MENU

«Συνήθως στεναχωριόμαστε όταν ένα μέλος μας θέλει να ακυρώσει τη συνδρομή του και συνηθίζουμε να παλεύουμε με πάθος για κάθε ένα από τα μέλη μας, όμως στη δική σας περίπτωση δεν μπορούμε καν να νιώθουμε πίκρα. Υποδεχόμαστε την ακύρωση της συνδρομής σας με ιδιαίτερη χαρά».

Σε έναν κόσμο που αλλάζει, πρέπει να φροντίσεις να είσαι στη σωστή πλευρά. Ο Τζορτζ Φλόιντ δολοφονήθηκε στις 25 Μαΐου του 2020. Η εποχή ήταν περίεργη. Η κάθε μέρα ήταν περίεργη. Η κάθε γνώμη ήταν περίεργη. Και σε μια Γερμανία, όπου η φωνή του ρατσισμού θα ακούγεται πάντα πιο ύποπτη από κάθε άλλο μέρος του κόσμου, ο Πιερ Κουντέ ήταν ξεκάθαρος. «Ανήκω στους τυχερούς ανθρώπους. Δεν έχω βιώσει άμεσα τον ρατσισμό. Είχα την ευλογία να περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που δεν ήταν ρατσιστές. Στην Ατλέτικο όλοι μου οι συμπαίκτες ήταν λευκοί και δεν με έκαναν να νιώσω ούτε μια στιγμή άνισος ανάμεσά τους. Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι πρέπει να ξεχνάμε τι συμβαίνει στον κόσμο ή να αδιαφορούμε. Υπάρχουν αδέρφια μου που τους φέρονται σαν «σκατά», σα να είναι υποδεέστεροι. Έχει συμβεί και στο ποδόσφαιρο. Δεν έχω προσωπική εμπειρία, αλλά υπάρχει».

Στις 6 Ιουνίου του 2020, ο Καμερουνέζος άσος της Μάιντζ σκόραρε απέναντι στην Άιντραχτ. Η ομάδα του κέρδισε στην Φρανκφούρτη κι εκείνος γονάτισε συμβολικά, αποτίνοντας φόρο τιμής στον δολοφονηθέντα. Τρεις μέρες μετά, ο σύλλογός του έγινε κυρίαρχο θέμα στην Ευρώπη. Ο λόγος; Πήρε ξεκάθαρη θέση κατά του ρατσισμού, όπως εκείνος αποτυπωνόταν σε επιστολή οπαδού της Μάιντζ. «Δε μπορώ να ταυτιστώ με το σύλλογο εδώ και μήνες. Νιώθω ότι είμαι στο Κόπα Άφρικα και όχι στην γερμανική μπουντεσλίγκα. Ξέρω τι θα μου πείτε, αλλά όχι, ξεκάθαρα δεν είμαι ρατσιστής. Το απαγορεύω αυτό. Όμως υπάρχει ένα όριο και εδώ και εβδομάδες τουλάχιστον εννέα σκουρόχρωμοι ποδοσφαιριστές παίζουν στην ενδεκάδα της ομάδας…».

Η Μάιντζ τον αποχαιρέτησε με τιμή… Ο Πιερ Κουντέ ένιωθε ότι βρίσκεται σε ασφαλές περιβάλλον και ήταν περήφανος για την ομάδα του. Ήταν, όμως, άραγε αυτό που ονειρευόταν ότι θα έβρισκε στην Ευρώπη οκτώ χρόνια μετά τον ξενιτεμό του;

