Δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο από το να μπορέσει μία ομάδα να βρει έναν ποδοσφαιράνθρωπο και να δουλέψει κάτω από τις οδηγίες του για να εξελίξει το πλάνο που έχει στήσει μαζί του.
Μοιάζει με αλγόριθμο που είναι σπάνια εξυπηρετούμενος για διάφορους λόγους. Κάποιες φορές μπορεί να μη βρίσκεις έναν ικανό γνώστη του αθλήματος, άλλες μπορεί αυτός να μην κολλάει με τα θέλω ή τη νοοτροπία που έχει ένα κλαμπ, ενώ υπάρχουν κι οι φορές που μπορεί να μην υπάρχει η σωστή συνεργασία της ομάδας μαζί του, προκειμένου να μιλήσουν την ίδια γλώσσα, να ικανοποιήσουν τα θέλω του και να μπορέσει να υποστηρίξει με τις καλύτερες δυνατές συνθήκες το πλάνο του και να κριθεί στη συνέχεια για την επιτυχία ή την αποτυχία του.
Αυτό που βιώνει ο ΠΑΟΚ τις τελευταίες εβδομάδες είναι ίσως ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε έναν μεγάλο ποδοσφαιρικό σύλλογο με ό,τι συνεπάγεται αυτό για την τεράστια πίεση που δημιουργούν οι υψηλές προσδοκίες και οι στόχοι, αλλά εξηγείται σίγουρα από την παραπάνω… ασυνεννοησία.
Βυθισμένος σε μία αγωνιστική εσωστρέφεια που δημιούργησε ο ίδιος στον εαυτό του με βάση κάποιες κακές εμφανίσεις τον τελευταίο μήνα, ο ΠΑΟΚ έχει μπει ως ομάδα, οι ποδοσφαιριστές του δηλαδή, στην δίνη ενός ψυχολογικού προβλήματος που αφορά την αμφισβήτηση των πραγματικών τους δυνατοτήτων.
Όσα προβλήματα και αν έχει το συγκεκριμένο ρόστερ σε επίπεδο σύνθεσης και έλλειψης χαρακτηριστικών, στην Νεάπολη ή στη Νίκαια αν θέλετε, έπαιξε, ξανά, πολύ πιο κάτω από τις πραγματικές του δυνατότητες και ατομικά και ως σύνολο.
Κι αυτή η εσωτερική υποτίμηση δεν είναι τίποτα άλλο από αυτό το… vertigo στο οποίο έχει μπει η ομάδα και δε λέει να βγει.
Στη ζωή ό,τι φοβάσαι σου έρχεται, αλλά πριν φτάσεις εκεί το πρώτο που πρέπει να εξηγήσεις μιλώντας στον εαυτό σου είναι γιατί φοβάσαι.
Γιατί αμφισβητείς τις δυνατότητες σου, γιατί έχεις άγχος για το αν μπορείς να κάνεις πράγματα που πριν λίγο καιρό θεωρούνταν «τα βασικά».
Στην περίπτωση του ΠΑΟΚ υπάρχει σαφής εξήγηση.
Το τρικ που επιχείρησε ο Ρουμάνος του γύρισε μπούμερανγκ γιατί υπερεκτίμησε τις δυνάμεις του και γιατί δε σκέφτηκε πως όσο χαρισματικός και αν είναι στο να εμπνέει τους παίκτες του, η υπέρβαση τους θα είχε συγκεκριμένο ταβάνι.
Το παραδέχτηκε στη συνέντευξη Τύπου στη Νίκαια.
Τέτοιο που δε θα μπορούσε να υπερβεί την ανάγκη για να καλή πορεία σε δύο διοργανώσεις παράλληλα.
Αν ο ΠΑΟΚ είχε να διαχειριστεί ένα παιχνίδι την εβδομάδα και πήγαινε από Κυριακή σε Κυριακή με στόχο τη δουλειά για έναν και μόνο τελικό, ίσως και με αυτές τις χτυπητές αδυναμίες στο ανθρώπινο του δυναμικό να μπορούσε να διεκδικεί μέχρι τέλους τους υψηλούς του στόχους στην Ελλάδα.
Το βασικό παράπονο του Λουτσέσκου εδώ και καιρό, το οποίο μοιράζεται με όποιος μιλάει, είναι πως είναι τόσο απαιτητικό το πρόγραμμα των συνεχόμενων αγώνων που η ομάδα του δεν έχει χρόνο να προπονηθεί.
Χαλάρωμα, λίγο τακτική και προσέγγιση του επόμενο αντιπάλου, πλάνο με βάση τους διαθέσιμους και πάμε.
Ο Ολυμπιακός έχει παραπάνω χρόνο; Όχι φυσικά και δεν έχει.
Αλλά είναι μία ομάδα δεμένη πολύ περισσότερο καιρό μαζί, με τον ίδιο προπονητή και με σαφώς λιγότερες αδυναμίες στο ρόστερ.
Αν έστελνα ένα γράμμα στον Ιβάν, το οποίο θα ήμουν σίγουρος ότι θα διαβάσει, θα απέφευγα να του κάνω τον έξυπνο.
Ανθρώπους με τόσο μεγάλη δυναμική δεν τους κουνάς το δάχτυλο, όχι γιατί τους φοβάσαι, αλλά γιατί δεν έχουν λόγο με αυτό τον τρόπο να ασχοληθούν μαζί σου.
