Αν φάνε ρήγμα από την άκρη, έχουν να αντιμετωπίσουν μία επικίνδυνη σέντρα, μία έξυπνη ασίστ, ένα κόρνερ. Οχι ακριβώς, μισό γκολ. Elementary, my dear Watson. Που έλεγε κι ο Σέρλοκ Χολμς στον συνεργάτη του.
Από τις big που τακτικά βρίσκουν τοίχο μπροστά, καμία δεν έχει τα φόντα για να τον σπάσει στα ίσα, καμία δεν είναι τόσο εμμονικά δουλεμένη (από τον Ιούλιο στην προετοιμασία) στο να σπάζει τοίχους, όσο ο ΠΑΟΚ. Αρκεί να είναι μέσα, ταυτόχρονα και στα καλά τους, ο Μπίζεσβαρ, ο Ελ Καντουρί, ο Σβαμπ, ο Ζίβκοβιτς, ο Κούρτιτς. Κι ο Λούκας Τέιλορ με τον Βιεϊρίνια, στους μπακ. Θα έλεγα, ακόμη και ο Μιχαηλίδης.
Πρακτικά αυτό, όλοι μέσα και όλοι στα καλά τους, ακόμη δεν έχει συμβεί. Και να συμβεί, ενδέχεται να φέρει εκείνη την ανισορροπία βάζω-τρώω-βάζω-τρώω που αποτυπώνεται στα 17-10 γκολ σε οκτώ αγωνιστικές. Μία "λογική Βόλου", ίσως όχι αναμενόμενη από Λουτσέσκου που τον θεωρούμε φρικιό του κοντρόλ και της ισορροπίας. Ακόμη λιγότερο αναμενόμενη, επειδή το φρικιό-Λουτσέσκου επιλέγει την "ιδέα Βόλου" συνειδητά.
Αν τα βάζω, πόσες φορές θα μου συμβεί ένα 4-4; Μία, σε ολόκληρη τη σεζόν. Αν δεν τα βάζω, πόσες φορές θα φέρω 1-1; Πολλές, μες στη σεζόν. Elementary, επίσης. Μες στο μυαλό μου τώρα, το "σημείο εκκίνησης" της έκπληξης Λουτσέσκου είναι πέντε εβδομάδες πίσω. Πριν το ντέρμπι με την ΑΕΚ, βασίλευε η δυστοκία. Από το ντέρμπι με την ΑΕΚ κι έπειτα, άνοιξαν οι κρουνοί. Ο Ρουμάνος, εμφανώς προκρίνει την "τρέλα" μπροστά από τα "λίγα και σίγουρα".
Δεν το υπαινίχθηκε, καν. Το είπε, ευθέως! Χίλιες φορές ο Λούκας Τέιλορ, να παίρνω στην επίθεση και να χάνω στην άμυνα. Παρά ο Ροντρίγκο Σοάρες, να μη παίρνω στην επίθεση και να μη χάνω στην άμυνα. Από τον Θεό Ελεγχο που οδήγησε στο νταμπλ/αήττητο το 2019, σήμερα, προς το κλείσιμο του 2021, ο ΠΑΟΚ έχει γίνει η μακράν...πιο τηλεοπτική ομάδα στη χώρα.
Ο Ολυμπιακός στο Αγρίνιο, βρήκε τοίχο. Κατά παρέκβασιν των αρχών του Αναστασίου. Μία παρέκβαση, ερμηνεύσιμη. Πρώτον, νωρίς μες στη χρονιά ξέμεινε με ελάχιστες επιλογές. Δεύτερον, έπρεπε συγκυριακά να προστατέψει το συλλογικό φρόνημα. Μετά τα τρία από την ΑΕΚ, μετά την εντός έδρας ήττα-ανατροπή με τον ΟΦΗ, μετά τα πέντε (που θα μπορούσε να είναι και πιο πολλά από πέντε) στου Χαριλάου.