Το δρομολόγιο του τρόμου…

Λίμπε στο Καμερούν. Γνωστό ως το 1982 ως Βικτόρια. Χωριό Κίε. Τσεκάρετε όλα τα κουτάκια των κλισέ και των στερεοτύπων που μπορεί να έχετε στο μυαλό σας για μια υποσαχάρια, αφρικανική χώρα. Το κάνατε; Καλώς ήρθατε στη ζωή του Πιερ Κουντέ Μαλόνγκ. Τη ζωή, η οποία όσο κι αν βελτιώνεται, όσο κι αν αλλάζει, όσο κι αν προστίθενται σε αυτή βασικά προνόμια, θα κατηγοριοποιείται από τις δυτικές κοινωνίες. «Ο πατέρας μου ήταν αρχιτέκτονας και η μαμά μου νοικοκυρά και παρότι ήμασταν τέσσερα αδέρφια, φρόντιζαν να έχουμε τα προς το ζην. Δεν ήταν πάντα εύκολα. Έπρεπε να περπατήσουμε μια ώρα για να φτάσουμε στο τρένο και πολλές φορές δεν είχαμε χρήματα να επιστρέψουμε ή να πάρουμε κάτι να φάμε. Όμως είσαι παιδί. Τα ζεις όλα διαφορετικά, δεν καταλαβαίνεις ότι είναι δύσκολα».

Ο Μπαμπέι Νίκολας Μαλόνγκ και η Μαρθ Λουίζ Γκισέλ έχουν φύγει από τη ζωή. Δεν πρόλαβαν να δουν πού θα έφτανε ο γιος τους και πώς απορρόφησε και χρησιμοποίησε τα εφόδια που πήρε από εκείνους για τη ζωή. «Πάντα ήξεραν πώς να διαχειριστούν τις καταστάσεις», διηγείται η αδερφή του, Μετούγκ Μαρί, που μεγάλωσε στο ίδιο δωμάτιο με τον Πιερ. Όλα τα αδέρφια μοιράζονταν το ίδιο δωμάτιο, εξάλλου και ο νέος άσος του Ολυμπιακού ήταν ο μικρότερος. «Ήξεραν πότε έπρεπε να τον αφήνουν να ασχολείται με το ποδόσφαιρο και πότε να τον μαζεύουν για να συγκεντρωθεί στο σχολείο».

Ο πατέρας του ήταν ο πρώτος του προπονητής. Μια μπάλα που κατάφερε να του αγοράσει, το παιχνίδι με το οποίο απασχολούταν για ώρες. Η αυλή του σχολείου το πρώτο μέρος που τον ανακάλυψαν. «Υπήρχε μια ομάδα στην πόλη και ήρθαν να μιλήσουν στη μητέρα μου για να με αφήσει να παίξω. Τους έδωσε το πράσινο φως. Ερχόταν όλη η οικογένεια και με έβλεπε τα ματς, η μαμά μου, μου αγόρασε παπούτσια και από τότε, όταν ήμουν ακόμα παιδί, όλη η οικογένεια με στήριζε».

Η Μετούγκ Μαρί έβαλε τα κλάματα, όταν πρόσφατα τον είδε να σκοράρει με την Εθνική Καμερούν. «Δεν είχα καταλάβει στην αρχή ότι ήταν εκείνος. Έχει μια εσωτερική αυτοπεποίθηση, την οποία την πήρε από τον πατέρα μας. Χωρίς να επιδεικνύεται, ξέρει καλά ποιος είναι και πού μπορεί να φτάσει. Δεν έχω τον παραμικρό ενδοιασμό να προβλέπω ότι ο Κουντέ θα γίνει κορυφαίος παίκτης. Έχει τη σωστή νοοτροπία και την επιθυμία να μαθαίνει. Έχει μια φλόγα μέσα του».

Τίποτα από όσα είπε η μεγάλη του αδερφή δεν ήταν συμπτωματικό. Η συνέντευξη δεν είχε παρά μερικούς μήνες που δημοσιεύτηκε και η διαδρομή του Κουντέ από το 16χρονο παιδί που άφησε το Καμερούν μέχρι τον διεθνή άσο που σκόραρε απέναντι στο Κάπο Βέρντε ήταν μακρά. Τρομακτική στη σκέψη που πόσα ταλέντα έχουν προσπαθήσει να κάνουν το ίδιο δρομολόγιο και έχουν αποτύχει. Εφιαλτική στη σκέψη του πόσοι άνθρωποι θέλουν να κάνουν το ίδιο δρομολόγιο και δεν καταφέρνουν ποτέ να φτάσουν στον προορισμό τους. Ο Πιερ ήταν τυχερός. Δεν τον εξαπάτησαν. Δεν τον περιφρόνησαν. Δεν τον εκμεταλλεύτηκαν.