Το μόνο που θα κοιτούσα να του αναφέρω είναι πως όσο μεγάλη κι αν είναι αυτή η τρικυμία από την οποία προσπαθεί να ξεφύγει ο ποδοσφαιρικός ΠΑΟΚ, κάτι που εξηγείται γιατί είναι τεράστια η απογοήτευση τόσο εντός όσο και εκτός ομάδας στον κόσμο που πονάει, τόσο εύκολο είναι να δοθεί μία λύση εκ των έσω με μόνο αντίπαλο τον χρόνο.
Η λύση στον πρόβλημα του ΠΑΟΚ είναι ο Ραζβάν. Μη βιάζεστε, θα εξηγήσω τι εννοώ.
Ο ΠΑΟΚ έχει τον δικό του ποδοσφαιράνθρωπο, για τον οποίο είναι και θα πρέπει να συνεχίσει να είναι σίγουρος ότι μόνο εκείνος μπορεί να τον βγάλει και πάλι στον ίσιο δρόμο.
Ο Λουτσέσκου έχει αποδείξει ότι μπορεί να κάνει πρωταθλητισμό, ότι ξέρει να χειρίζεται εξαιρετικά την ψυχοσύνθεση των παικτών του και να παίρνει το 1000% από εκείνους και πως αντέχει και στην πίεση ενός μεγάλου κλαμπ όπως ο «Δικέφαλος».
Κι αν άντεξε στην πίεση μίας ομάδας που λυσσούσε να ξαναπάρει πρωτάθλημα για πάνω από 30 χρόνια, σίγουρα η μεγάλη πίεση από την απογοήτευση που σκορπάει τις τελευταίες αγωνιστικές ο ΠΑΟΚ δεν μπορεί να τον φοβίσει.
Ωστόσο, αυτό που θα υπενθύμιζα στον Ιβάν είναι πως για να μπορέσει να εκμεταλλευτεί τη σπουδαία δική του επένδυση στο πρόσωπο ενός τόσο ικανού προπονητή, θα πρέπει να του δώσει τα όπλα για να καταφέρει.
Όπως είχε τρελαθεί εκείνο τον Αύγουστο και έστω και με καθυστέρηση είχε φέρει τον έναν παικταρά πίσω από τον άλλο, όπως τον Γενάρη τις χρονιάς του πρωταθλήματος έκανε μεταγραφές καλοκαιριού, έτσι και τώρα θα πρέπει να ακούσει τι έχει να του πει ο Ρουμάνος προπονητής.
Αρκεί και ο Ρασβάν από την πλευρά του να μη φοβηθεί και να παραδεχτεί ότι έτσι, με αυτές τις αδυναμίες στο υλικό, ο ΠΑΟΚ δεν μπορεί να πιάσει τους μεγάλους στόχους του. Να υποδείξει τι πρέπει να αλλάξει και να ζητήσει όσα ακριβώς θέλει.
Είναι επίσης ξεκάθαρο ότι αυτή η σκέψη για αγγλικό μοντέλο με προπονητή που κάνει και μεταγραφές δεν ταιριάζει ούτε στη δομή του ΠΑΟΚ, αλλά ούτε και στον Λουτσέσκου, ο οποίος έχει απίστευτο φόρτο από τη δουλειά του με την ομάδα.
Αυτό το καλοκαίρι έγιναν όλα λάθος! Αν ο ΠΑΟΚ το παραδεχτεί μόνο τότε θα μπορέσει να αποσυμπιεστεί.
Πρόεδρος και προπονητής δεν έκαναν συγκεκριμένο το πλάνο που θα έτρεχε η ομάδα και αυτή η ασυνεννοησία προχώρησε χωρίς να επιλυθεί ποτέ.
Αυτή τη στιγμή όλα μοιάζουν διογκωμένα. Οι ποδοσφαιρικές αδυναμίες της ομάδας, αλλά και η απογοήτευση για την κατάρρευση και το πρόωρο δικό της αντίο στους στόχους της και πολύ περισσότερο πως μπορεί να βρεθεί μία λύση.
Η ώρα της αλήθειας έχει φτάσει και μόνο αν στηθεί ένα ξεκάθαρο πλάνο που θα συμφωνηθεί από τον Σαββίδη και τον Λουτσέσκου με τους απαραίτητους ανθρώπους να το τρέξουν, ένα πλάνο που πρέπει να επικοινωνηθεί ξεκάθαρα προς τον κόσμο, τότε και μόνο τότε ο ΠΑΟΚ θα μπορέσει να διαχειριστεί αυτή την αφόρητα πιεστική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ως οργανισμός.
Υ.Γ. Επειδή θα έπρεπε να κλείνω κάπως και το γράμμα δεν υπήρχε καλύτερος επίλογος από αυτόν. «Πρόεδρε ο κόσμος πονά και αντιδρά γιατί του λείπει το δικό σου όραμα για την ομάδα. Οι ξεκάθαρες σκέψεις, οι προθέσεις σου και το σχέδιο σου για να έρθει η ώρα να σε σηκώσουν ξανά στη δική τους αγκαλιά. Εξάλλου, όλοι από την ίδια πλευρά είστε».
