Η ήττα ή η νίκη, είναι μέσα στο παιχνίδι. Αυτό που δείχνεις στο χορτάρι όμως, δεν είναι μέσα στο παιχνίδι. Είναι μέσα στην ψυχή και στο κεφάλι σου. Είναι στην ιδιοσυγκρασία σου. Είναι στο αν μπορείς βρε αδερφέ. Όχι να παίξεις καλό ποδόσφαιρο, αλλά να αντέξεις το βάρος της φανέλας που φοράς. Αν σε λυγίζει, δεν είναι κακό να κάτσεις στην άκρη καμιά φορά…
Δεν αναφερόμαστε σε έναν ποδοσφαιριστή. Αναφερόμαστε σε όσους έχουν αγωνιστεί στα εκτός έδρας ματς που υπήρχε η απαίτηση της νίκης. Του αποτελέσματος. Ειδικά τώρα στην Τρίπολη, φτάσαμε στο σημείο να… πονάνε τα μυαλά μας με αυτή την απαράδεκτη χαλαρότητα που έδειχνε η ομάδα.
Ανέμενες ένα παιχνίδι που ο Παναθηναϊκός θα αρχίσει πιεστικά, θα δοκιμάσει να πιάσει τον αντίπαλο απ’ τον «λαιμό», να τον κλείσει. Ίσως να μη σκόραρε, αλλά θα «λύσσαγε» για να το κάνει. Αντ’ αυτού, ο Αστέρας μπορεί να πήρε και όλες τις προσωπικές μονομαχίες στο ματς.
Αυτή τη φορά δε σου φταίει και η ατυχία, καθώς ο αντίπαλος δε σκόραρε νωρίς και δεν προηγήθηκε. Μπήκες εσύ μπροστά στο σκορ. Όχι για πολύ, μη χαλάσει και το κακό συνήθειο. Ακόμη κι αυτό, στο ποδόσφαιρο είναι. Η ατυχία της άμεσης ισοφάρισης όπως ήρθε μετά το τραγικό λάθος του Πούγγουρα. Σου «τουμπάρει» το ματς ο Αστέρας στο πρώτο μέρος. Μέσα σε 15 λεπτά ανατρέπει το 0-1 και το κάνει 2-1. Εκεί… έσβησε το παιχνίδι.
Όπως σβήνει πάντα όταν ο Παναθηναϊκός βρίσκεται πίσω στο σκορ. Μια ομάδα που μακριά απ’ την έδρα της, δείχνει μηδενική προσωπικότητα, μηδενική ικανότητα να απειλήσει ουσιαστικά. Με σεβασμό και εκτίμηση στον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, θα μας επιτρέψει να διαφωνήσουμε για την ανωτερότητα του Παναθηναϊκού. Είχε την κατοχή. Αλλά σε όλο το δεύτερο ημίχρονο, ενώ χάνει 2-1, «καθαρή» φάση του δεν υπήρξε. Η πιο καλή ευκαιρία του, ήταν το παραλίγο αυτογκόλ απ’ το γύρισμα του Ιωαννίδη. Το οποίο και να περνούσε απ’ τον αμυντικό, υπήρχε άλλος παίκτης του Αστέρα από πίσω.
Ένα παράλληλο ποδόσφαιρο χωρίς ουσία, δεν είναι απειλή για τον αντίπαλο. Που σε περιμένει σαν… ξερολούκουμο για να σε κόψει. Μη δίνοντάς σου χώρο να σουτάρεις στην παράλληλη κίνηση και σε αναγκάζει ουσιαστικά να βγάλεις σέντρες. Όλες μα όλες ήταν προπόνηση για τον τερματοφύλακα του Αστέρα.
Άλλα 90 λεπτά να έπαιζε ο Παναθηναϊκός, ανατροπή δε θα έκανε στο παιχνίδι. Όπως του έκανε ο Αστέρας μέσα σε ένα τέταρτο. Γιατί; Επειδή το ήθελε περισσότερο, επειδή είχε τον τσαμπουκά. Επειδή σου έχει πάρει τον αέρα, δεν είναι ντροπή να το λέμε. Έφτασε το Τριφύλλι να είναι πλέον «πελάτης» του Αστέρα Τρίπολης και του ΠΑΣ Γιάννινα. Λαϊκίστικο ακούγεται, αλλά καμιά φορά η εξήγηση είναι τόσο απλή.
