Ηδη το θέμα έχει πάρει διεθνείς διαστάσεις, καθώς παρατηρείται ένας παραλογισμός να δικαιώνονται οι ξένοι παίκτες και οι Ελληνες να μην έχουν καν δικαίωμα προσφυγής στα διεθνή αθλητικά δικαστήρια.
Παράλληλα η FIFA έχει αποδεχτεί την ευθύνη της αθλητικής διαδοχής. Δηλαδή η νέα ομάδα να πληρώνει τα χρέη της παλιάς. Παρόλα αυτά, οι Ελληνες παίκτες εξακολουθούν να μένουν απλήρωτοι εδώ και μία δεκαετία!
Εγινε μια προσπάθεια να ρυθμιστεί το ζήτημα από την κυβέρνηση, αλλά απέτυχε. Θα μπορούσε να υπάρξει μόνο νομοθετική παρέμβαση, η οποία να προβλέπει ότι μέρος του ποσοστού από το στοίχημα που λαμβάνουν οι ΠΑΕ, να αποδίδεται απευθείας στις οφειλές προς ποδοσφαιριστές.
Πλέον το πρόβλημα δεν είναι αθλητικό, αλλά εξόχως πολιτικό. Οι κοινωνικές επιπτώσεις βαρύνουν την πολιτεία, η οποία αν δεν το λύσει, θα πάρει και το κόστος.
Υπάρχουν πολλοί παίκτες που βρίσκονται στα όρια της φτώχειας και οι οικογένειές τους στα όρια της εξαθλίωσης. Και δεν είναι μόνον οι ποδοσφαιριστές.
Οφειλές υπάρχουν σε προπονητές, σε υπαλλήλους ομάδων, ακόμη και σε προμηθευτές. Πρόκειται για μία μικροκοινωνία που ζει από το ποδόσφαιρο, το οποίο αποτελεί βιομηχανία θεάματος με ελκυστικά κέρδη, αλλά για λίγους.
Αυτή η ταξική αντιμετώπιση ενός κοινωνικού προβλήματος έχει πολιτικά χαρακτηριστικά. Είναι προφανές ότι ο σημερινός υφυπουργός Αθλητισμού αδυνατεί να τα κατανοήσει. Ας τον ξαναστείλουν στον πάγκο, όπως συνέβη το Φεβρουάριο του 2020.
