Αμαρτία εξομολογημένη ουκ έστι αμαρτία. Κι αφού είμαστε εδώ παρεΐτσα και δεν μας βλέπει, δεν μας ακούει κανείς, θα σας πω τη δική μου. Δεν βλέπω τα μικρά γράμματα στα συμβόλαια. Τα ξεχνάω, δεν τα προσέχω, δεν τα παρατηρώ ποτέ. Λάθος μου. Λιθοβολήστε με -ξεκινάω εγώ πρώτος…
Όταν ο Πάτρικ Σικ έβαλε όλο το τεμπεσίρι του κόσμου και πέτυχε το γκολ της χρονιάς, της δεκαετίας, του αιώνα (σε Euro), έγινα σφιχτογροθιάς, κορδώθηκα, με αποθέωσα «Ναι, ρε πρόεδρα! Τι παιχταρά πήρες στην ομάδα σου. Που τον βρήκες ρε τσάκαλε»!
Με μιας, άρχισα να υπολογίζω πόσο πλουσιότερο σε πόντους με έκανε το τσεχικό ελάφι, πως τους πετσόκοψα όλους έτσι; Τι μέσο είχα βρει πάλι για να φέρω στην ομαδάρα μου;
Μέσο; Μέσο; Μέσος ο Πάτρικ Σικ; Εντάξει, θα γίνουν και αβλεψίες, όποιος εργάζεται και παράγει, θα κάνει και λάθη. Ο Πάτρικ Σικ στην λίστα με τους μέσους και με τιμή προσφοράς (2 εκατομμύρια) ήταν ένα ξεκάθαρο steal κι ας μην έβαζε ούτε μισό γκολ στην διοργάνωση.
Ο μπουρλοτιέρης της Πράγας παστέλωσε δύο τεμάχια στην πρεμιέρα απέναντι στους Χαιλάντερ και αίφνης ένιωθα λιγάκι ψηλότερος. Ειδικά, αν σκεφτεί κανείς ότι η πρώτη μου μεταγραφή, το πρώτο μου πουλέν, το θωρηκτό Λουκάκου είχε καρφώσει κι αυτός δύο «τεμάχια» στην δική του πρεμιέρα.
Η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν πανικόβλητη: «Έλα πρόεδρε! Ξεχάσαμε να καταθέσουμε τα δελτία! Οι παιχταράδες που έφερες δεν είχαν δικαίωμα συμμετοχής»!
Το ακουστικό έπεσε από τα χέρια! Ο πρόεδρος ήθελε να σπάσει τα πάντα, ξεκινώντας από το δικό του κεφάλι.
Όταν θυμήθηκα να ΓΙΝΩ ΠΡΟΕΔΡΟΣ και να χτίσω πολύ προσεκτικά τους Tenekedes η Ιταλία είχε ήδη κερδίσει την Τουρκία στην πρεμιέρα με 3-0. Ως εκ τούτου είχα χάσει την προθεσμία για να συμμετάσχω στο Preparation Season. Δεν είχα πάρει χαμπάρι ότι η βαθμολόγηση των παιχταράδων μου θα ξεκινούσε από την δεύτερη αγωνιστική.
Ό,τι είχαν πετύχει τα καμάρια μου στις πρεμιέρες τους πήγαινε χαμένο. Ο πρόεδρος άρχισε να τραβάει τα μαλλιά του, με προσοχή όμως, δεν είμαστε για εμφυτεύσεις.
Ο Τιμπό Κουρτουά είχε κρατήσει πανεύκολα το μηδέν απέναντι στην Ρωσία, με πρωτοπαλίκαρο (λέμε τώρα, από τον πάγκο ήρθε) τον Τόμπι Αλντερβάιρελντ. Άλλοι πόντοι κι από κει.
Ο Τζον Στόουνς είχε βοηθήσει κι αυτός τα λιοντάρια να κρατήσουν clean sheet απέναντι στην Κροατία.
Ο Τζόρντι Άλμπα είδε κι αυτός την Ισπανία να μην δέχεται γκολ από την Σουηδία!
Ο... Σίκαρος είχε βάλει δύο γκολ -ως μέσος πίστευα ότι θα τσιμπήσω διπλούς πόντους.
Ο... Λουκάκαρος είχε βάλει κι αυτός δύο γκολ.
Δεν με πείραζε που ο Ντε Γιονγκ πήγε άπατος απέναντι στην Ουκρανία (κι ας έβαλε η Ολλανδία τρία γκολ) ή που ο Μοράτα πέρασε και δεν ακούμπησε. Δεν μου κάηκε καρφάκι που ένα ακόμα πιθανό steal ο Αυστριακός Χιντερέγκερ (αν και αμυντικός δεινός σκόρερ στην Αϊντραχτ Φρανκφούρτης) δεν έκανε την υπέρβαση απέναντι στα Σκόπια.
Είχα ακόμα να περιμένω τους Παβάρ, Ζότα, Βέρνερ, Ρούι Πατρίσιο, πόσοι ΠΡΟΕΔΡΟΙ διάολε να είχαν καλύτερες εμπνεύσεις;
Μιας και που μίλησα για εμπνεύσεις. Στο κέντρο οι Tenekedes είχαν για κυρίαρχη φιγούρα τον Κρίστιαν Έρικσεν! Πριν με πείτε κατσικοπόδαρο, γρουσούζη, μολύβι απαντήστε με το χέρι στην καρδιά:
Πως μπορούσες να προσπεράσεις έναν μέσο με 36 γκολ με την Εθνική του ομάδα, έναν τύπο που θα έπαιζε στο σπίτι του στην Κοπεγχάγη και θα εκτελούσε όλα τα φάουλ και τα πέναλτι;
Σόρι, αλλά εγώ δεν μπορούσα.
Ο Κρίστιαν θα μείνει τιμής ένεκεν στους Tenekedes για όλη την διοργάνωση κι ας μην παίξει ποδόσφαιρο ποτέ ξανά στην ζωή του, δεν μετριούνται όλα με πόντους, με έπαθλα και δώρα, σε αυτή τη ζωή.
Α, αφού είπαμε για έπαθλα και δώρα, οι Tenekedes παίζουν για την φανέλα και μόνο για την φανέλα. Ακόμα κι αν τερματίσουν πρώτοι, το έπαθλο θα περάσει στα χέρια του αμέσως επόμενου.
Οι Tenekedes είναι ιδέα και οι ιδέες δεν εξαγοράζονται. Θα παραμείνουν ξεγάνωτοι, ξέγνοιαστοι, χαβαλέδες, χομπίστες…