Τόσο κλειστά, 5-4-1, τόσο πίσω, αυτό μάλλον αιφνιδίασε τον Πέντρο Μαρτίνς. Αποδείξεις του αιφνιδιασμού. Νούμερο ένα, στα μέσα του α' ημιχρόνου ο Πορτογάλος άλλαξε σε 4-4-2 τον σχηματισμό. Νούμερο δύο, όταν απόειδε ότι οι δύο φορ κοντά ματαιοπονούσαν ανάμεσα στις πυκνωμένες αντίπαλες γραμμές, τότε κατέβασε στο κέντρο της πόλης τα τανκ. Δέκα λεπτά σκληρό ροκ, δεύτερες μπάλες, γρήγορες ανακτήσεις, στατικές φάσεις, αρκούσαν για να γονατίσουν το μυαλό των μονίμως αμυνομένων.
Κάποιος, από κούραση στην πίεση, αργά ή γρήγορα θα έκανε την κουταμάρα. Στα Γιάννενα, την έκανε ο Σάλιακας. Εδώ, την έκανε ο Μελίσσας. Αν δεν την έκανε ο Μελίσσας, πιθανότατα κάποιος άλλος θα την έκανε σε κάποια επόμενη στιγμή της στυγνής πολιορκίας. Μετά το 1-2 δε, με ακόμη μισή ώρα για ποδόσφαιρο, από ποδόσφαιρο ο Ολυμπιακός δεν έκανε τίποτα. Αλλο, από το να προφυλάσσει με ασφάλεια το σκορ.
Η πολιτική το-μέγιστο-όφελος-με-το-ελάχιστο παιγνίδι, προς το παρόν έχει αποδώσει το 4/4 στα ταξίδια. Τρίπολη, Λαμία, Γιάννενα, Αγρίνιο. Στις οκτώ αγωνιστικές, σε μία ο Ολυμπιακός άξιζε και δεν νίκησε. Στην πρεμιέρα, με τον Ατρόμητο. Σε περισσότερες από μία, νίκησε δίχως απαραιτήτως να αξίζει. Θεωρείται πατροπαράδοτα, συνταγή πρωταθλητισμού. Εκτίμησή μου; Δεν θα γίνεται πάντοτε η δουλειά, με τσιγκουνιά ποδοσφαίρου.
Ο τοίχος στο ποδόσφαιρο, δεν έχει οπωσδήποτε αρνητική χροιά. Εξαρτάται, τι επιλογές διαθέτεις. Ο τοίχος-ΟΦΗ στη Λεωφόρο, είναι παράδειγμα ενεργητικής/αισιόδοξης προσέγγισης. Ο ΟΦΗ διαθέτει την επιλογή των δύο Νοτιοαμερικανών κεντρικών χαφ. Ενα στοιχειώδες homework, έβγαλε το πλάνο. Αλλ' ο ΟΦΗ διαθέτει και passing σε ικανοποιητικό επίπεδο. Και τη σωστή νοοτροπία, πώς να βγάζει τη μπάλα από πίσω προς τα εμπρός. Οχι να τη διώχνει. Να παίζει με αυτήν.
Αιτία ανησυχίας για τον Παναθηναϊκό, δεν είναι το 0-0 μετά το φεστιβάλ των γκολ στα προηγούμενα εντός έδρας ματς. Η δημιουργική ανησυχία για να την πάρει σπίτι ο Γιοβάνοβιτς και να το επεξεργαστεί, είναι ότι ο αντίπαλος διαβάζει εύκολα, πια, τον Παναθηναϊκό. Το ευανάγνωστο, βγάζει μάτι. Κλείνεις τον Αλεξανδρόπουλο στο οκτώ και τον Καρλίτος στο δέκα, καθάρισες. Ο ΟΦΗ το έκανε...επειδή μπορούσε. Με τον Γαγέγος και τον Μεγιάδο. Υστερα, πρακτικά κινδυνεύεις μονάχα από το έξι και το εννέα.
Διόλου αναπάντεχο, τις μόλις δύο φορές που ο Παναθηναϊκός απείλησε on-target, η μία στο κόρνερ του α' ημιχρόνου ήταν με το έξι (Ρουμπέν Πέρεθ) και η άλλη στο β' ημίχρονο με το εννέα. Οταν εννέα έπαιζε, μετά τον Ιωαννίδη, ο Καρλίτος και του πήγαν σωστά τη μπάλα εκεί που τη ζήτησε, ο Ρουμπέν Πέρεθ με το εύστοχο άμεσο άνοιγμα και ο Χουάνκαρ με την πολύ καλή σέντρα.
