Η φράση «αναστήσαμε τον πεθαμένο» πρέπει να έχει βγει απ’ τα χείλη Παναθηναϊκών, χιλιάδες φορές. Χωρίς κανείς να μειώνει τον Άρη, αλλά ήταν μια ομάδα γονατισμένη στα σχοινιά. Δεν ήθελε καν γροθιά για να βγει νοκ-άουτ. Ένα απλό φύσημα αρκούσε. Αλλά… για τον Παναθηναϊκό μιλάμε. Αδύνατο να χαμογελάσει κανείς για περισσότερο από μια βδομάδα. Λες και το θεωρούν γρουσουζιά οι Πράσινοι.
Θα μας επιτρέψετε να μη σταθούμε στο ίδιο το ματς της Θεσσαλονίκης. Έγινε, νίκησε ο Άρης 1-0, έπαιξαν καλά όσοι έπαιξαν καλά, δεν ήταν καλοί όσοι δεν ήταν καλοί. Στο τέλος-τέλος σε μια ομάδα που θεωρητικά θα ανέβαζε κατακόρυφα την ποιότητά της με παίκτες ενδεκάδας που θα κάνουν τη διαφορά, το να βλέπεις πιο μαχητικό απ’ όλους τον Ιωαννίδη, χτυπάει άσχημα. Όχι για το παιδί, μπράβο του κιόλας. Αλλά αν θεωρούν στο Τριφύλλι πως με κορυφαίο τον Ιωαννίδη θα νικήσουν τον κάθε Άρη στην έδρα του, τότε μάλλον έπεσαν έξω.
Γενικά δεν είναι μια κατάσταση μεταφυσική το ποδόσφαιρο. Είναι απλές οι εξηγήσεις του. Εμείς το κάνουμε περίπλοκο πολλές φορές. Μπλέκουμε πνεύμα, νοοτροπία, φοβική ψυχολογία. Στο τέλος της ημέρας ίσως απλά να είναι ικανότητα και να μη θέλουμε να το πούμε. Διότι και η λάθος νοοτροπία επαγγελματιών ποδοσφαιριστών, υπάγεται στην έλλειψη αυτής της ικανότητας αυτόματα.
Ο Παναθηναϊκός δεν είναι έκπληξη πως έφτασε στην 3η αγωνιστική ενός πρωταθλήματος που σύμφωνα με τον αρχικό προγραμματισμό θα έπρεπε να είναι στην 5η, έχοντας 3 βαθμούς. Κόντρα στον Απόλλωνα στη Λεωφόρο που ήδη έχει αλλάξει τον προπονητή του και έχει δεχτεί 11 γκολ σε τρία ματς. Όχι, καμία νίκη δεν έρχεται απλά και εύκολα. Ούτε θα μειωθεί ο ενθουσιασμός που αισθάνθηκαν τότε οι φίλοι της ομάδας. Το είχαν ανάγκη, το έκαναν. Ήταν θετικός ο υπερενθουσιασμός. Προτιμότερος απ’ την υπερβολική κατήφεια που βιώνει τώρα ο οργανισμός.
Το βράδυ της Παρασκευής, όταν έχασε ο Άρης απ’ τον Ιωνικό, ο Παναθηναϊκός ήξερε πως είχε μπροστά του δύο ματς με ΠΑΣ και Άρη. Αν σε αυτά έπαιρνε 4 βαθμούς, ίσως να είχε «καθαρίσει» με την Ευρώπη, ακόμη κι αν επιστραφούν οι έξι βαθμοί στους Θεσσαλονικείς. Αποτέλεσμα; Μηδέν. Τίποτα. Ούτε γκολ. Το «τρως» στο 5’ στα Γιάννινα, στο 10’ στη Θεσσαλονίκη, τέλος πάμε παρακάτω.
Όχι, δε φταίει η νοοτροπία. Ούτε το πνεύμα των παικτών. Ούτε ο φόβος απ’ την περασμένη σεζόν που έπαιζαν αμυντικά. Δεν πάμε κόντρα σε αυτά, υπάρχουν και είναι σωστά όταν αναφέρονται. Απλά είναι λεπτομέρειες που κρύβουν το δάσος. Ένα δάσος λαθών που έγιναν και οι πάντες τα επισήμαιναν. Για μια σεζόν που ΗΞΕΡΑΝ όλοι, πως το ξεκίνημά της έχει ΤΕΡΑΣΤΙΑ σημασία για την ψυχολογία του κόσμου, για την ηρεμία της ομάδας.
