Για να βάλουμε τα πράγματα, από την αρχή, σε μία σειρά: σε κάθε μεγάλο μαγαζί (και σε μικρό, φυσικά) την βασική ευθύνη για ΟΛΑ έχει ο ιδιοκτήτης. Αυτός χρεώνεται, στο τέλος της διαδρομής, τα πάντα, όποιος κι αν έχει κάνει λάθος. Απλούστατα επειδή εκείνος έχει επιλέξει τους συνεργάτες ή τους υφισταμένους του.
Εν προκειμένω στον Παναθηναϊκό –σωστότερα, πόσο μάλλον στον Παναθηναϊκό με όσα έχουν συμβεί στο πρόσφατο παρελθόν και τον έχουν πληγώσει πολύ- τη βασική ευθύνη έχει ο Γιάννης Αλαφούζος. Ειδικά όταν αρκετά από αυτά τα σοβαρά λάθη ήταν προσωπικά του.
Προφανώς για την περσινή εικόνα του Παναθηναϊκού μεγάλη ευθύνη είχαν ο Ρόκα και ο Πογιάτος. Αλλά κι εκείνους ποιος τους είχε επιλέξει; Ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ. Αρα πάλι στον Αλαφούζο γύρισε το μεγαλύτερο μέρος των ευθυνών. Αντίστοιχα και για το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός δεν έπαιζε μπάλα με τον Μπόλονι ή ότι συνεργάστηκε μόλις 6 μήνες με έναν τεχνικό διευθυντή (Ντρεοσί), ο οποίος συμπεριφέρθηκε στη λογική του «Μπόλονι ή τανκς» και ουσιαστικά έθεσε εαυτόν εκτός συλλόγου. Πάλι ο Αλαφούζος τα χρεώνεται αυτά, καθώς –είπαμε- είναι η κεφαλή της εταιρείας (του).
Τα γράφω αυτά από την αρχή για να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα σε ό,τι αφορά την κατανομή των ευθυνών. Να προσθέσω επίσης, κάποιες διαιτησίες για τις οποίες όντως ο Παναθηναϊκός είχε δίκιο να φωνάζει πέρυσι. Αν κι εδώ θα βρεθεί κάποιος άλλος ο οποίος θα πει «Μα σε αυτό το ματς αδικήθηκε ο αντίπαλός του». Επειδή, ξέρετε, δεν βγάζουμε ποτέ άκρη με αυτή την ιστορία –και με κανέναν οπαδό, καμιάς ομάδας- για την οικονομία της συζήτησης λέμε ότι «ένα μερίδιο ευθύνης είχαν και κάποιοι διαιτητές που άλλα είδαν κι άλλα σφύριξαν».
Πάμε λοιπόν στην ουσία. Ο Παναθηναϊκός έμεινε εκτός Ευρώπης, γιατί έφταιγαν πρώτα όοοολοι οι άλλοι εκτός των ποδοσφαιριστών του. Κάπου στο… βάθος της κατανομής μπορεί να βρέθηκαν λίγοι που να είπαν: «Μα δε είναι δυνατόν να μην φταίνε και οι παίκτες. Αυτοί παίζουν». Τότε όμως αμέσως πετάχτηκαν από τη γωνία άλλοι 100, που είχαν ξεκάθαρο αντίλογο: «Ναι αλλά ο Αλαφούζος έκανε αυτό, ο Πογιάτος εκείνο, ο Μπόλονι το τρίτο και ο… Γκεστράνιους το άλλο».
Η διαμορφωθείσα κατάσταση στον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια βγάζει σχεδόν πάντα «άβρεχτους» τους παίκτες. Εκείνους δηλαδή που κλωτσάνε μπάλα μέσα στο γήπεδο. Κι αυτό δεν είναι φυσιολογικό.
Πήγε χθες στο Κορωπί ο Αλαφούζος και τους είπε «φέτος δεν υπάρχουν δικαιολογίες για κανένα και για τίποτα». Καταρχάς να σημειώσουμε ότι είναι μια κίνηση, ως τακτική, που δεν τη συνηθίζει. Δεν είναι στην κουλτούρα του. Από τη στιγμή όμως που το έπραξε δεν πρέπει μετά να «εξαφανιστεί».
