Εκανε την πόλη Μονακό, κάνει την ομάδα Λέστερ

Ηταν εύκολα, αυτό με τον Βόλο, το πιο πληθωρικό επιθετικό παιγνίδι του ΠΑΟΚ εφέτος. Είχε υψηλή συνδυαστικότητα, πολλαπλά πατήματα στην αντίπαλη περιοχή, άπειρες φάσεις-γκολ και με build-up και σε transition, τρομερό ποσοστό τελειωμάτων on-target. Ο συνδυασμός, ο "τερματοφύλακας της αγωνιστικής" να έχει δεχθεί τέσσερα γκολ...κι όμως να είναι τερματοφύλακας της αγωνιστικής, τα λέει όλα.
     
Ολο το υπόλοιπο, συμβαίνει. Παντού, στον κόσμο. Στον καθένα. Τουλάχιστον μία φορά έχει συμβεί, σε οποιονδήποτε (παίκτη ή προπονητή) είναι χρόνια στο ποδόσφαιρο. Η Λίβερπουλ έχασε το πρωτάθλημα στην Αγγλία το 2014 με τον Μπρένταν Ρότζερς, ένα βράδι στην έδρα της Κρίσταλ Πάλας που το 0-3 έγινε 3-3 στο τελευταίο δεκάλεπτο...με (άσχετο) Κλάτενμπεργκ διαιτητή! 
     
Θα ξανασυμβεί, γιατί δεν υπάρχει στον πλανήτη-ποδόσφαιρο ο άνθρωπος που δεν θα μπει στον πειρασμό να βιαστεί, σ' ένα 3-0 ή σ' ένα 4-1, να βάλει το ματς για ύπνο. Κι ύστερα, εάν οι άλλοι αντιδράσουν, σε κυριαρχεί εκείνη η "κρίση πανικού" που είναι τόσο ακαταμάχητη όσο μία γιγαντιαία χιονόμπαλα που έρχεται καταπάνω σου και τρέχεις μάταια, στον ύπνο σου ή στον ξύπνιο σου, σ' ένα εφιάλτη οπωσδήποτε, να την αποφύγεις.
    
Από κάποιο σημείο κι έπειτα, είναι για να γίνει, το νιώθεις ότι θα γίνει, γίνεται με κάποιον τρόπο, το μυαλό είναι αδύνατον να το διαχειριστεί διότι έχει στο μεταξύ παραλύσει, συνήθως εκείνος ο "κάποιος τρόπος" είναι ο πλέον απίθανος. Στο Γεντί Κουλέ ΟΦΗ-ΑΕΚ σκόραρε, για μία και έως σήμερα μοναδική φορά στη ζωή, ο Βούρος. Στην Τούμπα ο τερματοφύλακας της αγωνιστικής δεν θα έπαιζε καν, τόσο που είχε κρεμάσει την ομάδα του σε πρότερους αγώνες, εάν δεν ήταν τραυματίας ο Κότνικ.
     
Ακόμη και ότι έδωσε ο ΠΑΟΚ στον Βόλο τον χώρο, με την πεποίθηση ότι στις μεταβάσεις του δεύτερου ημιχρόνου θα εύρισκε στο ανοιχτό γήπεδο και πέμπτο και έκτο γκολ, και αυτό στέκει. Εάν υπάρχει ένα "θανάσιμο αμάρτημα" σε όλη εκείνη την τρέλα, το αμάρτημα είναι η, πώς να την πω, ανελαστικότητα του Λουτσέσκου. Η φωτιά πλησίαζε στο σπίτι, και ο προπονητής τήρησε το προσχεδιασμένο rotation σαν να ήταν το ματς στα δύο-τρία γκολ διαφορά. 
     
Η κατάληξη της τρέλας ήταν ότι αμέσως με την ισοφάριση σε 4-4, δηλαδή ακριβώς εκεί που χρειαζόταν στο τελευταίο δεκάλεπτο-δεκαπεντάλεπτο τη μία ενέργεια του 5-4, ο Ραζβάν ταυτόχρονα απέσυρε και τα τρία βαρύτερα χαρτιά της frontline! Το αποτέλεσμα ήταν ότι, χρειαζόταν Ζίβκοβιτς και είχε Μιτρίτσα. Χρειαζόταν Ακπομ+Σβιντέρσκι και είχε μόνο Σβιντέρσκι. Χρειαζόταν Μπίζεσβαρ και είχε Μουργκ. Είπαμε, το μυαλό παραλύει. Ευχαριστημένος να 'ναι, ο κόουτς, που δεν έφαγε πέμπτο.
     
