη σε ένα ματς με «καυτό» περίγυρο, και να τον παραδώσει αξιοπρεπή στα χέρια του Χέρμαν Μπούργος, που παρακολουθούσε «δαγκωμένος» από πάθος από τη σουίτα του Θόδωρου Καρυπίδη.
Ο Τερζής δεν ήθελε ιδιαίτερα ρίσκα, δεν ήθελε να προωθήσει πολλούς ποδοσφαιριστές. Ήθελε τους δύο αμυντικούς του μέσους, Σάσα και Ματίγια, στην ευθεία, πάντοτε κοντά μεταξύ τους και σε θέση να υποστηρίξουν ή να καλύψουν το λάθος. Στο πρώτο ημίχρονο, που ο Άρης επιθυμούσε και μπορούσε ακόμη να κυκλοφορήσει τη μπάλα, οι κινήσεις ήταν πολύ προσεκτικές. Ταυτόχρονα, το πλάνο ήταν να αποκτήσει ο Καμαρά δύο δορυφόρους: τον Ματέο Γκαρσία και τον Ντιαγέ. Ο ένας συνέκλινε στον άξονα από θέση winger, προκειμένου να βρίσκεται πιο συχνά σε χώρους απ' όπου θα μπορέσει να εκτελέσει (προέκυψε μία και μοναδική τέτοια φάση, στο 24ο λεπτό), και ο άλλος προσπαθούσε να κινηθεί στους διαδρόμους που του «έφτιαχνε» ο Καμαρά.
Συχνά, ωστόσο, ο Άρης δεν κατόρθωνε να διασπάσει την πρώτη γραμμή άμυνας του ΠΑΟΚ και η επιλογή ήταν να ψάξει τον Μαυριτανό φορ, ώστε εκείνος με τη σειρά του να σπάσει μπάλα στους δορυφόρους του. Πόσες φορές έγινε κάτι τέτοιο; Δύο: αρχικά στην τεράστια φάση του 3ου λεπτού, όπου και ο Καμαρά και ο Ντιαγέ «πατούν» περιοχή και χάνουν το «άχαστο», και έπειτα δέκα λεπτά αργότερα, όταν ο φορ «σπάει» στον επιτελικό μέσο, αλλά η άμυνα του ΠΑΟΚ κλείνει άψογα και μπλοκάρει κάθε σχέδιο του Ντιαγέ να τελειώσει τη φάση. Και το σχέδιο βγήκε μόλις δύο φορές επειδή ο Καμαρά έχανε 3/4 μονομαχίες του με τους στόπερ του ΠΑΟΚ.
Όμως, η «θυσία» του Τερζή να πάρει έναν παίκτη από τη μεσαία γραμμή και να τον αναβέσει ψηλά στο γήπεδο ως στήριγμα στον φορ, όχι μόνο δεν απέδωσε παρά μόνο σε δύο περιπτώσεις, αλλά επιπλέον είχε ως αποτέλεσμα να απομονωθεί για όλο το παιχνίδι η επιθετική από την αμυντική γραμμή του Άρη (γι' αυτό άλλωστε και σπανίως ο Άρης ξεπέρασε τις πρώτες γραμμές του ΠΑΟΚ με build-up) και να κουραστούν όλοι οι υπόλοιποι, μεσοεπιθετικοί και πλάγιοι αμυντικοί, που κλήθηκαν να καλύπτουν περισσότερα μέτρα και να κάνουν περισσότερα πράγματα στο γήπεδο μέχρι να βρουν λύσεις στην κυκλοφορία μεταξύ τόσο λίγων διαθέσιμων επιλογών.
Είναι χαρακτηριστικό ότι Σάσα, Ματίγια και Σάκιτς έκαναν ο καθένας από μία (!) πάσα προς τον Ντιαγέ σε όλο το παιχνίδι. Ο δε Σενεγαλέζος έπαιξε τη μπάλα μόνο σε τρία πρόσωπα: Καμαρά, Σάσα, Ματίγια. Ούτε σε μπακ, ούτε σε winger. Πώς, λοιπόν, μια ομάδα θα μπορέσει να φέρει παίκτες και μπάλα σε επικίνδυνες θέσεις, αν κανείς δεν επικοινωνεί με τον επιτελικό της μέσο; Πώς, αν ο φορ δεν μπορεί να κρατήσει τη μπάλα κόντρα στους αντιπάλους αμυντικούς;
Όλο αυτό το σκηνικό είχε ως αποτέλεσμα οι μέσοι του Άρη να τρέχουν υπερβολικά ώστε να δώσουν στηρίγματα και να δημιουργήσουν μεταξύ τους διαδρόμους πάσας, για να μη χάσουν/«πουλήσουν» εύκολα τη μπάλα. Αυτό, μαζί με την ανάγκη να είναι διπλά προσεκτικοί στις αμυντικές τους υποχρεώσεις, έφερε τελικά πολύ νωρίς την αναμενόμενη κόπωση.
Με τον Λουτσέσκου να έχει αλλάξει τέσσερις παίκτες ως το 75' και τον ΠΑΟΚ να έχει αποκτήσει σε εκείνο το σημείο ξεκάθαρα πλέον την πρωτοβουλία των κινήσεων, ο Τερζής είχε απλώς αλλάξει τους Ντιαγέ και Γκαρσία (ορθώς, ως τους χειρότερους του), με τους Μπερτόγλιο και Ιτούρμπε. Αλλά όσο φρέσκιοι κι αν ήταν οι δύο τελευταίοι, ο Άρης ως σύνολο δεν μπορούσε να ξαναβγεί μπροστά με ενέργεια. Σάσα, Ματίγια και, κυρίως, Μαντσίνι, είχαν φτάσει στα όρια τους. Και ο Τερζής δεν είχε άλλη ποιοτική αλλαγή να κάνει, προκειμένου να διεκδικήσει κάτι περισσότερο. Θυμίζω: ο φόβος της ήττας, κέρδισε το πάθος για νίκη. Σα να παραιτήθηκε, λοιπόν, στο τελευταίο εικοσάλεπτο, ο Τερζής οδήγησε τον Άρη σε μια ασφαλή ισοπαλία, χωρίς πολλά πολλά, χωρίς ανοίγματα και ρίσκα, αναγνωρίζοντας ότι σε εκείνο το σημείο δεν μπορούσε να κυνηγήσει περισσότερα.
