Το πόνημα των υπερεθνικών ομοσπονδιών προβλέπει τη δημιουργία Ενωσης Διαιτητών, την οποία αποδέχεται και η ΕΠΟ. Αλλωστε η ΟΔΠΕ υπήρχε, η παρουσία της κατοχυρώνονταν από τον αθλητικό νόμο, αλλά την τελευταία δεκαπενταετία είχε περιθωριοποιηθεί.
Σημείο διαφωνίας η δυνατότητα του προέδρου της νεότευκτης Ενωσης Διαιτητών να μετέχει στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΕΠΟ και μάλιστα δια ψήφου. Αυτό απαιτεί η UEFA και δεν θέλει καν να το συζητάει η Ελληνική Ομοσπονδία.
Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι η ψήφος ενός διαιτητή ανάμεσα σε 17 παράγοντες δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία ώστε να γίνεται καυγάς. Όμως δημιουργεί συνθήκες σημειολογίας, οι οποίες κατατείνουν δραστικά στο ρόλο μιας ανεξάρτητης διαιτησίας.
Οι υπερεθνικοί υπερθεματίζουν εδώ και καιρό για την αποκοπή της διαιτησίας από την Ομοσπονδία, καθώς θεωρούν ότι οι επιρροές των παραγόντων είναι τέτοιες που μοιραία φέρνουν την εξάρτηση. Εχουν δίκιο. Όμως αυτή είναι μια αποσπασματική λύση, καθώς οι διαιτητές συνήθισαν να σκύβουν τη μέση στους «μεγάλους» του ελληνικού ποδοσφαίρου ώστε να επιβιώσουν.
Το σκηνικό μπορεί ν’ αλλάξει άρδην μόνο με ριζική αλλαγή στο θεσμικό χώρο της διαιτησίας. Να επαναλειτουργήσουν όλοι οι Σύνδεσμοι Διαιτητών και να εκλέγουν όχι μόνον τον πρόεδρο της ΕΔ, αλλά και τον πρόεδρο της ΚΕΔ. Έτσι θα επιτευχθεί η πολυπόθητη απεξάρτηση από τον εσμό των ποδοσφαιροπαραγόντων και θα πιστέψουν οι ίδιοι οι διαιτητές στις δυνατότητές τους.
Κάθε μεγάλη αλλαγή είτε στην οικονομία είτε στην κοινωνία είτε στον αθλητισμό, περνάει μέσα από την αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Οι διαιτητές πρέπει να ψηφίζουν τους εκπροσώπους τους και μονάχα μια αιρετή ΚΕΔ θα διασφαλίσει την αλλαγή σκυτάλης από τη διεθνή επιτροπεία στο παραγωγικό κομμάτι της ελληνικής διαιτησίας.
