Πρώτα, έγραψαν ιστορία. Μετά, έγιναν ντοκιμαντέρ. Έγιναν συμπαίκτες, φίλοι, αδέρφια, κάποιοι εξ’ αυτών έγιναν συνέταιροι. Η τάξη του ’92 είναι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Η πορεία των Ντέιβιντ Μπέκαμ, Νίκι Μπατ, Ράιαν Γκιγκς, Γκάρι και Φιλ Νέβιλ, Πολ Σκόουλς από τα λασπωμένα γήπεδα των ακαδημιών, ως την κορυφή του κόσμου είναι η ζωντανή απόδειξη πως οι παρέες γράφουν ιστορία.
Αρκετά χιλιόμετρα νοτιότερα, στην Λισσαβώνα, η Μπενφίκα πίστεψε ότι είχε την δική της χρυσή γενιά. Την τάξη του ’99. Μία παρέα από ετερόκλητα παιδιά, διαφόρων κοινωνικών τάξεων, με εντελώς διαφορετικές παραστάσεις, εικόνες και διαφορετικά «θέλω» από την ζωή τους. Με μία όμως συνισταμένη. Το ποδόσφαιρο.
Στις ακαδημίες της Μπενφίκα, η τάξη του ’99 άφηνε χρόνο με τον χρόνο υποσχέσεις ότι όλη αυτή η παρέα μπορεί να ανέβει μαζί ως την πρώτη ομάδα και να κάνει τους αετούς να πετάξουν ψηλά, πολύ ψηλά. Μαζί κέρδισαν πολλούς τίτλους σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες, ήταν σημείο αναφοράς, talk of the town πολύ πριν φτάσουν να παίζουν επαγγελματικά.
Ο πιο καχεκτικός, ο πιο μυγιάγγιχτος από την παρέα ήταν και ο πιο ιδιαίτερος από όλους. Πριν καν κλείσει τα 19, ο Ζοάο Φέλιξ έγινε η πιο ακριβή μεταγραφή Πορτογάλου ποδοσφαιριστή στην ιστορία, η Ατλέτικο Μαδρίτης επένδυσε το μέλλον της πάνω του.
Ο πιο επιβλητικός, ο πιο μυώδης, ο πιο εντυπωσιακός σε αθλητικά προσόντα ήταν και ο πιο σίγουρος από όλους ότι κάποια στιγμή θα παίξει στην πρώτη ομάδα. Ο Ζέντσον Φερνάντες έμοιαζε με την πορτογαλική έκδοση του Πολ Πογκμπά, ξεκίνησε εντυπωσιακά, μα κάπου έχασε τον προσανατολισμό του.
Σήμερα, μετά από δανεισμούς σε Τότεναμ και Γαλατασαράι, προσπαθεί να βρει ξανά τον εαυτό του στην Μπενφίκα.
Αυτός που έφτασε πρώτος στον προορισμό του, ήταν ο Φλορεντίνο Λουίς, ένας ακούραστος αμυντικός χαφ, με τρομερά φυσικά προσόντα.
Σήμερα, μετά από έναν άγονο δανεισμό στην Μονακό, προσπαθεί να βρει το μονοπάτι του με έναν νέο δανεισμό στην Χετάφε.
Υπήρχε κι ένας εξτρέμ από την Γουινέα Μπισάου, που πριν ενηλικιωθεί κάποιοι τον παρομοίαζαν με τον Εουσέμπιο. Ψηφίστηκε MVP και πρώτος σκόρερ στο Euro U-17 του 2016, όταν η Πορτογαλία σκαρφάλωσε στην κορυφή της Ευρώπης.
Το παιχνίδι το Ζε Γκόμες δεν μεταφράστηκε ποτέ σωστά στο επόμενο επίπεδο, σήμερα παίζει στην Βουλγαρία (!) και την Τσέρνο Μόρε!
Τελευταίος της παρέας, ο Ντιόγκο Γκονσάλβες, ένας δαντελένιος εξτρέμ, που έφτασε ως την πρώτη ομάδα, όμως έκτοτε ψάχνεται με δανεισμούς σε Νότιγχαμ και Φαμαλικάο.