Οφείλει πρώτος εκείνος να ακολουθήσει μια συγκεκριμένη, όμοια, στρατηγική. Όχι να τον βλέπουν οι παίκτες της ομάδας του κάθε… δύο χρόνια και να τον ακούνε κάθε τρία. Να είναι κοντά τους, παρών, στα καλά και στα δύσκολα. Όχι για να τους «κανακεύει» ούτε για να τους βρίζει. Αλλά για να αισθάνονται οι ποδοσφαιριστές της ομάδας του ότι η διοίκηση είναι παρούσα και έτοιμη να μπει μπροστά όποτε χρειαστεί.
Ο Παναθηναϊκός έχει στον πάγκο του έναν σοβαρό και εργατικό άνθρωπο. Δεν είμαι μελλοντολόγος για να γνωρίζω αν ο Γιοβάνοβιτς θα πετύχει, αλλά δεδομένα το βιογραφικό, ο χαρακτήρας και η δουλειά του, φανερώνουν ότι είναι αξιόλογη περίπτωση προπονητή.
Ταυτόχρονα το μεταγραφικό μπόλιασμα του τριφυλλιού, κυρίως στο φινάλε, ήταν τέτοιο που ανέβασε την ποιότητα του ρόστερ και τις προσδοκίες του κόσμου του.
Τι απομένει; Το κυριότερο. Να δείξουν στο χορτάρι οι ποδοσφαιριστές –από αύριο που ξεκινάει το πρωτάθλημα- αν μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτές τις φιλοδοξίες.
Γιατί λέω λοιπόν ότι φέτος «είναι καιρός να ‘’μεγαλώσουν’’ οι παίκτες του Παναθηναϊκού»; Γιατί από τη στιγμή που έχει επανέλθει η κανονικότητα, η διοίκηση είναι δίπλα τους και ο προπονητής διαθέτει τις ικανότητες, είναι η ώρα να αναλάβουν εκείνοι το σοβαρό μερίδιο που τους αντιστοιχεί. Να «μεγαλώσουν» πρώτα σε νοοτροπία.
Με τον Γιοβάνοβιτς δεν τίθεται ούτε θέμα «δικαιοσύνης» ούτε θέμα συμπεριφοράς όπως υπήρχε πέρυσι με τον Μπόλονι και τον συνεργάτη του, γεγονός που είχε οδηγήσει τους παίκτες να ζητάνε ραντεβού από τον Αλαφούζο.
Οι συμπεριφορές σε κλαμπ σαν τον Παναθηναϊκός αποτελούν το «άλφα» και το «ωμέγα». Το μήνυμα που εστάλη και πριν από λίγο με τον Λούκας Βιγιαφάνες εκτός 4αδας αρχηγών της ομάδας είναι ξεκάθαρο προς όλους στο Κορωπί.
Αρκετές φορές στον (ευάλωτο και πληγωμένο εκ των έσω πολλάκις) Παναθηναϊκό οι ποδοσφαιριστές είχαν μόνιμα άλλοθι (ή και αλήθειες) που τους «απάλλασσαν» από τις ευθύνες. Πότε ο Αλαφούζος, πότε ο προπονητής, πότε ο τεχνικός διευθυντής, πότε ο διαιτητής. Σχεδόν ποτέ εκείνοι δεν έφταιγαν. Και «κρύβονταν» εύκολα πίσω από τα λάθη των άλλων.
Αυτό νομίζω ότι φέτος τελείωσε. Η κατανομή ευθυνών γίνεται στα ίσα. Κάποιοι που αισθάνονταν «αδικημένα παιδιά» είναι καιρός να συνειδητοποιήσουν ότι τώρα οφείλουν να βγουν μπροστά καθώς ο Παναθηναϊκός τους προσφέρει και έχει απαιτήσεις από εκείνους.
Προφανώς δεν… απαλλάσσονται ευθυνών οι υπόλοιποι, με πρώτη την κεφαλή, ούτε όλα πέφτουν στην πλάτη των ποδοσφαιριστών. Σοβαροί να είμαστε. Όμως οι παίκτες πλέον οφείλουν να δείξουν ότι μπορούν, «μεγαλώνοντας» σε νοοτροπία, να (ξανα)μεγαλώσουν τον Παναθηναϊκό ποδοσφαιρικά…
