Δεν είναι μόνο το σκορ πρόκρισης του Παναθηναϊκού στα ημιτελικά του Κυπέλλου, η σοβαρότητα που παρουσίασε απέναντι σ’ έναν υποδεέστερο αντίπαλο και ο συνδυασμός της ουσίας με το όμορφο ποδοσφαιρικό θέαμα, που μπορεί να κρατήσει κανείς ως συμπεράσματα μετά το απολαυστικό 4-0 επί της Αναγέννησης Καρδίτσας.
Κι αν δεν απαιτεί ιδιαίτερη ανάλυση το συγκεκριμένο ματς αυτό καθεαυτό, είναι αντίθετα απαραίτητο να υπογραμμιστεί το αυτονόητο:
Γκολάρες σαν αυτές του Καρλίτος, από την κίνηση στην πλάτη της άμυνας, την υποδοχή της μπάλας και τη σύλληψη της ιδέας να κάνει «λόμπα» από το ύψος της μεγάλης περιοχής, έως την υλοποίησή και την κατάληξή της φάσης, φωτίζουν από μόνες τους το εύρος ποιότητας ενός επιθετικού.
Η εκτελεστική δεινότητα του Καρλίτος δεν προκύπτει προφανώς εξαιτίας μίας εντυπωσιακής έμπνευσής του που κατέληξε στα δίχτυα, αλλά από τα 88 γκολ σε 180 ματς (σχεδόν ένα γκολ ανά δυο ματς!) στην καριέρα του ανεξαρτήτως θέσης.
Καθώς επίσης και από το γεγονός ότι είναι πρώτος στη σχέση γκολ/ανά τελική στο πρωτάθλημα (με διαφορά από Κούρτιτς, Ελ Αραμπί και Φαν Φέερτ που ακολουθούν) εκτός από πρώτος σκόρερ του Παναθηναϊκού.
Δίνει τη εντύπωση ότι βλέπει το τέρμα λες και βρίσκεται στη γραμμή της φιλανθρωπίας στο μπάσκετ και όταν απουσιάζει από την ομάδα για τον άλφα ή βήτα λόγο, τότε είναι που αντιλαμβάνεσαι πλήρως την κομβική σημασία της παρουσίας/απουσίας του.
Ουσιαστικά ο Καρλίτος παίζει μπάλα… μόνος του στη γραμμή κρούσης του Παναθηναϊκού αν συνυπολογίσει κανείς στα δεδομένα αφενός μεν το παρατεταμένο ντεφορμάρισμα του Μακέντα, αφετέρου δε τα φυσιολογικά πίσω-μπρος του άγουρου ακόμα πλην ταλαντούχου Ιωαννίδη που επιτείνουν την ανασφάλεια για το λεγόμενο «εύκολο γκολ» όταν ο Ισπανός λείπει από την ενδεκάδα.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Καρλίτος αξίζει τον έπαινο για τη φετινή του παρουσία, όπως επίσης και ότι η περίπτωσή του είναι διδακτική όσον αφορά τα πρόωρα συμπεράσματα που μπορεί να προκύψουν για έναν αθλητή όταν δεν υπάρχει επαρκές δείγμα αξιολόγησης και δεν συνυπολογίζονται οι συνθήκες και το αθλητικό περιβάλλον που τον περιστοιχίζει.
Σ’ αυτήν την κατηγορία εντάσσεται κι ένας άλλος Ισπανός, ο Αϊτόρ, που τα πηγαίνει απ’ το καλό στο καλύτερο εδώ και καιρό πλέον και δικαιολογεί αρκετές από τις εξαιρετικές συστάσεις και το βιογραφικό που τον συνόδευαν όταν αποκτήθηκε.
Είναι πρέπον επίσης να «φωτιστεί» και μία άλλη σημαντική πτυχή διαχείρισης ενός προσώπου που γέννησε μπόλικες προσδοκίες στα πρώτα του παιχνίδια με την πράσινη φανέλα και κατόπιν... εξαφανιζόλ.
