Είναι κρίμα που η προσπάθεια της Εθνικής Ελλάδας δεν επιβραβεύτηκε με αποτέλεσμα στη Σουηδία. Άδικο γιατί ειδικά το ποδόσφαιρο που απέδωσε το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα στο πρώτο ημίχρονο, είχαμε να το δούμε χρόνια! Στην έδρας μιας εκ των σημαντικότερων Ευρωπαϊκών Εθνικών ομάδων. Με σταθερή παρουσία στα τελευταία μεγάλα τουρνουά, με έδρα που δεν την «σπάνε» ούτε μεγαθήρια του αθλήματος.
Η ήττα είναι κρίμα που ήρθε, όχι για την απώλεια των ελπίδων πρόκρισης. Κυρίως επειδή δίνει «τροφή» σε διάφορα… ερπετά που θα συρθούν για πολλοστή φορά, αφήνοντας πίσω τη γλίτσα και το δηλητήριό τους. Με τη μορφή προπαγάνδας. «Χτυπώντας» μέσω των παιδιών που αγωνίζονται με τα «γαλανόλευκα», την ΕΠΟ.
Ο μοναδικός στόχος και σκοπός τους, είναι να επιστρέψει το ποδόσφαιρο στον μεσαίωνα που βίωσε και βιώνει ακόμη σε επίπεδο νοοτροπίας και πρακτικών συγκεκριμένης πλευράς. Επιβάλλεται να μην επιτραπεί η επαναφορά της αρρώστιας και της σαπίλας.
Για την Εθνική ήταν ένα στραβοπάτημα. Που ήρθε εν μέσω αρνητικότητας, χυδαιότητας, έχθρας, ανθελληνισμού, συν τα δικά της αγωνιστικά προβλήματα λόγω τραυματισμών. Την ανηφόρα την ανέβηκε το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Το δύσκολο κομμάτι, πέρασε.
Πρόκειται για την ανηφόρα στην οποία έβαλαν την Εθνική, οι προκάτοχοι των υγιών καταστάσεων. Οι βασιλιάδες της καταστροφής και της σαπίλας. Που έδιωξαν τον Σάντος μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 και πέρασαν το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα στην αφάνεια, μετατρέποντας την Εθνική σε βιτρίνα για την εξυπηρέτηση των θέλω ορισμένων. Οι οποίοι τώρα είναι που ενοχλούνται και δε γουστάρουν την Εθνική. Γιατί ακόμη και στην «αποτυχία» της, αποπνέει υγεία. Και η υγεία τους… αρρωσταίνει.
Τι θέλουν; Να δούμε ξανά το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα που το πήραν ψηλά, να δέχεται τρία γκολ απ’ τη Βόρεια Ιρλανδία, να χάνει 2-1 στα Νησιά Φερόε. Να ταπεινώνεται στην έδρα του απ’ τις ίδιες ομάδες με ήττες. Να τερματίζει τελευταίο και καταϊδρωμένο σε ομίλους το λιγότερο βατούς. Κατρακυλώντας στο ranking της FIFA και φτάνοντας να έχει τώρα κληρώσεις απαιτητικές. Με δύο δυνατούς αντιπάλους σε ομίλους, όπως η Ισπανία και η Σουηδία.
Θέλουν η Εθνική να έχει έδρα το «Καραϊσκάκη». Για να σηκώνονται πανό για σφαγές όπως στη Σρεμπρένιτσα και να μας δείχνει με το δάχτυλο όλη η Ευρώπη. Θέλουν να γίνονται επεισόδια με ξένους οπαδούς (Κροάτες για παράδειγμα). Θέλουν να υπάρχουν στις εξέδρες… επιτροπές οπαδικής ταυτότητας όσων βρεθούν στο γήπεδο για να δουν την Εθνική. Με σκοπό να επιτεθούν ως συμμορίες τραμπούκων σε όσους δεν είναι Ολυμπιακοί.
Επίσης, θα ήθελαν πολύ να μην έχει η Εθνική τον Μαυροπάνο και τον Χατζηδιάκο στην άμυνα, αλλά να φορά το περιβραχιόνιο ο Παπασταθόπουλος. Να είναι εκεί κι ο Μανωλάς με τον Σιόβα. Οι τρεις τους να… κουμαντάρουν τα αποδυτήρια μιας ομάδας, που συμπτωματικά μόλις αυτοί έπαψαν να είναι μέλη της, το «δέσιμο» και το οικογενειακό κλίμα θυμίζει ξανά εκείνο του 2004.
Αλλά και αγωνιστικά, φωνάζουν για αποτελέσματα όπως το Ελλάδα-Εσθονία 0-1 με αρχηγό Παπασταθόπουλο. Για το Ελλάδα-Αρμενία 2-3 με βασικούς Παπασταθόπουλο-Σιόβα και Μανωλά στον πάγκο. Κερασάκι στην τούρτα, το Ελλάδα-Λιχτενστάιν 1-1 με βασικούς Παπασταθόπουλο-Μανωλά και ιστορική στιγμή του δεύτερου το «μπου» στον αντίπαλο επιθετικό που τελικά σκόραρε. Πήγε να τον… τρομάξει με λίγα λόγια.
Η Ελλάδα έχει γυρίσει σελίδα. Όποιος θέλει να ξαναδιαβάσει την προηγούμενη, ας πάει να αγοράσει άλλο βιβλίο. Μια ομάδα που βρήκε ξανά την υγεία της, βρήκε ξανά τα πατήματά της και έχει περιθώρια βελτίωσης. Μια ομάδα που ήταν αήττητη 2 χρόνια, για 14 επίσημα παιχνίδια. Αυτή την ομάδα… πετροβολούν, γιατί θέλουν αυτή των Σαρρήδων και των Γκιρτζίκηδων. Δεν έχουν καταλάβει ακόμη, πως όταν οι χούντες πέφτουν, δεν επανέρχονται, παρά τις επαναλαμβανόμενες προσπάθειες πραξικοπήματος.