Δηλώνει ο Γιοβάνοβιτς πως θα είναι καλύτερος ο Παναθηναϊκός όταν «δέσουν» τα νέα αποκτήματα. Τότε γιατί δεν ήρθαν νωρίτερα; Γιατί φτάσαμε τέλη Αυγούστου κι αν για ένα τέταρτο δεν είχε τελειώσει το θέμα Παλάσιος, μέχρι και πριν λίγες μέρες θα έψαχνε η ομάδα βασικό εξτρέμ; Δεν ήταν θέμα νοοτροπίας λοιπόν, αλλά ρίσκου που πήρε η ομάδα/διοίκηση και ο προπονητής. Γι’ αυτό κι έκανε ο Παναθηναϊκός βασικό στάδιο προετοιμασίας με τον Αγιούμπ χαφ και τον Σιδερά στόπερ. Εκεί που έπρεπε να «δένει».
Επίσης, ναι θα «δέσουν» οι νεοφερμένοι αργά ή γρήγορα. Αυτό δε σημαίνει πως θα γίνουν και παικταράδες. Το ζήτημα εδώ-παρότι είναι όντως νωρίς-δείχνει να είναι και ποιοτικό. Ο Σάρλια για παράδειγμα δεν έμοιαζε κακός επειδή δεν έχει «δέσει». Ο Ρούμπεν δεν έχει σημαντικές ελλείψεις στο παιχνίδι του (ένταση, τρεξίματα, ανασταλτική αντιμετώπιση) επειδή άργησε να έρθει. Ίσα-ίσα ενσωματώθηκε νωρίς. Ούτε ο Λούντκβιστ θα γίνει οργανωτής επιπέδου σε λίγο καιρό.
Αρκέστηκε ο Παναθηναϊκός σε λύσεις μέτριες. Επειδή είχε εκεί άλλους ποδοσφαιριστές, πήγε στην ποσότητα κι όχι στην ποιότητα. Κλασικό παράδειγμα είναι οι φορ. Τρεις έχει το Τριφύλλι. Ο Ιωαννίδης έχει ένταση, δύναμη, χώνεται στους αντίπαλους αμυντικούς κι αναστατώνει. Ο Καρλίτος είναι της μιας επαφής να πάρει την πάσα και να εκτελέσει. Ο Μακέντα είναι για να δημιουργήσει, να «σπάσει» μπάλα, να βγει εκτός περιοχής και να γίνει έξτρα δημιουργικός κίνδυνος. Και οι τρεις μαζί συνθέτουν έναν καλό επιθετικό για το επίπεδο που-πρέπει να-είναι ο Παναθηναϊκός. Αλλά δεν μπορούν να αγωνίζονται κι οι τρεις μαζί. Άρα εκ των πραγμάτων ήξερες πως κάτι θυσιάζεις με το να μην πάρεις στράικερ επιπέδου.
Τα ρίσκα που πήρε ο Παναθηναϊκός ήταν δύο και σημαντικότατα: Η αργοπορία που σήμανε και την αυτόματη καθυστέρηση στο να είναι έτοιμη η ομάδα, αλλά και στην ποιότητα των περισσότερων κινήσεων που έκανε (εξαίρεση ο Μπρινιόλι, ο Βιτάλ και ο Παλάσιος). Νορμάλ ρίσκα αν ήταν νορμάλ τα πράγματα. Το Τριφύλλι μετά από χρόνια… φάπας και πίκρας, έπρεπε να ορθοποδήσει. Έπρεπε να αρχίσει δυνατά, να πάρει ανάσα και ψυχολογία. Να φέρει κοντά του τον κόσμο. Έριξε ζαριά και του έπεσαν τα ζάρια στον υπόνομο. Μέσα σε τρεις αγωνιστικές, αυξήθηκε η απογοήτευση το ξενέρωμα και το αίσθημα «μία απ’ τα ίδια μας δουλεύουν».