Το ζήτημα δεν είναι μόνο ποδοσφαιρικό. Δε θα συζητήσουμε αν οι αλλαγές στα μπακ διαμόρφωσαν άλλη εικόνα στο ματς. Ούτε για το αν η αντικατάσταση του κακού στο πρώτο μέρος Βιτάλ, εξυπηρέτησε κάτι. Καθώς ο Βραζιλιάνος έχει το ένας με έναν, το οποίο με κλειστές άμυνες το θες.
Πας ως ομάδα στην έδρα που σου έκανε χειρονομίες και σε έβριζε ο Παπαδόπουλος. Εκεί που ήθελες να παίξεις ξύλο στα αποδυτήρια πριν κάποιους μήνες. Καλά όλα αυτά, αλλά ο τσαμπουκάς φαίνεται στο χορτάρι. Δεν έχει καμία σημασία πως άλλαξε ο προπονητής και δεν ήταν όλοι οι παίκτες εκεί. Ο Παναθηναϊκός είναι ένας οργανισμός που έχει συνέχεια. Άρα είναι ζήτημα αξιοπρέπειας ποδοσφαιρικής. Δεν την έδειξαν οι Πράσινοι.
Το πιο στενάχωρο απ’ όλα, είναι πως ο Παναθηναϊκός δεν έχει το χάλι της περασμένης σεζόν. Ποδοσφαιρικά είναι ξεκάθαρα καλύτερος. Αλλά με τη νοοτροπία του «έλα μωρέ κάπου θα μου βγει και θα νικήσω», το μόνο που κατορθώνει είναι όταν συναντά αντιπάλους με… μαχαίρια στα δόντια, να τον πιάνει τρικυμία. Είναι ανεκδιήγητο και ποδοσφαιρικά αυτοκτονικό να προηγείσαι στο ημίωρο και να χάνεις στο ημίχρονο. Όντας η ομάδα που έχει να νικήσει οκτώ μήνες εκτός έδρας!
Και για να μην τρελαθούμε, ο Αστέρας ως ομάδα δεν έχει σχέση με την περασμένη σεζόν. Ένα αναχρονιστικό ποδόσφαιρο στη μεγαλύτερη διάρκεια του ματς, με τον Μπαράλες να παίζει ξύλο για την πρώτη κεφαλιά και μετά αν μπορεί να «σπάσει» στα άκρα για κόντρα επίθεση. Ακόμη κι έτσι, όμως, η ανούσια κατοχή και οι τελικές χωρίς απειλή, δεν μπορούν να νικήσουν.
Είναι ανεπίτρεπτο αυτή η ομάδα, που έχει ικανότητα και δε γίνεται να το ξεχνάμε μετά από ήττα, να έχει τόσες νίκες όσες και ήττες. Να μετρά ήδη 11 χαμένους βαθμούς σε 7 αγωνιστικές. Ο Άρης που ποδοσφαιρικά δε βλέπεται μπροστά στον Παναθηναϊκό, αν νικήσει εντός τον Παναιτωλικό, θα έχει τέσσερις παραπάνω βαθμούς απ’ το Τριφύλλι (χωρίς να υπολογίζουμε το -6).
Απαγορεύεται να συνεχιστεί αυτή η διαδικασία. Απαγορεύεται πλέον αυτή η άνιωθη αντιμετώπιση. Διότι και οι δικαιολογίες έχουν όρια. Δε γίνεται να θυμόμαστε πως η ομάδα είναι νέα, πρέπει να «χτιστεί», έχει νέο προπονητή και πολλά νέα πρόσωπα στο ρόστερ, μετά τα εκτός έδρας ματς που δε νικά. Στη Λεωφόρο που μοιράζει τεσσάρες και πεντάρες σα… στραγάλια, που βρίσκει την ετοιμότητα; Είναι ποδοσφαιρική αξιοπρέπεια πλέον. Απέναντι σε «χωριά» ποδοσφαιρικά πάντα, που ο Παναθηναϊκός δεν έπρεπε να τα «βλέπει».
Y.Γ. Τα προηγούμενα μαύρα χρόνια, με τα οικονομικά, τους περιορισμούς μεταγραφών κτλ, ο Παναθηναϊκός διαμόρφωσε ένα ρόστερ ανάγκης. Κάποια παιδιά, όσο εξελίσσεται η ομάδα και ανεβάζει το επίπεδό της, έστω κι αν δεν έχει φτάσει ακόμη εκεί που πρέπει, δυστυχώς αποδεικνύουν πως δεν μπορούν να ακολουθήσουν. Δεν είναι κακό να μείνουν στην άκρη, δεν είναι κακό να αναζητηθεί το κάτι καλύτερο για το ρόστερ. Διαφορετικά θα ταλαιπωρείται η ομάδα, θα ταλαιπωρούνται και τα παιδιά άδικα…
