Είτε μιλάμε για τον τελευταίο, πιο... χαλαρό «φίλο-Ολυμπιακό» -που λέει και ο Κοτζιάς- είτε για τον ίδιο τον Βαγγέλη Μαρινάκη, πιθανότατα κανείς στο ενδιάμεσο εύρος οποιασδήποτε σχέσης με την ομάδα, δεν μπορεί να δηλώνει απόλυτα ικανοποιημένος από όσα έχει παρουσιάσει φέτος το σύνολο του Μαρτίνς. Και δεν μιλάμε για αποτελέσματα, μιλάμε για συνολική εικόνα ομάδας. Για καθαρό ποδόσφαιρο, «τεμαχισμένο» σε όλους τους τομείς του: Παιχνίδι με τη μπάλα. Παιχνίδι χωρίς τη μπάλα. Μεταβάσεις. Στατικές φάσεις. Ειδικά για τη συγκεκριμένη ομάδα και όσα μας έχει μάθει έως τώρα, στο build up, την ανάπτυξη, τη δημιουργία και την εκτέλεση. Με εξαίρεση τους πρώτους μήνες του Πορτογάλου στον Ολυμπιακό που ακόμη προφανώς οι πάντες ήταν σε φάση προσαρμογής, ίσως αυτό το τρίμηνο του φθινοπώρου βλέπουμε, όχι ακριβώς τον χειρότερο, αλλά μάλλον τον πιο «άνοστο» Ολυμπιακό επί των ημερών του 51χρονου τεχνικού. Αφήνουμε έξω τα καλοκαιρινά ματς που είναι πάντα ειδικών συνθηκών.
Κοιτώντας πίσω, ξεχωριστά και όλα μαζί, τα 21 φετινά επίσημα ματς -11 στην Ευρώπη και τις 10 αγωνιστικές της Super League- ο Ολυμπιακός ήταν εντυπωσιακός μονάχα στα δυο του ευρωπαϊκά 3-0, με τη Σλόβαν μέσα και τη Φενέρ έξω. Από εκεί και πέρα, είχε ορισμένα καλά διαστήματα, ορισμένα καλά ημίχρονα και κάπως έτσι πορεύεται έως τώρα. Με τις... αναθυμιάσεις μιας καλοκουρδισμένης επί μια τριετία μηχανής.
Αυτό βεβαίως δεν καταγράφεται για... προβληματισμό. Όχι, κάθε άλλο. Ο φετινός Ολυμπιακός, όπως είχε σημειωθεί και προ λίγων εβδομάδων από αυτή τη στήλη μετά από ένα ακόμη «προβληματικό» στην απόδοσή του 90λεπτο, παίζει... όσο χρειάζεται. Ή όσο θέλει. Σε κάθε περίπτωση, παίζει «αρκετά», ώστε να κάνει τη δουλειά του. Και αυτό είναι που πρέπει να προβληματίσει όλους τους υπόλοιπους -τουλάχιστον εντός συνόρων. Όχι τον Μαρτίνς και την ομάδα του. Υπολειτουργώντας σαν σύνολο, βρισκόμενος μακριά από το αγωνιστικό ταβάνι του, με παίκτες-κλειδιά όπως ο Μαντί σταθερά και κατά διαστήματα ο Εμβιλά, να μην είναι ούτε στα... μισά από όσα μπορούν, με τους εξτρέμ του -πλην φυσικά του βιονικού Μασούρα- να αναζητούν ακόμη διάρκεια, με τον Μαρτίνς να «ψάχνεται» σε επίπεδο τακτικής και προσώπων ώστε να «μιξάρει» παλιούς και νέους και με τη συγκυρία των αρκετών ατομικών λαθών που έχουν κοστίσει γκολ και βαθμούς, ο Ολυμπιακός μέχρι στιγμής καταγράφει τα εξής:
-πρωτιά και αήττητο στο πρωτάθλημα, με +6 και +7 από τους βασικούς αντιπάλους του, πριν καν βγει ο Νοέμβρης
-δύο μάλλον εύκολες -ή πιο σωστά- διαδικαστικές νίκες στα ντέρμπι με τους διεκδικητές του τίτλου
-έξι νίκες στην Ευρώπη, όπου θα συνεχίσει να αγωνίζεται τουλάχιστον για έναν ακόμη γύρο και μέσα στο 2022
Διάβασα το πρωινό blog του Σταθόπουλου και σε ένα σημείο γράφει ότι η συγκεκριμένη ομάδα «δεν είναι η περσινή που βγάζει φόβο στον αντίπαλο, αλλά βγάζει τη σιγουριά ότι θα βρει τον τρόπο να σε νικήσει». Με το δεύτερο σκέλος συμφωνώ απολύτως, με το πρώτο συμφωνώ, διαφωνώντας. Το ότι ο Μαρτίνς μοιραία θα έψαχνε να προσθέσει νέα «κόλπα» στην ομάδα του, το είχα προβλέψει από μέσα Σεπτέμβρη σε αυτό το κείμενο. Μετά την ανακοίνωση του Γκάρι Ροντρίγκες, δεν ήταν δα και βουλωμένο γράμμα ο στόχος του Μαρτίνς και του Ολυμπιακού στο κομμάτι του σχεδιασμού. Οι νέοι που ήρθαν, ήρθαν ακριβώς γι αυτό: επειδή θα μπορούσαν να βοηθήσουν την ομάδα να «ξεφύγει» από τη σταθερή φιλοσοφία της όποτε το επέλεγε ή όποτε το χρειαζόταν. «Όλοι τους με μια κοινή συνισταμένη: μπορούν να προσθέσουν στο παιχνίδι της ομάδας στοιχεία που έλειπαν και που θα είναι ικανά να τη βοηθήσουν να έχει όποτε το χρειάζεται ένα plan b ή και ένα plan c, όταν το αρχικό δεν αποδίδει», ανέφερα χαρακτηριστικά σε εκείνο το κείμενο.