Η δουλειά του καλού Σέρβου κόουτς στο εξής, είναι να διαχειριστεί ότι καινούργιοι παίκτες του ρόστερ ευρίσκονται σε διαφορετική "ημερολογιακή φάση" ερχόμενοι από άλλη ήπειρο και άλλο ημισφαίριο. Είναι, να σκάψει στο βάθος εναλλακτικών επιλογών (προσώπων και τρόπου παιγνιδιού). Είναι, να δει ότι ο Αλεξανδρόπουλος από το "γιατί δεν παίζει βασικός στην Εθνική;" των καφενέδων, στα τελευταία 180 λεπτά με Αστέρα+ΟΦΗ έχει καταγράψει την εξής μία και μοναδική ενέργεια ρεπερτορίου (στην Τρίπολη, εκεί που τον σταμάτησε ο Πέπε Καστάνιο με φάουλ+κίτρινη). Είναι, να ενεργοποιήσει ή να επανενεργοποιήσει παίκτες εν αναμονή στις παρυφές της ενδεκάδας. Κάμποση δουλειά!
Δεν είναι δική του δουλειά, του Ιβάν, γιατί ο Παναθηναϊκός έχει να πάρει πρωτάθλημα από το 2010 και κύπελλο από το 2014. Δική του δουλειά είναι, μες από το σωστά εξελισσόμενο ποδόσφαιρο, πρωτίστως να συντηρήσει την ωραία αύρα στην έδρα. Η θετική εντός έδρας αύρα, η ολόψυχη στήριξη, σώζει ζωές! Εάν η ΑΕΚ δεν την είχε στο Στάδιο την Κυριακή, πολύ αμφιβάλλω ότι θα έφτανε στη νίκη.
Κι αν πρέπει να μιλήσουμε για ευκρινή αγωνιστικό στόχο, η δουλειά του Ιβάν είναι να εξασφαλίσει στο κλαμπ πως δεν θα συμβεί το...αδιανόητο. Να χάσουν την τέταρτη θέση από τον Αρη του -6. Ο Αρης, να το κοιτάζουμε με ρεαλισμό, είναι καλύτερη ομάδα από τον Παναθηναϊκό. Αλλά το -6 είναι -6. Ηδη ωστόσο, η απόσταση συρρικνώθηκε στο μισό. Από τους έξι βαθμούς, στους τρεις. Θα συρρικνωνόταν κι άλλο, μη πω θα εξανεμιζόταν κιόλας, αν το αποτέλεσμα ΑΕΚ-Αρης ήταν το στατιστικά φυσιολογικό.
Η ΑΕΚ, αυτή τη στιγμή με αυτούς τους χαφ στο έξι/οκτώ, το μάξιμουμ εφικτό είναι αυτό που κάνει. Δεν μπορεί, τα build-up και τη συνδυαστικότητα. Δεν περιλαμβάνονται αυτά, στα όπλα της. Το μοναδικό (όχι ακριβώς) build-up, είναι να πάρει από τον τερματοφύλακα τη μπάλα ο αριστερός στόπερ και να ψάξει με το βλέμμα πού είναι ο Τσούμπερ για να του τη μεταφέρει με αμεσότητα. Δεν θα εκπλαγώ, ακόμη και στον Απόλλωνα...να του αφήσει τη μπάλα.
Τα αληθινά όπλα της ΑΕΚ είναι η συγχρονισμένη/εντατική πίεση, πράγμα στο οποίο φαίνεται πως με αυτόν τον προπονητή καταγράφει ξεκάθαρη πρόοδο. Είναι η ταχύτητα και η τεχνική, γενικώς η ατομική ποιότητα, στις επιθετικές μεταβάσεις. Είναι η ισχύς στις στατικές φάσεις, ως κι ο Λε Ταλέκ έχει σκοράρει έτσι! Είναι και, fingers crossed, ο τερματοφύλακάς της. Προπάντων όμως, είναι αυτό που σημειώσαμε. Η θετική ενέργεια, από το γύρω-γύρω. Η αίσθηση συσπείρωσης.
Μία άλλου τύπου εκδοχή, από το ελάχιστο στο μέγιστο.
