MENU

Πάει ο Ατρόμητος στο Φάληρο. Παίζει με τον Ολυμπιακό στο «Γ. Καραϊσκάκης». Έχει το θράσος η ομάδα του Περιστερίου, να προσπαθήσει να μη χάσει. Να παίξει το ματς και να κυνηγήσει αποτέλεσμα. Επακόλουθο της προσπάθειας, το να σηκώνονται παίκτες και άνθρωποι του πάγκου. Για να εμψυχώσουν τους ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται, να διαμαρτυρηθούν για ένα φάουλ, ή λόγω υπερέντασης. Ποδόσφαιρο είναι. Ο τέταρτος μπορεί να τους πει «καθίστε κάτω». Στη χειρότερη μπορεί να ενημερώσει το διαιτητή για να προχωρήσει στην εφαρμογή ποινών. 

Σε καμία χώρα του κόσμου δε νοείται να βάζει… όρια ο γηπεδούχος. Δε νοείται να υπάρχουν επιτροπές απειλών, τραμπουκισμών, από διαπιστευμένους. Θέλετε να τους πείτε σεκιούριτι, θέλετε να τους πείτε οπαδούς με ένα καρτελάκι, μέσα θα είστε. Το αστείο αυτό παρατράβηξε. 

Το χρηματικό πρόστιμο στους… επιστήμονες που είχε πει κάποτε κι ο Σαλιαρέλης, δεν είναι τίποτα. Επιβάλλεται να λυθεί το θέμα. Καταντά αηδία η ανοχή σε τακτικές που παραπέμπουν σε νονούς της νύχτας και όχι σε επαγγελματικούς ποδοσφαιρικούς αγώνες. Ή θα χάσεις, ή θα δεχτείς όσα θέλουν να σου κάνουν οι «μάγκες» του Πειραιά; Δεν πάει έτσι. Δε μιλάμε για ξεχωριστό κράτος με δικούς του νόμους. Νόμος δεν είναι το θέλω του Ολυμπιακού! 

Το «παντού είναι Πειραιάς» έτσι κι αλλιώς μια κωμωδία ήταν, γέλιο προκαλούσε. Η εφαρμογή του «παντού είναι Ριζούπολη», παράγινε. Η απαρχή της αλητείας, δυστυχώς έβαλε… γερά θεμέλια και η ιστορία συνεχίζεται. Δεν πρόκειται για 1-2 περιπτώσεις άσχημης αντίδρασης του κόσμου. Είναι ένα ξεκάθαρο σχέδιο μιας επίσημης ΠΑΕ. Που πιέζει, ασκεί bullying αν θέλετε, για να αποκομίσει κέρδος. Απ’ το φόβο των αντιπάλων. Αν δε διστάζουν να τα κάνουν στα ντέρμπι που είναι εκεί εισαγγελείς, τα φώτα της δημοσιότητας πάνω στα ματς αυτά, φανταστείτε τι συμβαίνει σε αναμετρήσεις όπως με τον Ατρόμητο. 

Τακτικές που επί εποχής διοίκησης Μαρινάκη, θυμίζουν καθημερινότητα. Αν δε χάνεις στο Φάληρο, δε θα σηκώνεσαι απ’ τον πάγκο, θα έχεις σκυμμένο το κεφάλι μπαίνοντας στα αποδυτήρια στο ημίχρονο, δε θα βγαίνει ο προπονητής απ’ τον πάγκο για να δώσει οδηγίες, δε θα έχεις επισήμους που θα φεύγουν χωρίς πανοπλία, δε θα περιμένεις να λειτουργούν οι πόρτες για να μπει το πούλμαν στο χώρο κοντά στα αποδυτήρια. 

Καταστάσεις που… πνίγονται απ’ τους περισσότερους. Δε μιλάει κανείς σε μια Ομερτά, όπως ακριβώς γίνεται με τους νονούς της νύχτας. Ούτε παίκτες, ούτε δημοσιογράφοι. Κανένας! Ένα διαρκές «έγκλημα» το οποίο γίνονται μπροστά στα μάτια όλων και το αποσιωπούν. Μια εβδομάδα μετά το ματς κι αν δεν αποκάλυπτε τις εκθέσεις αστυνομίας και παρατηρητή το SDNA, δεν θα μάθαινε κανείς στην Ελλάδα γιατί η ΠΑΕ τιμωρήθηκε με ένα πρόστιμο 23.500€ για… τα μπραβιλίκια των διαπιστευμένων!

Μόνο που εδώ μιλάμε για ποδόσφαιρο. Καταστάσεις που αν βίωνε ο Ολυμπιακός εκτός έδρας, θα είχε προσφύγει στο διεθνές δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων. 

Είναι ευθύνη και υποχρέωση όλων, να σταματήσει αυτή η κατάσταση. Η οποία γιγαντώνει τον αθέμιτο ανταγωνισμό, αυξάνει το αίσθημα αδικίας και αηδίας σε κάθε συμμετέχοντα στη Super League. Το επιτρέπουν για δεκαετίες ολόκληρες. Μη φτάσουμε ως χώρα κι όχι απλά ως άθλημα, στο σημείο που οι υπόλοιποι θα πουν «ε ας κάνουμε κι εμείς τα ίδια». Ποδόσφαιρο είναι, όχι ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Τους οποίους διαρκώς ανοίγει ο Ολυμπιακός. 

Τέλος, είναι κρίμα πως δεν υπήρξε η παραμικρή αντίδραση απ’ τον Ατρόμητο. Ίσως να λειτούργησε ο φόβος. Ίσως να μην ήθελαν να δώσουν έκταση. Είναι λάθος όμως. Όσο μένουν κρυφές οι αλητείες, απλά θα επαναλαμβάνονται. Δεκαετίες ολόκληρες το έχουμε βιώσει στο πετσί μας…

Η εφαρμογή του «παντού είναι Ριζούπολη», παράγινε