Πρώτη και καλύτερη η ολιστική μελέτη. Ουδείς γνωρίζει τι θα απογίνει. Υποτίθεται ότι στην ΕΠΟ την συζητούν και τη διαπραγματεύονται με τις υπερεθνικές ομοσπονδίες, αλλά φτάσαμε στην καινούργια σεζόν και τίποτα δεν εφαρμόστηκε ακόμη.
Η στήλη είχε επισημάνει ότι το πόνημα της FIFA και της UEFA δεν είναι πανάκεια. Όμως έχει μια ιδιαίτερα χρήσιμη μεθοδολογία, η οποία μπορεί να αποδώσει μόνο μέσα από σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Δυστυχώς αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου: Κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν.
Άλλο ανοιχτό ζήτημα είναι η διαιτησία. Οι ξένοι είχαν υποσχεθεί από το 2016 ότι θα έβαζαν τα πράγματα στη θέση τους, αλλά απέτυχαν πλήρως. Ούτε μια ΚΕΔ είναι ικανοί να επιλέξουν.
Η αναβλητικότητα του Μαρκ Κλάτενμπεργκ δημιουργεί συνθήκες αναστάτωσης και δεν συμβάλει στην ομαλότητα. Το τοπίο είναι θολό, οι αποφάσεις αποτελούν προϊόν διαρκών συμβιβασμών και το διαιτητικό καράβι μοιάζει ακυβέρνητο. Ήδη οι ρέφερι γκρινιάζουν και για τα οικονομικά, όπως τα ποσοστά στις Ενώσεις και την επιβάρυνση του κόστους των τεστ κορωνοϊού.
Μια τρίτη παράμετρος είναι η κρατική παρέμβαση στο ποδοσφαιρικό αυτοδιοίκητο. Οι υπερεθνικοί διαβεβαιώνουν τους εγχώριους ποδοσφαιροπαράγοντες ότι θα διευθετήσουν τα θέματα που προέκυψαν με την άτακτη νομοθέτηση Αυγενάκη. Ποτέ δεν κατανόησαν ότι έπρεπε να τα προλάβουν πριν δημιουργηθούν.
Ακανθώδες ζήτημα και η διάσταση απόψεων ανάμεσα στον πρόεδρο της ΕΠΟ και τα μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής. Θα αναδειχτεί μέσα στη σεζόν και θα έχει οδυνηρές επιπτώσεις.
Δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα για την εξέλιξη του ποδοσφαίρου στη χώρα μας. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στη βαθμολογία της UEFA.