Η ποδοσφαιρική δικαιοσύνη ήταν αμείλικτη: πρωταθλήτρια Ευρώπης η Ιταλία. Η σκουάντρα του Ρομπέρτο Μαντσίνι, του ανθρώπου που τη μεταμόρφωσε, που την έφερε πιο κοντά -ποδοσφαιρικά- στην υπόλοιπη Ευρώπη, του μαέστρου από τον πάγκο που άλλαξε νοοτροπία και κουλτούρα σε μια τεράστια και παραδοσιακή σχολή που δε σήκωνε… μύγα στο αμυντικό σπαθί της.
Με αυτή την οπτική ναι, η Ιταλία είναι… η Ευρώπη, όπως σημειώνει ο ιταλικός Τύπος σήμερα στα πανηγυρικά του πρωτοσέλιδα. Είναι η Ευρώπη, διότι οι ατζούρι είχαν το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου με το μέρος τους. Επειδή ήταν σύνολο με αρχή, μέση και τέλος, χωρίς βεντετισμούς, με την υπεροψία να απέχει επιδεικτικά και την αποφασιστικότητα να είναι η μεγαλύτερη αρετή τους τον τελευταίο μήνα που χαρήκαμε το Euro.
Αποφασιστικότητα που αποτυπώθηκε σχεδόν εμβληματικά στο στιγμιότυπο με τον Κιελίνι να αρπάζει από το σβέρκο τον άτυχο Σακά. Η φάση αυτή, η κίνηση του Ιταλού κάπτεν -έστω και ενστικτωδώς αφού από δική του λάθος εκτίμηση ο πιτσιρίκος ετοιμαζόταν να χαθεί από τα μάτια του 37χρονου (!!!) στόπερ, είναι το επιστέγασμα όλων των απαντήσεων στο ερώτημα “γιατί το πήρε η Ιταλία;”.
Η σκουάντρα είναι η αφέντρα της Ευρώπης από σήμερα, διότι:
- Δείξε μου το τέρμα σου να σου πω τι ομάδα είσαι: Τζιανλουίτζι Ντοναρούμα. Στα 22 του είναι ήδη στο δρόμο του θρυλικού Μπουφόν κι αν συνεχίσει έτσι και είναι υγιής, θα έρθει η στιγμή που θα υποκλιθεί μέχρι και ο αξεπέραστος Τζίτζι.
- ΟΜΑΔΑ: Με όλα κεφαλαία. Λείπει ο μεγάλος αρχηγός. Πού είναι ο Πίρλο; Ο Ντελ Πιέρο, ο Τότι, ο Μπάτζο, ο Μαλντίνι, ο Μπαρέζι, ο Νέστα, ο Καναβάρο; Πουθενά. Κι όμως, ο μαέστρος όπως είπαμε και παραπάνω ήταν στον πάγκο. Το μυαλό ήταν εκεί να συνθέσει ένα μεγάλο έργο, να δώσει στον κάθε ποδοσφαιριστή το κίνητρο που χρειάζεται, ακόμα και στους μπαρουτοκαπνισμένους Μπονούτσι (34) και Κιελίνι (37), να βρει τις λύσεις κόντρα στην ατυχία του Σπινατσόλα.
- Χαρακτήρας. Σε αντίθεση με τους Άγγλους, οι ατζούρι έδειξαν στόφα. Έβγαλαν ότι έχει απομείνει από το αιώνια πρωταγωνιστικό dna τους και μετά την ψυχρολουσία από το όμορφο γκολ του Λουκ Σο, συνήλθαν. Αυτοχαστουκίστηκαν κι άρχισαν να παίζουν μπάλα. Δεν τους έβγαινε τίποτα στο πρώτο, ενώ η κατοχή πλησίαζε το 60-40%. Επέμειναν όμως γιατί οι κούπες κόποις κτώνται.
- Κιελίνι: Ο MVP στα 120 λεπτά του κανονικού αγώνα και της παράτασης. Τι έκανε ο άνθρωπος στα 37 του (τα κλείνει τον άλλο μήνα). Μου θύμισε τον Καναβάρο στο Μουντιάλ του 2006 που ανεβοκατέβαινε το γήπεδο λες κι έκανε βόλτα. Πήρε τη θέση όλων των μεγάλων που… απουσιάζουν από αυτή την ποδοσφαιρική γενιά των Ιταλών και άρπαξε τους λίγους Άγγλους από το σβέρκο, μεταφορικά και κυριολεκτικά.
- Άγγλοι ε; Ποιοι Άγγλοι; Η ομάδα που επένδυσε στο 1-0 από το δεύτερο λεπτό και δεν επανήλθε ποτέ στο γήπεδο. Έκατσε πίσω από τη μπάλα και περίμενε τον αντίπαλο, μας έκανε να χασμουριόμαστε σε έναν τελικό που ΔΕΝ ήταν ποτέ συναρπαστικός, ούτε μας τρέλανε με τις φάσεις του. Οι Άγγλοι είναι τυχεροί. Έχουν τον Χάρι Κέιν, τον πιο οργανωτικό και έξυπνο Ευρωπαίο φορ, έχουν τον Φίλιπς που οργώνει κάθε φύλλο του γκαζόν, έχουν το πολύ δυνατό Σο, έχουν τον Πίκφορντ που τους δίνει στα πέναλτι το πλεονέκτημα αφού είναι εκείνος που “βγάζει” πρώτος πέναλτι, είναι η ομάδα που πήγε στον τελικό από το τραβηγμένο πέναλτι του ημιτελικού κόντρα στη Δανία, είναι η ομάδα που τα περισσότερα παιχνίδια της τα έδωσε στην έδρα της και παράλληλα ταξίδεψε τα λιγότερα χιλιόμετρα.
Και πάλι… zero.
Οι Άγγλοι έχασαν ιστορική ευκαιρία να ξεκολλήσουν από το ’66. Κάποιοι θα πουν ότι έχουν το μέλλον μπροστά τους με Ράσφορντ, Σάντσο κλπ. Κάποιοι άλλοι θα πουν ότι είναι η πιο λίγη, η πιο λούζερ εθνική ομάδα όλων των εποχών.
Εσείς τι λέτε;
ΥΓ. Απολαυστικός ο Κάιπερς. Διαιτητάρα. Αφησε το παιχνίδι να εξελίσσεται στη ροή του χωρίς να χάσει φάση και κυρίως, άφησε το αντρικό παιχνίδι. Μια ερώτηση: Θα έδινε το πέναλτι στους Αγγλους, στον ημιτελικό με τη Δανία; Ηρεμα ρωτάω...
Follow me: ChriStatho
