Υπάρχει μία φάση διάρκειας περίπου 15 δευτερολέπτων, στο 75' του ματς Ιωνικός-ΠΑΟΚ. Η μπάλα παίζει στο μεσοεπιθετικό πλάτος (από την εδώ πλευρά ως την απέναντι) του Ιωνικού και, καθ' οδόν, τίθεται σε φίφτι-φίφτι διεκδίκηση τέσσερις φορές διαδοχικά. Τέσσερις φορές, ένας με ένα επί ίσοις όροις, ένας γαλάζιος και ένας με άσπρα-μαύρα. Και τις τέσσερις, τις κερδίζει ο εκάστοτε γαλάζιος. Εν τέλει η φάση κλείνει, με φάουλ υπέρ του Ιωνικού. Δεν κόστισε κάτι, στον ΠΑΟΚ. Γι' αυτό, πέρασε απαρατήρητη.
Είναι τα 15 δευτερόλεπτα όμως, που εν περιλήψει αναδεικνύουν το πρόβλημα-ΠΑΟΚ. Δεν αγαπάς τη μονομαχία, πιθανότατα θα χάσεις από εκείνον που τρέφεται/ζει με τη μονομαχία. Στον Ιωνικό εδώ και 40 χρόνια δε, παρατηρεί κανείς πως, όσα και να άλλαξαν από την εποχή που τον είχαν ο Μελισσανίδης και ο (πατέρας) Σπανός κι αργότερα Κανελλάκης και υιοί, αυτό στο dna του συλλόγου παραμένει απαράλλακτο. Η δύναμη της επιθυμίας για τη μονομαχία. Το σφρίγος, που λέμε. Και στο συγκεκριμένο γήπεδο, ένα παραπάνω. Νίκαια, Νίκαια, φτωχογειτονιά.
Ο Ιωνικός βρήκε ένα ολόιδιο 5-3-2, κόπια του Ατρόμητου στο δικό του παιγνίδι πρόσφατα με τον ΠΑΟΚ. Τακτοποιήθηκε με άνεση, σε αυτό. Είχε φανεί και στο Ηράκλειο πόσο ταιριάστηκε με αυτό, στην "κατά λάθος" ήττα από τον ΟΦΗ. Εφραξε τον άξονα, κι έστειλε τον ΠΑΟΚ στα πλάγια. Πράγμα που, ακόμη και στο "στενό" τερέν, δεν ήταν το πρόβλημα. Ο ΠΑΟΚ βρήκε και τα δύο γκολ, από σέντρα-ασίστ των ακραίων μπακ. Πρόβλημα του ΠΑΟΚ ήταν, ότι ο Ιωνικός τον έπαιξε όπως δεν αρέσει καθόλου στον ΠΑΟΚ να τον παίζεις. Οπως στενοχωρείται ο ΠΑΟΚ να τον παίζεις.
Του επιτέθηκε (στη φάση που ο ΠΑΟΚ είχε κατοχή) με κλεψίματα ψηλά, τουλάχιστον για όσο άντεχαν να το κάνουν. Ετσι, κέρδισαν τη φάση του πέναλτι. Και φυσικά, αντεπιτέθηκαν. Πρέπει να μέτρησα ίσαμε έξι μεταβάσεις, 60-70 μέτρων. Ο ΠΑΟΚ σταμάτησε, την εξής μία. Αυτή που κάνει φάουλ στη σέντρα, και παίρνει κάρτα, ο Εσίτι. Ετσι, βρήκαν το τρίτο γκολ. Αλλά και πουθενά να μη τους έβγαζαν οι αντεπιθέσεις, πάλι με αυτά τα ανέβα-κατέβα των 60+60 ή 70+70 μέτρων κούραζαν τα απρόθυμα κορμιά των παικτών του ΠΑΟΚ.
