Ο αυθεντικός κόσμος του Άρη έχει υπερηφάνεια. Κι έχει περάσει πολλά στο πλευρό αυτής της ομάδας. Ένας αποκλεισμός από τα προημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδας ακόμα κι αν έρχεται από την Λαμία, ακόμα κι αν έρχεται με έναν τόσο σκληρό τρόπο είναι κάτι που καταπίνεται, όσο κι αν η πίκρα είναι μεγάλη.
Αυτό που δεν καταπίνεται είναι η αίσθηση του να μην μπορείς να περπατήσεις με το κεφάλι ψηλά. Να αισθάνεσαι ντροπή για το μονοπάτι που έχει επιλέξει να πορευτεί η ομάδα που υποστηρίζεις.
Την ημέρα που ο Θοδωρής Καρυπίδης καταδικάστηκε από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων της Κομοτηνής σε φυλάκιση 6 ετών για απάτη σε βαθμό κακουργήματος, ο ισχυρός άνδρας της ΠΑΕ Άρης καταδικάστηκε αμετάκλητα στην συνείδηση της φίλαθλης Ελλάδας και για μία άλλη υπόθεση: ποδοσφαιρική αυτή τη φορά.
Λίγο μετά το τελευταία σφύριγμα από τον Καραντώνη, αυτό που μπορούσε να εισπράξει κανείς μετά από μία βόλτα στα social media ήταν σχεδόν όλη την φίλαθλη Ελλάδα να πανηγυρίζει.
Όχι, για την πρόκριση της Λαμίας (κάτι ασφαλώς πολύ σημαντικό) αλλά για τον αποκλεισμό του Άρη.
Και, εντάξει, από τους οπαδούς του ΠΑΟΚ ήταν κάτι λογικό. Η καζούρα στους συμπολίτες είναι κάτι το αναμενόμενο, ειδικά όταν ζουν τις καλύτερες μέρες της ιστορίας τους με αλλεπάλληλα τρόπαια και τον ιστορικό αντίπαλο της πόλης.
Έβλεπε όμως κανείς αυθόρμητες αντιδράσεις από οπαδούς του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ, από ουδέτερους. Γιατί όμως; Γιατί να ασχολούνται τόσο πολύ με μία ομάδα που από το 1970 δεν έχει πανηγυρίσει κάποιον τίτλο;
Την απάντηση την ξέρουν πολύ καλά όσοι υποστηρίζουν τον Άρη κι ας μην θέλουν να το παραδεχθούν οι περισσότεροι. Πίσω από τα κιτρινόμαυρα χρώματα και το έμβλημα με τον Θεό του πολέμου, η φίλαθλη Ελλάδα βλέπει μία άλλη ομάδα, σίγουρα πάντως όχι τον Άρη.
Τον Άρη τον παραδεχόταν όλη η Ελλάδα το 2010, όταν έφτασε στον τελικό. Για το ωραίο ποδόσφαιρο που έπαιζε, τις προκρίσεις στην Ευρώπη, την ωραία τρέλα που έβγαζε ο κόσμος του σε όλα τα γήπεδα.
Είναι πια κοινό μυστικό ότι ο Άρης βρίσκεται άσχημα μπλεγμένος από τις επιλογές του ιδιοκτήτη του σε μία ποδοσφαιρική παράνοια, που λερώνει το όνομα και την ιστορία του.
Και το χειρότερο; Δίχως να έχει εισπράξει ως ποδοσφαιρικό αντάλλαγμα κάτι χειροπιαστό. Ένα τρόπαιο, έναν τελικό κυπέλλου, κάτι. Μια μεγάλη επιτυχία, έναν ανταγωνισμό σε οτιδήποτε.
Κι αν δεν κατέκτησε κάτι με τον Παναθηναϊκό στο καναβάτσο εδώ και 4 χρόνια, με την ΑΕΚ να έχει πολλά up and down, πότε θα το πράξει; Τώρα που οι πράσινοι επιστρέφουν και η Ένωση μπαίνει στο σπίτι της;
Εδώ και πολύ καιρό οι οπαδοί του Άρη κατάπιναν τις πίκρες, τις ντροπές, τις φιλίες και τις ισχυρές συμμαχίες. Μόνο που με το ψέμα είναι κακός σύμμαχος, χαίρεσαι για λίγο, αλλά δεν σε πάει πολύ μακριά.
Θοδωρή Καρυπίδη τα ποδοσφαιρικά σου «ψωμιά» τελείωσαν, αρκετά ξεφτίλισες τον Άρη με τις επιλογές σου. Είναι πια η ώρα να τα μαζεύεις σιγά - σιγά, στην λαϊκή ποδοσφαιρική συνείδηση έχεις καταδικαστεί.
Ο Άρης διασύρεται μέρα με την ημέρα όλο και περισσότερο και ο μοναδικός υπεύθυνος είσαι εσύ.
Στην Τούμπα ζητούσες «ησυχία» όταν είχες μείνει μόνος σου στο γήπεδο. Στη Λεωφόρο προκαλούσες τον κόσμο φωνάζοντας «θα τα πούμε», αλλά ξέχασες ότι για να φτάσεις στον ημιτελικό πρέπει να περάσεις από τον προημιτελικό.
Και όπως έγραφες με στόμφο στο Instagram μετά τον επαναληπτικό κυπέλλου με τον ΟΦΗ: «Κι όταν σε βρίζουν, λες «ευχαριστώ» και φεύγεις».
Άραγε τι θα ακούσεις αν κάνεις σήμερα μία βόλτα από την γειτονιά του «Χαριλάου»; Ξέρεις. Και ξέρουν.
Όσο πιο γρήγορα απαλλάξεις τον Άρη από την παρουσία σου, τόσο πιο άμεσα θα επιστρέψει ο Άρης στο πραγματικό του μέγεθος, θα διεκδικήσει τίτλους και το κυριότερο: Θα επανακτήσει τη χαμένη του αξιοπρέπεια.