Ο (περί ου ο λόγος) Ματέους Βιτάλ εντάσσεται στην κατηγορία των ποδοσφαιριστών που φαίνονται από τις πρώτες τους επαφές με τη μπάλα ότι έχουν ποιότητα. Χάρισμα.
Τα χαϊδέματα και τα χτυπήματά του στη μπάλα, ο απόλυτος έλεγχος στο δεξί του πόδι και η ικανότητα στο ένας εναντίον ενός, φάνηκαν με σαφήνεια απ’ τις πρώτες του παραστάσεις.
Δεν ήταν τυχαίο το γεγονός ότι κατάφερε να σηκώσει στο πόδι κοτζάμ Λεωφόρο ούτε προφανώς προέκυψε αναίτια το ποσό των 4 εκατ. ευρώ για το 50% των δικαιωμάτων του που όρισε ως οψιόν αγοράς του η Κορίνθιανς.
Υπήρξε διεθνής με τις μικρότερες Εθνικές ομάδες της Βραζιλίας και η Κορίνθιανς είχε δώσει 2 εκατ. ευρώ στη Βάσκο ντα Γκάμα για την απόκτησή του ενώ δεν είχε κλείσει ακόμα τα 20 του χρόνια.
Είναι στα 23 του πλέον, έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα Παουλίστα δύο φορές κι έχει αγωνιστεί σε 182 ματς με την Κορίνθιανς σκοράροντας 14 φορές πριν φορέσει την πράσινη φανέλα.
Μετά το εντυπωσιακό του ξεκίνημα στον Παναθηναϊκό, ωστόσο, εξαφανίστηκε από προσώπου γης.
Εμφάνισε σημάδια κόπωσης και έλλειψης φρεσκάδας κουβαλώντας στις πλάτες του 31 ματς στη Βραζιλία με φυσική συνέπεια να χάσει δικαίως τη θέση του στην ενδεκάδα.
Η συγκεκριμένη παράμετρος, ήτοι τα πάρα πολλά ματς που είχε ήδη δώσει στη Βραζιλία ο Βιτάλ, δεν πέρασε στο ντούκου από τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Τουναντίον.
Ο Σέρβος προπονητής και το επιτελείο του σχεδίασαν ειδική διαχείριση στον 23χρονο Βραζιλιάνο μεσοεπιθετικό με στόχο την επαναπόκτηση της «φρεσκάδας» που είχε απολέσει.
Συνδυαστικά με το πρόγραμμα προπόνησης, ο Γιοβάνοβιτς μείωσε αισθητά το χρόνο συμμετοχής του στα ματς της ομάδας κι είναι χαρακτηριστικό ότι απ’ τις αρχές Δεκεμβρίου (ντέρμπι με την ΑΕΚ) δεν έπαιξε ποτέ πάνω από 29 λεπτά στο πρωτάθλημα.
Ούτε καν στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, όπου για πρώτη φορά μετά από καιρό έδειξε σημάδια… επιστροφής, έχοντας ξανά επιρροή στον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας.
Η αλλαγή του στο ημίχρονο του αγώνα με την Αναγέννηση Καρδίτσας, έχοντας προλάβει να πετύχει δύο γκολ μέσα σε 20 λεπτά και να δείξει περισσότερα σημάδια οριστικής επανεμφάνισης, δεν εντάσσονταν στο πλαίσιο αποφόρτισής του. Δέχτηκε ένα χτύπημα και αντικαταστάθηκε για να προφυλαχθεί.
Το ουσιώδες ωστόσο είναι ότι ο Βιτάλ φαίνεται πως έχει ανακτήσει μέρος της φρεσκάδας του, γεγονός άκρως σημαντικό για τον Παναθηναϊκό ενόψει της συνέχειας σε πρωτάθλημα και Κύπελλο κυρίως όσον αφορά τον τομέα της δημιουργίας, των εμπνεύσεων και των αποφάσεων στο επιθετικό τρίτο του γηπέδου.