Όλοι τους μέλη της πιο προικισμένης γενιάς που έβγαλε το πορτογαλικό ποδόσφαιρο. Αυτής που κατέκτησε το EuroU17, το 2016 στο Αζερμπαϊτζάν και δύο χρόνια αργότερα πήρε το EuroU19 στην Φινλανδία. Αυτής που έπαιξε έναν ακόμα τελικό EuroU19 το 2019 και το 2021 έφτασε ως τον τελικό του EuroU21.
Ο ηγέτης όλων αυτών σε όλες τις μικρές ηλικιακές ομάδες της Μπενφίκα, ο αρχηγός τους, λεγόταν Φιλίπε Σοάρες. Δεν ήταν ο πιο ταλαντούχος, δεν ήταν ο πιο μπαλαδόρος, δεν ήταν ο πιο ανεπτυγμένος σωματικά, δεν ήταν ο πιο εντυπωσιακός, μα δεν έβρισκες να του έλειπε κάτι.
Ήταν η προέκταση του προπονητή στο γήπεδο, ένας γεννημένος αρχηγός. Ένα οκτάρι box-to-box για όλες τις δουλειές που έπαιζε σαν επαγγελματίας από μικρός. Ήταν σαν κόλλα στα αποδυτήρια και αυτός που έδινε ισορροπία στις γραμμές. Ένας παίκτης ομάδας που έκανε τα απλά, που συνήθως είναι τα πιο δύσκολα.
Παρότι δεν ήταν συνήθως πρώτη επιλογή στις μικρές Εθνικές, δεν έλειπε από καμία κλήση, σε καμία ηλικιακή κατηγορία. Παίκτης που έκανε τα αποδυτήρια καλύτερα, παίκτης ομάδας...
Η Μπενφίκα όμως συνηθίζει να βλέπει τους μικρούς των ακαδημιών της ως επενδυτικά πρότζεκτ. Προωθεί μόνο αυτούς που έχουν τις σωματικές ή τεχνικές προδιαγραφές για να φέρουν πολλά λεφτά από μία μεγάλη μεταγραφή στην Premier League ή στην La Liga. Τους άλλους, τους έχει για την β’ ομάδα ή για να γεμίζει τους μικρομεσαίους ως δανεικούς.
Ο Φιλίπε Σοάρες κατάλαβε από νωρίς ότι δεν θεωρείται «πρότζεκτ» και δεν έχασε τον χρόνο του, δεν ήθελε να είναι δέσμιος της Μπενφίκα, αλλά να ορίζει μόνος το μέλλον του. Η πρώτη του επαγγελματική επιλογή ήταν έκπληξη. Πήγε στην Εστορίλ και την δεύτερη κατηγορία που τον σκληραγώγησε.
Έκανε γεμάτη σεζόν με 37 παιχνίδια, όμως έκανε ακόμα μία «δύσκολη» επιλογή καριέρας. Αντί να πάει στην Μπορντό που τον ήθελε διακαώς, επέλεξε να πάει στην Μορεϊρένσε (έναντι 1,75 εκατομμυρίου ευρώ) που ήξερε πως ήταν μία ομάδα που θα μπορούσε να τον προσέξει, να τον αναδείξει. Μετά από δύο ακόμα μεστές, ώριμες, ουσιαστικές σεζόν, το περασμένο καλοκαίρι ο Φιλίπε Σοάρες έπαιξε τόσο στο ρεπορτάζ της Πόρτο, όσο και σε αυτό της Μπενφίκα, αλλά και της Αϊντραχτ Φρανκφούρτης που ξέρει από εναλλακτικό scouting.
Παρότι δεν κάνει ανάλογα ηχηρή σεζόν φέτος, δεν λείπει σχεδόν ποτέ από την ενδεκάδα της Μορεϊρένσε, που μοιάζει αδύνατον να τον κρατήσει για πολύ ακόμα.
Ο Πορτογάλος box-to-box μέσος βρίσκεται ψηλά στην μεταγραφική λίστα του ΠΑΟΚ και ακόμα και αν δεν αποκτηθεί τελικά, αποτελεί ένα τροχιοδεικτικό για το τι και που το ψάχνει ο Δικέφαλος. Νιάτα, ποιότητα, εκπαίδευση σε καλό ποδοσφαιρικό σχολείο, φιλοδοξία, εξέλιξη.
Ακούγεται καλό, μένει να αποδειχθεί και στην πράξη...