Και βέβαια, το δράμα-Μπίζεσβαρ. Από παίκτης-βαρόμετρο για το καλό του ΠΑΟΚ, ευεργεσία για τον ΠΑΟΚ ότι αντικαταστάθηκε. Ο Μπίζεσβαρ, πρακτικά δίχως θερινή προετοιμασία, από παιγνίδια επέστρεψε (στο Κύπελλο Εθνών Βόρειας/Κεντρικής Αμερικής) και σε παιγνίδια απευθείας (προκριματικά Κόνφερενς Λιγκ) μπήκε. Εχει καταφανή ανάγκη, να τον διαχειρίζονται όπως ο Ολυμπιακός τον Βαλμπουένα. Ο ΠΑΟΚ επιφυλάσσει στον Μπίζεσβαρ, διαχείριση...Αγκιμπού Καμαρά. Αυτοκτονικό. Καταστροφικό. Με κάθε Μπίζεσβαρ στο ποδόσφαιρο, (τον) προσέχεις για να (τον) έχεις. Εάν ο Ολυμπιακός επιφύλασσε στον Βαλμπουένα διαχείριση Μπίζεσβαρ, τώρα ο Βαλμπουένα δεν θα είχε κουράγιο, όχι να παίξει, ούτε στο δικαστήριο με τον Μπενζεμά να πάει. Προσέχεις για να έχεις, με κάθε θυσία και με κάθε κόστος. Κυριολεκτικά, με κάθε θυσία/κόστος.
Παρατηρεί κανείς ότι σιγά-σιγά ο Λουτσέσκου "το παίρνει αλλιώς" προκειμένου να επιφέρει την αποσυμπίεση που αισθάνεται πως το γκρουπ, τούτη τη στιγμή, τη χρειάζεται. Υποψιάζομαι πως καμία αποσυμπίεση δεν θα επέλθει, εάν δεν βρεθούν οι λύσεις ώστε να βελτιωθεί το αγωνιστικό. Λύσεις, έσω. Τα ψώνια, και αργούν και είναι επισφαλή. Επιμένω πως δεν είναι πνευματικό, το ζήτημα-ΠΑΟΚ. Είναι πρωτίστως, καθαρά ποδοσφαιρικό. Οι καλές ομάδες, κάνουν ήττες. Και χοντρές, καμιά φορά. Κανείς δεν εξαιρείται, από τέτοιους κινδύνους στη δουλειά. Οι καλές ομάδες ωστόσο, δεν κάνουν συνεχόμενες ήττες.
Αντιλαμβάνομαι άριστα, πως στρίβω μαχαίρι μέσα σε πληγή. Αλλά τι να κάνουμε που το πιο πρόσφορο παράδειγμα σε αυτό που σημειώνω, είναι...ο Αρης! Η συμπεριφορά, μετά το χοντρό μηδέν-πέντε. Η συμπεριφορά αν θέλετε, μετά τη δική τους ήττα τον Σεπτέμβριο στη Νίκαια. Μία επιβεβαίωση, βάσης ποδοσφαίρου. Ο,τι και να πάθεις, ακουμπάς στη στέρεη βάση και βγαίνεις ξανά έξω, όρθιος. Ενα πειστήριο ότι, και τίποτα να μη καταφέρουν με το -6, πάλι θα είναι "μέσα" στον σκοτωμό για τις εισόδους στην Ευρώπη. Ο Αρης αν με ρωτάτε, είναι ομάδα που με φανέλα Ολυμπιακού "πάει για πρωτάθλημα". Με φανέλα Αρη, είναι ομάδα εφάμιλλη της ΑΕΚ. Και μάλλον πιο καλά ισορροπημένη, σε σχέση με την ΑΕΚ. Ενα και μόνο, αλλά χρόνιο, θέμα έχει ο Αρης. Το έλλειμμα σοβαρότητας, στην ηγεσία. Φωτογραφία μπροστά σε αντίπαλο πάγκο με το δάχτυλο στο στόμα να καλεί σε σιωπή μετά από νίκη, δεν αναρτά ούτε πρόεδρος ομάδας Γ' Εθνικής. Είναι τρελό χωριατιλίκι.
Εν πάση περιπτώσει, και για να το κλείσουμε, ό,τι δυσάρεστο παρουσιάζει ο ΠΑΟΚ μετά τη Λεωφόρο και το μπρέικ των Εθνικών Ομάδων, είναι δικός του(ς) λογαριασμός. Με τη Λίνκολν όμως, είναι λογαριασμός όλης της Σούπερ Λιγκ. Επείγει, να υπάρξει το μετέπειτα (της Λίνκολν) τον Φεβρουάριο. Ποτέ δεν ξέρεις τι (μικρό) θα κρίνει στο τέλος, το να επιστρέψει η Σούπερ Λιγκ στα πέντε, από τέσσερα, ευρωπαϊκά εισιτήρια. Αν είναι να μη το πετύχουμε, τουλάχιστον να μην είναι...λόγω Γιβραλτάρ!