Σε ηλικία 16 ετών έφυγε από το Λίμπε για την Ισπανία. Έφτασε το 2012 στην ακαδημία AC Intersoccer Madrid και ακολούθησε εξαντλητικό πρόγραμμα για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του. «Ήρθα μόνος μου. Ήταν σκληρό. Φοβόμουν μην αποτύχω, όμως ήταν το όνειρό μου και έπρεπε να προσπαθήσω. Όλα ήταν δύσκολα στην αρχή. Δε γνώριζα τη γλώσσα, μου μιλούσαν στο γήπεδο και δεν καταλάβαινα τι έπρεπε να κάνω. Σπούδαζα και έπαιζα, ταυτοχρόνως. Ξυπνούσα το πρωί για να πάω σχολείο, να μάθω ισπανικά και μετά να κάνω προπόνηση. Ήμουν τυχερός που περιβαλλόμουν από ανθρώπους που ήθελαν να με στηρίξουν και να με διδάξουν».

Αν μη τι άλλο βρισκόταν στην Ισπανία. Εκεί όπου έπαιζε το παιδικό του είδωλο, ο Αντρές Ινιέστα και οι παίκτες που θαύμαζε στην πορεία: Ο Κόκε και ο Ράκιτιτς. Μέχρι να καθιερωθεί στο κέντρο, δοκιμάστηκε σε διάφορες θέσεις. Πού του αρέσει να παίζει; «Σίγουρα όχι στον πάγκο», λέει γελώντας. «Στην αρχή με έβαλαν στην άμυνα. Δίπλα σε έναν 39χρονο κεντρικό αμυντικό. Έμαθα πολλά μαζί του, αλλά μερικές φορές ανέβαινα τόσο ψηλά που ξεχνούσα ότι παίζω αμυντικός και δεν γυρνούσα ποτέ πίσω. Νομίζω ότι νιώθω πιο άνετα κοντά στην περιοχή, γιατί μπορώ και να σκοράρω».

Το απέδειξε στην Bundesliga, στο περίφημο social-distancing γκολ που πέτυχε απέναντι στην Κολωνία, αλλά πώς βρεθήκαμε ξαφνικά στην Γερμανία; Μετά από δύο χρονιές δανεισμούς στην Εξτρεμαδούρα και τη Γρανάδα, η Ατλέτικο Μαδρίτης αποφάσισε να τον πουλήσει. Ο Ντιέγκο Σιμεόνε, ο οποίος τον είχε καλέσει και δει να προπονείται με την πρώτη ομάδα, επέτρεψε να γίνει η μεταγραφή, φυσικά με το αζημίωτο. Οι ροχιμπλάνκος εισέπραξαν περίπου δύο εκατομμύρια ευρώ και ο Καμερουνέζος προχώρησε να γίνει αναντικατάστατο μέλος της Μάιντζ. Τουλάχιστον μέχρι τον προηγούμενο Δεκέμβριο όταν ο τραυματισμός του στο γόνατο και η εγχείρηση συνέπεσαν με την αλλαγή προπονητή και δεν πήρε χρόνο συμμετοχής από τον Μπο Σβένσον.

Αδιανόητο, αν ρωτούσατε τον Σάντρο Σβαρτζ, τον άνθρωπο που τον πήρε στην Γερμανία. «Είναι ένας εκπληκτικός τύπος, μέσα και έξω από το γήπεδο. Τύπος που απολαμβάνεις να περνάς χρόνο μαζί του. Είναι ευγενικός, δείχνει σεβασμό και μεταφέρει αυτές τις αξίες και στην ομάδα. Από φυσικής άποψης, είναι μια μηχανή στον αγωνιστικό χώρο. Έχει φοβερή αντίληψη του χρόνου, είναι ήρεμος όταν έχει τη μπάλα και έχει δυνατό σουτ. Εν συντομία, είναι εξαιρετικός στην τακτική και με εξαιρετικές φυσικές δυνατότητες».

Έτοιμος για να γονατίσει, αν το θελήσει. Έτοιμοι στον Πειραιά για να υποκλιθούν…

Take a bow…