Τρεις μήνες μετά, γνωρίζουμε το ότι ο Ολυμπιακός μπορεί να κάνει ματς διαχείρισης, σε χαμηλό τέμπο ή ματς αναμονής παίζοντας στον χώρο. Ματς που μπορεί να «κλειδώνει» τον αντίπαλο χωρίς να ρισκάρει ο ίδιος ή ματς που του αρκεί να φτιάξει 3 έως 5 συνολικά κλασικές ευκαιρίες σε όλο το ματς. Στην τελική, με Ελ Αραμπί, Τικίνιο και Μασούρα, ένα γκολ θα το βρει σε αυτό τον αριθμό -γιατί να μην το κάνει; Όπως και όλα τα υπόλοιπα. Τα κάνει ακριβώς επειδή έχει τα κατάλληλα «υλικά».
Τώρα, γιατί ακριβώς μπορεί και το κάνει αυτό; Ας αναφέρουμε ορισμένες λέξεις-κλειδιά: Εμπειρία. Ψυχολογία νικητή. Ξεκάθαροι ρόλοι. Αυτοματισμοί. Ποιότητα. Ικανότητες. Προσωπικότητες, Στο τέλος της ημέρας, ακόμη και αυτός ο Ολυμπιακός των «με το ζόρι» 2-1 στο πρωτάθλημα, των «διαδικαστικών» νικών στα ντέρμπι, της εικόνας που ακόμη -όπως τα περασμένα χρόνια- δεν σε «γεμίζει», έχει καταφέρει ήδη όσα έχει καταφέρει. Το κάνει αξιοποιώντας το υλικό του, τα ατού του, όλα όσα έχει κερδίσει με τη δουλειά του στο γήπεδο επί μια τετραετία. Και το κάνει με πολλούς διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Είτε αυτός είναι ο Μασούρας με τον Ελ Αραμπί, είτε ο Αγκιμπού ή ο Ρέαμπτσιουκ, η ομάδα του Μαρτίνς βρίσκει τον δρόμο προς τους στόχους της.
Εκεί είναι και όλο το ζουμί. Το τρομακτικό παράδοξο. Μπορεί ο Ολυμπιακός να μην θαμπώνει ακόμη τον κόσμο και τους αντιπάλους του με την απόδοσή του, όμως μην ξεγελιέται κανείς. Αυτός ο Ολυμπιακός είναι που είναι ο πιο επικίνδυνος και που προκαλεί τον πραγματικό φόβο και τρόμο! Γιατί έστω κι έτσι, κάνει «περίπατο» σε Ελλάδα και Ευρώπη. Και ακριβώς επειδή έχουμε το δείγμα του τι μπορεί να κάνει ο Ολυμπιακός του Μαρτίνς με τη γνωστή, με τη σταθερή τριετή φιλοσοφία του, μονάχα να υποθέσουμε μπορούμε ως προς τις ομορφιές που θα δούμε όταν θα αρχίσει να ρολάρει και φέτος. Πιθανολογώ ότι μάλλον κανείς δεν θα θέλει να τον βρει μπροστά του, όταν η μηχανή δεν θα γουργουρίζει στο ρελαντί, αλλά θα ουρλιάζει με τον δείκτη στα κόκκινα...
