MENU

Πάει και το όγδοο ματς του Παναθηναϊκού στο πρωτάθλημα. 3Χ8 μας κάνει 24. Ο Παναθηναϊκός έχει 11. Κερδίζοντας λιγότερους απ’ τους μισούς βαθμούς σε σχέση με αυτούς που διεκδίκησε. Δεν το λες κι επιτυχία, ούτε λόγο χαράς. Υπήρχε ως… αποκούμπι η εικόνα στα εντός έδρας που όντως μέχρι τώρα ήταν εξαιρετικά. Κόντρα στον ΟΦΗ, όπως συνηθίζει ο Παναθηναϊκός, τα… γκρέμισε όλα.

Ένα άνευρο σύνολο, που έπαιζε κυρίως πίσω απ’ τη μπάλα στο πρώτο μέρος, που δεν έδειχνε να έχει τον παραμικρό τρόπο να διασπάσει την άμυνα του ΟΦΗ. Μια ομάδα που προφανώς θεωρούσε πως ο κόσμος θα βάλει γκολ κι όλα θα πάνε καλά. Δεν πάει έτσι όμως.

Αγωνιστικά είδαμε μια ομάδα απ’ την… χτικιασμένη εποχή Μπόλονι. Ο αντίπαλος την πίεσε στην αρχή, αυτή φοβόταν και δεν μπορούσε να δημιουργήσει. Βαθιές μπαλιές του Βέλεθ, συνολικά γεμίσματα «λουκούμι» για τους αντίπαλους αμυντικούς ή τον τερματοφύλακα του ΟΦΗ. Μηδενική ατομική ενέργεια, μηδενική προσωπικότητα, μηδενικό νεύρο.

Δεν πετάχτηκε απλά το πρώτο ημίχρονο που θα νόμιζε κανείς πως ο Παναθηναϊκός έχει απέναντί του κάποια Ευρωπαϊκή ομάδα σε αγώνα ομίλου. Και το δεύτερο τραγικό ήταν. Φάση δεν έκανε το Τριφύλλι. Δείχνοντας «πελαγωμένο», δίχως την παραμικρή φρεσκάδα και ικανότητα. Μοιραία ήρθε το 0-0.

Είναι συνήθεια για τον Παναθηναϊκό όποτε βρίσκει ξανά τον κόσμο του, να τον… μουντζώνει. Να του λέει «αφού ήρθες, να σε στεναχωρήσω τώρα μην ξαναπατήσεις ρε μεγάλε». Δεν είναι ποδοσφαιρική ανάλυση, αλλά… ρε παιδιά νικήστε τον ΟΦΗ στην έδρα σας. Δε ζήτησε κανείς διπλό στο «Μπερναμπέου».

Είναι καθαρά θέμα προσωπικότητας πλέον. Πέρα απ’ την ίδια την ικανότητα που σαφώς για πολλούς παίκτες υπάρχει θέμα. Αλλά δεν γίνεται να δεχτούμε πως ο Μεγιάδο μόνος του μπορεί να κάνει… πλάκα σε όλα τα κεντρικά χαφ του Παναθηναϊκού. Είναι ανέκδοτο ακόμη και να αναφέρεται. Κουρασμένοι μη κουρασμένοι, ας βρουν τον εγωισμό να αντιδράσουν. Να σώσουν την ποδοσφαιρική τους αξιοπρέπεια.

Δυστυχώς όσο κι αν περιμένουμε, δε θα αλλάξει αυτό το φαινόμενο. Προσωπικότητα δεν είναι κάτι που αποκτάς. Ή το έχεις ή δεν το έχεις. Κάποιος μπορεί να έχει ταλέντο, να είναι εξαιρετικός ποδοσφαιριστής. Αλλά να μην είναι πρωταθλητής στην ψυχή. Να μην μπορεί να το κάνει. Δεν είναι κακό. Ούτε σημαίνει πως η ομάδα ξαφνικά έγινε… για τα πανηγύρια.

Καλό προπονητή έχει ο Παναθηναϊκός. Καλή ποδοσφαιρική «μαγιά» διαθέτει. Για να φτιάξει ψωμί, όμως, θέλει περισσότερα απ’ τη μαγιά. Με το που πάρει ένα θετικό αποτέλεσμα η ομάδα, αισθάνεται ξαφνικά πως έκανε το χρέος της. Ηρεμεί, «αδειάζει» κι ακολουθεί ένα άνευρο εκνευριστικό θέαμα. Όπως αυτό με τον ΟΦΗ.

Η προσωπικότητα δε θα κάνει κάποιον να ντριπλάρει με κλειστά μάτια. Θα τον κάνει όμως να μην ανέχεται τις διαμαρτυρίες και τους τσαμπουκάδες του Νίκου Μαρινάκη στη Λεωφόρο τουλάχιστον! Όχι για να «απαντήσει» με τσαμπουκάδες, αλλά να «απαντήσει» με ένα 4-0 και στο καλό φίλε μου.

Η κορυφή απέχει ήδη 9 βαθμούς για τον Παναθηναϊκό. Ο οποίος σε επίπεδο συγκομιδής βαθμών, έχει παραμείνει πίσω. Σε τέτοιο σημείο που θα αρχίσουμε πάλι να συζητάμε το αν μπορεί να βγει στην Ευρώπη ή όχι. Συγγνώμη, όσο κι αν η ομάδα «χτίζεται» και προσπαθεί να βρει τα πατήματά της, είναι τραγικό να αναφέρεται αυτή η αμφιβολία. Να μπαίνει το «αν» πριν την Ευρώπη.

Σε επίπεδο συνολικής νοοτροπίας, πρέπει όλος ο οργανισμός να έχει μοναδικό του στόχο τον πρωταθλητισμό. Το λέμε και θα το λέμε συνέχεια. Γιατί έτσι είναι ο Παναθηναϊκός. Όσο αρκείται η διοίκηση, ο κόσμος, οι πάντες, με το «εντάξει μωρέ δεν πάμε και για πρωτάθλημα», τότε γιατί αναζητάμε ευθύνες απ’ τους παίκτες και γιατί αναφερόμαστε στην προσωπικότητά τους;

Τέλη Οκτώβρη και ο Παναθηναϊκός είναι στο σημείο που έχει συνηθίσει να είναι. Αυτό το εντελώς κενό συναίσθημα που σε κάνει να κοιτάς τους πιο πάνω να… τρέχουν μόνοι τους και να ρωτάς τον εαυτό σου τα γνωστά υπαρξιακά: «Ποιος είμαι; Που πάω;».

Όταν αυτοί που πρέπει απαντήσουν «είμαι ο Παναθηναϊκός και πάω ΜΟΝΟ για πρωτάθλημα», ίσως να έχει γίνει ένα πρώτο βήμα. Αναζητώντας τη «χημεία», το «δέσιμο», το να γίνει ο Σάρλια-Χένρικσεν και ο Ρούμπεν-Ζιλμπέρτο Σίλβα, το κενό όλο και θα μεγαλώνει. Για μια ομάδα που πρωτίστως έχει ξεχάσει ποια είναι…

Η προσωπικότητα αγοράζεται, δε «φτιάχνεται»