Τα πράγματα ήταν ζόρικα. Πραγματικά ζόρικα. Πίστευαν ότι είχαν καθαρίσει. Είχαν γυρίσει το κλειδί στην πόρτα και είχαν τραβήξει τον σύρτη. Είχαν κάνει αυτό που κάνουν πάντα και περίμεναν, απλώς να αδειάσει η άμμος από την κλεψύδρα.
Με το Βέλγιο το έκαναν μαεστρικά, όπως μόνο αυτοί ξέρουν. Στα τελευταία 21 λεπτά παιχνιδιού, παίχτηκαν μόνο εννιά λεπτά καθαρού ποδοσφαίρου! Λίγες διαμαρτυρίες παραπάνω, λίγες καθυστερήσεις στην επαναφορά, λίγο θεατρινίστικοι ψεύτικοι τραυματισμοί και η «δουλειά» έγινε. Οι Βέλγοι την πάτησαν σαν μαθητούδια, ήξεραν πως οι ατζούρι τους κορόιδεψαν, μα δεν ήξεραν που και πως να ψάξουν το δίκιο τους.
Αυτή τη φορά δεν αρκούσε. Ο Μοράτα τους χάλασε την δουλειά, μα δεν ήταν μόνο αυτό. Ο βασικός στράικερ, Τσίρο Ιμόμπιλε είχε βγει. Ο Βεράτι είχε θυσιαστεί. Ο Μπαρέλα τα είχε φτύσει. Ο Ινσίνιε το ίδιο. Ο Σπινατσόλα ήταν στο σπίτι του, λαβωμένος και οι δύο πλάγιοι μπακ (Τολόι, Ντι Λορέντσο) θα έπρεπε να παίξουν εκτός θέσης στην παράταση.
Οι Ισπανοί είχαν όλο το μομέντουμ. Την ενέργεια του ματς. Την μπάλα στα πόδια τους. Η παράταση είχε φαβορί και μάλιστα ξεκάθαρο. Βούτυρο στο ιταλικό ψωμί, που όσο πιο ξεγραμμένους τους έχει κάποιος, τόσο περισσότερο απενοχοποιούνται ποδοσφαιρικά και ατσαλώνουν.
Οι Ιταλοί δεν είναι οι πιο ταλαντούχοι παίκτες που κλωτσάνε το τόπι. Δεν είναι οι πιο τεχνίτες, οι πιο γρήγοροι, οι πιο ευέλικτοι, οι πιο σωματώδεις. Είναι όμως αυτοί που (πάντα) φτιάχνουν τις καλύτερες ομάδες. Είναι αυτοί που ξέρουν τα μικρά μυστικά που δημιουργούν ένα κλίμα ομόνοιας, σύμπνοιας, αυταπάρνησης, αλληλεγγύης.
Ο τρόπος που μαζεύτηκαν για να ακούσουν τις οδηγίες, το στρατηγικό σχέδιο για την τέλεια «ληστεία» από τον Ρομπέρτο Μαντσίνι, είχε τέτοια αρμονία, ήταν βγαλμένος από έναν αναγεννησιακό πίνακα ζωγραφικής. Βασικοί, αναπληρωματικοί, τεχνικό επιτελείο, πραγματικά ένα. Πιο ένα δεν γίνεται. Μία αγκαλιά. Μία φωνή. Μία ανάσα. Ένα βλέμμα. Ένας στόχος. Πιο Ιταλία δεν γίνεται.
Αυτές οι μικρές λεπτομέρειες που δείχνουν ότι κανείς δεν προεξέχει από τον κοινό σκοπό. Ο τρόπος που αγκαλιασμένοι ουρλιάζουν τον εθνικό ύμνο. Ο τρόπος καρμπόν που το κάνουν οι 11 αναπληρωματικοί. Τα ομοιόμορφα ατσαλάκωτα κουστούμια στον πάγκο.
Ο τρόπος που πανηγυρίζουν, ακόμα και για μία χαμένη ευκαιρία αντιπάλου. Ο τρόπος που μορφάζουν. Ο τρόπος που προσπαθούν να δημιουργήσουν ψυχολογικό πλεονέκτημα από κάθε φάση. Ο τρόπος που ο Τζιόρτζιο Κιελίνι κέρδισε και τα δύο στριψίματα νομισμάτων και επέλεξε εστία και πρώτη εκτέλεση και έκανε χαβαλέ, σπάζοντας τα νεύρα του Τζόρντι Άλμπα. Αληθινοί μαέστροι. Επιστήμονες.
Αυτή τους η σπάνια ικανότητα να δημιουργούν άθραυστα, συμπαγή, ομοιογενη σύνολα του ενός καλοκαιριού, τους κάνει σχεδόν ανίκητους στα νοκ-άουτ. Αυτός θα είναι ο 10ος τελικός της «σκουάντρα ατζούρα» σε 25 αθροιστικά συμμετοχές σε Παγκόσμια Κύπελλα και Euro! Οι Ιταλοί έχουν πάει τελικό στο 40% των μεγάλων διοργανώσεων που έχουν συμμετάσχει, το νούμερο είναι εξωφρενικό, αδιανόητο, ασύλληπτο.
Είναι παραμυθάδες, «ηθοποιοί», μακιαβελικοί, κυνικοί, αδίστακτοι, αλλά πάνω από όλα είναι μάστορες. Πολλοί φτιάχνουν πίτσα, όμως κανείς όπως οι Ιταλοί. Πολλοί φτιάχνουν μακαρόνια, όμως κανείς όπως οι Ιταλοί. Πολλοί προσπάθησαν να παίξουν όπως οι Ιταλοί, μα κανείς δεν ξέρει να παίξει όπως η «σκουάντρα ατζούρα»…