Συνολικά η κατάσταση είναι προβληματική. Ακόμη και το να μην ξέρει ο Παναθηναϊκός γιατί παίζει. Ναι, θεμιτό να προσπαθεί να βελτιωθεί αγωνιστικά. Αυτό όμως δεν είναι στόχος. Θεμιτό να θέλει να βγει στην Ευρώπη, αλλά είναι ντροπιαστικό να αναφέρεται ως στόχος. Παναθηναϊκός είσαι: ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ και μόνο. Αυτός είναι στόχος, ακόμη κι αν μέσα στις σεζόν μετριάζονται ή αυξάνονται οι πιθανότητές σου. Όταν φτάνουμε στο σημείο να φοβούνται να το πουν οι πάντες (στην ομάδα, παίκτες, οπαδοί) τότε ναι υπάρχει σημαντικότατο ζήτημα νοοτροπίας. Δεν είναι δυνατόν να ακούγεται «πάμε για όσο ψηλότερα μπορούμε». Δηλαδή αν βγει έκτος ο ΠΑΟ, οκ δεν έγινε τίποτα είναι το ψηλότερο που μπορούσε;
Με αυτό τον τρόπο δίνεται και άλλοθι στους παίκτες. Φοβικοί είναι οι γύρω-γύρω απ’ την ομάδα. Ακόμη και οι οπαδοί πλέον. Που δεν τολμούν να μιλήσουν για Πρωταθλητισμό. Ξέρουν πως δεν έχει η ομάδα την ποιότητα θα απαντήσουν όλοι. Μαζί τους, αλλά αυτό είναι θέμα ομάδας/διοίκησης. Που έπρεπε να γεμίσει περισσότερη ποιότητα το ρόστερ. Αν δεν υπάρχει η πίεση του Πρωταθλητισμού, αν δεν αισθάνονται όσοι είναι στο Τριφύλλι πως το κυνήγι του συγκεκριμένου στόχου είναι αυτοσκοπός, τότε απλά θα βαλτώνει η κατάσταση. Φτάνοντας στο σημείο που κάποτε κορόιδευαν οι Παναθηναϊκοί, να φορούν μπλουζάκια «δεν πάμε για πρωτάθλημα».
Σε λίγες αγωνιστικές θα είναι καλύτερα τα πράγματα. Η ομάδα όντως θα βελτιωθεί μέσα απ’ τη δουλειά και το «δέσιμο». Θα επιστρέψουν κάποια στιγμή Σένκεφελντ και Κουρμπέλης. Όμως, τι θα έχει μείνει να κυνηγά; Αυτή τη στιγμή με όλες τις ομάδες να έχουν κάνει ανέλπιστες γκέλες, ΟΣΦΠ-ΑΕΚ είναι στο +4, ο ΠΑΟΚ στο +3, ακόμη κι ο Άρης που ήταν έτοιμος να απολύσει προπονητή, μέσα στο γήπεδο έχει +1 βαθμό από σένα. Έρχεται τώρα ο Βόλος, μετά πας στον Ολυμπιακό. Ακόμη και η ισοπαλία στο Φάληρο, θα είναι νέο πισωγύρισμα. Τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός λιγότερο από μια βδομάδα πριν, είχε μπροστά του δύο τεράστιες ευκαιρίες.
Τις πέταξε στα σκουπίδια. Συνηθισμένα πράγματα. Απλά αυτή η συνήθεια, έχει ξενερώσει το… πράσινο σύμπαν. Ένα ξενέρωμα που μειώνει υπερβολικά τις πιθανότητες για κάτι καλό. Όποιο κι αν είναι το καλό τέλος πάντων, επειδή δυστυχώς σε αυτή την εποχή η λέξη «Πρωτάθλημα» είναι στις λογοκριμένες.
Φτάσαμε στο σημείο για να δούμε κανονικό Παναθηναϊκό, να πρέπει να ανοίξουμε youtube. Όχι για τις ένδοξες πορείες, έστω για την ομάδα που αισθανόταν λίγη πίεση από την απαίτηση για στόχους. Πίεση που την ωθούσε και δεν την «έπνιγε» απ’ το άγχος. Για να δούμε την ομάδα να παίζει με τα Πράσινα και τα Λευκά. Θα μας πείτε φταίει το χρώμα της εμφάνισης; Όχι βέβαια! Αλλά αφού ασχολούμαστε τόσο με τα… μεταφυσικά, ας αφήναμε την ωραία βασική εμφάνιση που νίκησε στην πρεμιέρα. Έτσι για το γούρι…