Η ανάλυση τελειώνει εδώ, για να μη εκπέσει στη γελοιότητα. Και πάλι, πολλή είναι. Ανάλυση χωρεί, μες από την επανάληψη του "κανονικού". Ανάλυση δεν στέκει, μετά το "κατ' εξαίρεσιν" ένα. Τι ανάλυση να κάνεις μετά την Πόλη, για τη Μίλαν του 2005; Οτι ήταν προβληματική, η αμυντική ισορροπία της; Καφού και Μαλντίνι είχε, ακραίους μπακ. Η Λίβερπουλ σε αυτές τις θέσεις είχε... Φίναν και Τραορέ. Σέντερ-μπακ έπαιζαν, ο Νέστα με τον Σταμ. Και μπροστά τους, Πίρλο με Γκατούζο. Σας παρακαλώ!
     
Το πρωτάθλημα είναι πολύ δύσκολη υπόθεση, για όλους. Φτύνεις αίμα, όποιος κι αν είσαι, να βάλεις νίκες στη σειρά. Ο Ολυμπιακός, σπανίως δεν υποφέρει στα παιγνίδια του. Και (όχι μόνον, αλλά) κατ' εξοχήν ο Βόλος έρχεται να κάνει το πρωτάθλημα, εκτός από δύσκολο, και πολύ όμορφο. Ο Βόλος την Κυριακή "καταξίωσε" ότι στη Θεσσαλονίκη έπαιζαν το ένα με το δύο της βαθμολογίας. Εβαλε τέσσερα γκολ, με τέσσερις ασίστ. Ασίστ από τον έξω δεξιά, από τον στόπερ, από τον κεντρικό χαφ, από τον αριστερό μπακ. 
     
Λέγεται, δημιουργική ποικιλία. Οι παίκτες του, έχουν τα χαρακτηριστικά για να κάνουν πολλά, όχι μονάχα το εξής ένα, πράγματα στο γήπεδο. Και τους ζητούνται, αυτά τα πολλά. Και εκείνοι ανταπεξέρχονται. Στο 0-1 χάνουν ευκαιρία για το 0-2, με τον δεξιό μπακ. Δεν κάθονται...φρόνιμοι στα αυγά τους, κανένας και ποτέ. Είναι κρυστάλλινη, συνειδητή, διακριτή επιλογή. 
     
Είναι παραδειγματική "ιδέα ποδοσφαίρου". Την ερχόμενη Κυριακή, εκτός από το ένα με το δύο της βαθμολογίας που παίζουν στον Πειραιά, Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ, νωρίτερα παίζουν στο Πανθεσσαλικό και το τρία με το τέσσερα. Κι ο Βόλος είναι ξανά μέσα, σε αυτή τη συζήτηση. Βόλος-ΑΕΚ. Αν ο Αχιλλέας έκανε την πόλη (καταπώς το λέει...) Μονακό, γιατί να μη κάνει την ομάδα (λέμε εμείς...) Λέστερ;
     
Φυσικά, ένας πολύ σοβαρός λόγος που το πρωτάθλημα είναι δύσκολη υπόθεση, και γίνεται και ωραία καθ' οδόν, έχει να κάνει και με Παναθηναϊκό/ΑΕΚ. Ο Παναθηναϊκός με τον υπέροχο Ιβάν, κάπως αρχίζει σιγά-σιγά και το βρίσκει. Αυτό που στο τέλος της ημέρας κάνει το κοινό, χαρούμενο. Η δε ΑΕΚ που, μη λέμε χαζά, δεν το έχει βρει, δίχως να το έχει βρει κοπανάει σε κάθε ματς τρία γκολ. Ταρίφα.
     
Για το 3-0 με τον Ατρόμητο, στον περίγυρο-ΑΕΚ διαβλέπω υπερβολή που με πηγαίνει στην υπερβολή μετά την πρεμιέρα του Παναθηναϊκού με τον Απόλλωνα πριν ένα μήνα. Το πράγματι άξιο καταγραφής, και τούτο δεν συνιστά υπερβολή, είναι ότι στην ΑΕΚ φαίνεται να "αποκαταστάθηκαν" δύο σημαντικά πράγματα που, μάλλον, έπασχαν πριν. Το ένα είναι, η λεγόμενη "δικαιοσύνη της προπόνησης". Δείχνεις, στην προπόνηση; Παίζεις, στον αγώνα. 
     
Το άλλο είναι, το "ποδοσφαιρικό κριτήριο". Αφού κάνεις αυτά που πρέπει όπως πρέπει, παίζεις, τελεία. Παίζεις όπως και να σε λένε, απ' όπου και να έρχεσαι, όσα και να παίρνεις, όποιος και να σε έφερε...