«Αγουέροοοοοοοοοοο! Ορκίζομαι ότι δεν έχετε ξαναδεί κάτι τέτοιο ποτέ στη ζωή σας. Και πολύ πιθανόν να μην δείτε ποτέ ξανά».
Υπερβολή; Ο Άγγλος σπίκερ Μάρτιν Τέιλορ δεν είχε λόγια για να περιγράψει αυτό που συνέβαινε μπροστά στα μάτια του, μπροστά στα μάτια χιλιάδων φιλάθλων στο γήπεδο και εκατομμυρίων άλλων που παρακολουθούσαν από την τηλεόραση.
Ήταν εκείνη η τελευταία αγωνιστική της σεζόν 2011-12 στην Πρέμιερ Λιγκ. Τότε που η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ νικά τη Σάντερλαντ και παίρνει το πρωτάθλημα. Μόνο που τελικά η γιορτή δεν θα γινόταν στην κόκκινη πλευρά της πόλης.
Ο Κουν πήρε την μπάλα από την πάσα του Μάριο Μπαλοτέλι, μπήκε στην περιοχή και την έστειλε στα δίχτυα για να κάνει το 3-2 της Μάντσεστερ Σίτι επί της ΚΠΡ. Αυτή η στιγμή, η τόσο φυσική για αυτόν τον ποδοσφαιριστή, που χαρακτηρίστηκε ως η κορυφαία του 21ου αιώνα στο αγγλικό πρωτάθλημα, ήταν που χάρισε στους «Πολίτες» το πρωτάθλημα για πρώτη φορά μετά από 44 χρόνια...
Είναι αυτή η στιγμή, η μία και μοναδική μιας σπουδαίας καριέρας, είναι εκείνο ΤΟ γκολ που θα τον κρατούσε στην αιωνιότητα ενός συλλόγου και θα τον ανύψωνε σε είδωλο μιας ομάδας. Διότι, εκτός των άλλων, ήταν εκείνη η φάση, ήταν εκείνο το γκολ αυτό που άνοιξε τον δρόμο μπροστά και στον ίδιο, αλλά και στη Σίτι για όσα θα ακολουθούσαν τα επόμενα χρόνια.
Aυτός ο ποδοσφαιριστής, που γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες και άρχισε την καριέρα του στην Ιντεπεντιέντε, έπαιξε πέντε χρόνια στην Ατλέτικο Μαδρίτης και πήγε το 2011, στα 23 του, στο Μάντσεστερ, αν και υποστηρικτής της Λίβερπουλ και θαυμαστής του Μάικλ Όουεν, για να γράψει εκεί το πιο μεγάλο κεφάλαιο της ποδοσφαιρικής ιστορίας του. Και το έκανε στα δέκα χρόνια που φόρεσε τη φανέλα της Σίτι.
«Μια τεράστια αίσθηση ικανοποίησης και υπερηφάνειας μένει σε εμένα που έχω παίξει για την Μάντσεστερ Σίτι, δέκα γεμάτες σεζόν, κάτι ασυνήθιστο για έναν επαγγελματία παίκτη στην σύγχρονη εποχή.
Δέκα σεζόν με σημαντικά γκολ, κατά την διάρκεια των οποίων κατάφερα να γίνω ο καλύτερος σκόρερ στην ιστορία και να δημιουργήσω έναν άφθαρτο δεσμό με όλους εκείνους που αγαπούν αυτόν τον σύλλογο. Άνθρωποι που θα παραμείνουν για πάντα στην καρδιά μου.
Έπρεπε να συμμετάσχω στην εποχή της ανοικοδόμησης το 2011, και με τις συμβουλές των ιδιοκτητών και τις συνεισφορές πολλών παικτών, έχουμε κερδίσει μια θέση μεταξύ των μεγαλύτερων στον κόσμο. Το καθήκον να διατηρηθεί αυτή η άξια προνομιακή θέση, θα βαρύνει τους άλλους από τώρα και στο εξής». Όπως τα έγραψε ο ίδιος πριν από μερικούς μήνες όταν έκανε γνωστό ότι έκλεισε ο δεκαετής κύκλος του εκεί και θα αποχωρήσει.
Έγινε αυτός που κατέκτησε τέσσερις φορές τον τίτλο στην Πρέμιερ Λιγκ, πήρε πέντε Λιγκ Καπ και ένα Κύπελλο στην Αγγλία, εκεί που το ποδόσφαιρο είναι δύσκολο και απαιτητικό. Έβαλε 184 γκολ σε 275 παιχνίδια, τα περισσότερα που έχει σημειώσει ξένος ποδοσφαιριστής στην Πρέμιερ Λιγκ, πιο πολλά ακόμα και από τον Τοερί Ανρί. Κορυφαίος σκόρερ της Σίτι, φυσικά.
Αν υπήρχε κάτι που θα μπορούσε να αλλάξει την ποδοσφαιρική ιστορία του; Μπορεί... Η Γιουβέντους τον ήθελε το 2011, αλλά ενώ η ρήτρα του με την Ατλέτικο ήταν στα 38 εκατομμύρια ευρώ, οι «μπιανκονέρι» έδιναν μόνο 35. Η Σίτι ήταν περισσότερο... γαλαντόμα και τον πήρε.
Κι έτσι ο γιος ενός οδηγού ταξί και μιας νοικοκυράς πήγε στην ομάδα που του έμελε να είναι το ποδοσφαιρικό πεπρωμένο του. Και αντίστροφα, βέβαια. «Ζούσαμε σε μια ήρεμη γειτονιά, δεν είχαμε πολλά στο σπίτι. Ο πατέρας μου δούλευε πολύ, όταν είχε δουλειά, και έκανε τα πάντα για να μας στηρίζει. Πίστευε ότι μπορούσα να παίξω ποδόσφαιρο και δεν ήθελε τίποτα να με αποσπάσει από αυτό. Τον ευχαριστώ γι' αυτό. Η μητέρα μου ήταν πιο αυστηρή, δεν ήθελε να ασχολούμαι τόσο πολύ με το ποδόσφαιρο, ήθελε πρώτα να διαβάζω τα μαθήματά μου» λέει ο Αγουέρο, για τον οποίο ο γιατρός που ήταν παρών στον τοκετό της μητέρας του είχε μια πρόβλεψη... «Θα φέρει τύχη στην οικογένεια» είπε. Και είχε δίκιο.
Έστω κι αν μετά από τόσα χρόνια καριέρας η ατυχία, αν μπορεί να θεωρηθεί τέτοια ένα πρόβλημα υγείας, οδηγεί τον Αργεντινό στην αποχώρησή του από την αγωνιστική δράση νωρίτερα από ό,τι θα το ήθελε ο ίδιος: μετά από την κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα, του πρώτου τίτλου με την εθνική ομάδα της πατρίδας του, μετά τη μετακίνησή του στη Μπαρτσελόνα εκεί που έβλεπε έναν νέο δρόμο να ανοίγεται στην καριέρα του.
Το τέλος έρχεται πρόωρα, όχι με μια θεαματική έκρηξη, αλλά με έναν λυγμό... Είναι ο ήρωας που μένει μόνος του, τώρα οι τίτλοι του τέλους θα πέσουν γι’ αυτόν…
